donderdag, juni 02, 2005
Goodbye Lenin vs. Amelie
Ongeveer drie weekenden geleden had ik een vriendin op bezoek; Kam. Ze schrijft onder andere gedichten en houdt ook twee weblogs bij. Als reactie op een van haar gedichten heb ik haar een tijd geleden een lepel gestuurd met de uitnodiging om eens weer soep te eten samen omdat we elkaar al zolang niet gezien hadden. Drie weken geleden kwam ze. En we hebben soep gegeten. En een intens weekend samen beleefd. Veel gepraat, over films gesproken (we zijn beide nogal Amelie fan), theater bezocht, enz.
Kijk ik een paar dagen na haar bezoek op mijn rekening zie ik opeens het volgende staan;
Aldus geschiedde; ik toog naar de videotheek en huurde 'Goodbye Lenin' en kon ook 'Lost in translation' niet laten staan. Dat beloofde een goede filmavond te worden! Met chips en jus heb ik me op de bank genesteld en heb met veel genoegen naar 'Goodbye Lenin' gekeken. Maar het Amelie-gehalte dat ik verwachtte (namelijk alle leuke acties die ze verricht) kwam ik niet tegen. Ik vond het een hartverwarmende en ook schrijnende film en bij vlagen grappig, maar niet bulderend grappig. Om met Lijn te spreken: dat 'ie bij de categorie humor staat in de videotheek is volgens mij misplaats. Hij is vooral heel liefdevol en daardoor pijnlijk en mooi. Het Amelie-gehalte was voor mij eigenlijk alleen de muziekkeuze die werd gemaakt, waarvan ik het gevoel heb dat de maker dat op 1 punt beter anders had kunnen doen. Veel muziek is gecomponeerd door Yann Tiersen, ook de componist van de muziek voor 'Le fabuleux Destin d'Amelie Poulain'. Eén van de nummers die in 'Goodbye Lenin' zat was voor mijn gevoel exact hetzelfde als een nummer uit 'Amelie'. En voor mij dus zo verbonden met 'Amelie' dat het eigenlijk niet mogelijk is om die muziek te horen zonder 'Amelie' er aan te verbinden. Zo ook in 'Goodbye Lenin', helaas.
Kijk ik een paar dagen na haar bezoek op mijn rekening zie ik opeens het volgende staan;
Aldus geschiedde; ik toog naar de videotheek en huurde 'Goodbye Lenin' en kon ook 'Lost in translation' niet laten staan. Dat beloofde een goede filmavond te worden! Met chips en jus heb ik me op de bank genesteld en heb met veel genoegen naar 'Goodbye Lenin' gekeken. Maar het Amelie-gehalte dat ik verwachtte (namelijk alle leuke acties die ze verricht) kwam ik niet tegen. Ik vond het een hartverwarmende en ook schrijnende film en bij vlagen grappig, maar niet bulderend grappig. Om met Lijn te spreken: dat 'ie bij de categorie humor staat in de videotheek is volgens mij misplaats. Hij is vooral heel liefdevol en daardoor pijnlijk en mooi. Het Amelie-gehalte was voor mij eigenlijk alleen de muziekkeuze die werd gemaakt, waarvan ik het gevoel heb dat de maker dat op 1 punt beter anders had kunnen doen. Veel muziek is gecomponeerd door Yann Tiersen, ook de componist van de muziek voor 'Le fabuleux Destin d'Amelie Poulain'. Eén van de nummers die in 'Goodbye Lenin' zat was voor mijn gevoel exact hetzelfde als een nummer uit 'Amelie'. En voor mij dus zo verbonden met 'Amelie' dat het eigenlijk niet mogelijk is om die muziek te horen zonder 'Amelie' er aan te verbinden. Zo ook in 'Goodbye Lenin', helaas.
# posted by Susan @ 1:35 p.m. 
Comments:
<< Home
Hai Susaa,
Wat leuk om je reactie te lezen. En hoe bizar mooi dat een mens zo verschillend kan reageren op zo'n film. Zo vertelde ik een andere vriendin (pascale) enthousiast over mijn geassocieerde link tussen amelie en goodbye lenin. zij had de film ook gezien. zij zag niet wat ik zag. zij zag het anders. ik was er van overtuigd dat jij, susaa, dezelfde hartverwarmende link zou ervaren. niet het geval merk ik. eigenlijk is het daarmee wel klaar natuurlijk. maar laat ik je dan vertellen wat ik dacht toen ik je mijn brutale opdracht gaf om deze film te huren. in de film probeert een jongen de leefomgeving van zijn moeder die uit het ziekenhuis komt en de wereldgeschiedenis die zich op dat moment had voltrokken niet kent terwijl deze zo verwant is met haar persoonlijk leven, te manipuleren. beter gezegd: hij doet alsof het allemaal nog net zo is zoals zijn moeder het kende, in oost-duitsland, dat dan in feite niet meer bestaat. hij wil haar beschermen, is zijn credo. ze heeft immers hartproblemen. wat amelie deed was van een andere soort: zij zag de hartenpijn of het verlangen van een ander en probeerde er iets liefs mee te doen. ergens kreeg ze ook door dat het iets met haar zelf te maken had. en op enig moment ging een persoon die door haar ook (lief) gemanipuleerd werd, haar terug manipuleren opdat zij de liefde van haar leven niet zou laten lopen. in goodbye lenin vroeg ik me op een gegeven moment af voor wie de jongen dit 'spel' nu eigenlijk nog bleef volhouden. uiteindelijk herschreef hij de duitse geschiedenis op zo'n manier dat zijn moeder geen pijn zou hebben vanuit haar idealen, en juist extra blij zou gaan worden. ergens dacht ik er ook iets in terug te horen van zijn eigen relatie met zijn land en zijn jeugd. zou hij de geschiedenis niet willen herschrijven voor zichzelf? er is nog meer over te zeggen als je kijkt hoe moeder en vader uit elkaar gingen. maar om het korter te houden: het moment dat MIJ ontroerde was het moment dat de moeder lijkt te weten dat haar zoon de hele boel aan elkaar verzonnen heeft. Zij kijkt dan op een bepaalde manier naar hem. ze is zonder zijn weten geinformeerd over de werkelijke stand van zaken en ziet hem de voltooiing van zijn leugen maken (het laatste door hem gefakete journaal waarin alle zaken op zijn plek vallen). als kijker verschuift met de blik van de moeder ineens de aandacht volkomen naar deze jongen die vanuit zijn relatie tot de wereld een ultieme poging doet om de wereld te maken zoals hij hem graag heeft. de moeder weet het en lacht alleen naar hem. die lach, die vond ik van een amelie-gehalte. dat ik 1 exact hetzelfde liedje hoorde dat ook in amelie wordt gebruikt, vond ik ook bizar. het blijft van amelie vind ik ook. maar goed. het ging me dus om die moeder en haar blik, dat ene moment. het liedje en de andere mogelijke (minder strakke) overeenkomsten waren alleen maar trapjes om tot deze beleving te komen.
iemand liefdevol doorzien.
zoiets.
en hondjes blaffen als ze hun baas herkennen. zoiets.
kam
Wat leuk om je reactie te lezen. En hoe bizar mooi dat een mens zo verschillend kan reageren op zo'n film. Zo vertelde ik een andere vriendin (pascale) enthousiast over mijn geassocieerde link tussen amelie en goodbye lenin. zij had de film ook gezien. zij zag niet wat ik zag. zij zag het anders. ik was er van overtuigd dat jij, susaa, dezelfde hartverwarmende link zou ervaren. niet het geval merk ik. eigenlijk is het daarmee wel klaar natuurlijk. maar laat ik je dan vertellen wat ik dacht toen ik je mijn brutale opdracht gaf om deze film te huren. in de film probeert een jongen de leefomgeving van zijn moeder die uit het ziekenhuis komt en de wereldgeschiedenis die zich op dat moment had voltrokken niet kent terwijl deze zo verwant is met haar persoonlijk leven, te manipuleren. beter gezegd: hij doet alsof het allemaal nog net zo is zoals zijn moeder het kende, in oost-duitsland, dat dan in feite niet meer bestaat. hij wil haar beschermen, is zijn credo. ze heeft immers hartproblemen. wat amelie deed was van een andere soort: zij zag de hartenpijn of het verlangen van een ander en probeerde er iets liefs mee te doen. ergens kreeg ze ook door dat het iets met haar zelf te maken had. en op enig moment ging een persoon die door haar ook (lief) gemanipuleerd werd, haar terug manipuleren opdat zij de liefde van haar leven niet zou laten lopen. in goodbye lenin vroeg ik me op een gegeven moment af voor wie de jongen dit 'spel' nu eigenlijk nog bleef volhouden. uiteindelijk herschreef hij de duitse geschiedenis op zo'n manier dat zijn moeder geen pijn zou hebben vanuit haar idealen, en juist extra blij zou gaan worden. ergens dacht ik er ook iets in terug te horen van zijn eigen relatie met zijn land en zijn jeugd. zou hij de geschiedenis niet willen herschrijven voor zichzelf? er is nog meer over te zeggen als je kijkt hoe moeder en vader uit elkaar gingen. maar om het korter te houden: het moment dat MIJ ontroerde was het moment dat de moeder lijkt te weten dat haar zoon de hele boel aan elkaar verzonnen heeft. Zij kijkt dan op een bepaalde manier naar hem. ze is zonder zijn weten geinformeerd over de werkelijke stand van zaken en ziet hem de voltooiing van zijn leugen maken (het laatste door hem gefakete journaal waarin alle zaken op zijn plek vallen). als kijker verschuift met de blik van de moeder ineens de aandacht volkomen naar deze jongen die vanuit zijn relatie tot de wereld een ultieme poging doet om de wereld te maken zoals hij hem graag heeft. de moeder weet het en lacht alleen naar hem. die lach, die vond ik van een amelie-gehalte. dat ik 1 exact hetzelfde liedje hoorde dat ook in amelie wordt gebruikt, vond ik ook bizar. het blijft van amelie vind ik ook. maar goed. het ging me dus om die moeder en haar blik, dat ene moment. het liedje en de andere mogelijke (minder strakke) overeenkomsten waren alleen maar trapjes om tot deze beleving te komen.
iemand liefdevol doorzien.
zoiets.
en hondjes blaffen als ze hun baas herkennen. zoiets.
kam
# posted by 
: 11:15 a.m., juni 03, 2005
: 11:15 a.m., juni 03, 2005
ik HAAT die muziek van Amelie! elke keer dat ik dat idiote akkordion hoor krijg ik rillingen. dat zal waarschijnlik ook de reden zijn, waarom ik GbL naar 15 minuut uitzette en van mijn harde schijf wisde.
Let's agree to disagree on this one, m'kay?
Een reactie posten
Let's agree to disagree on this one, m'kay?
# posted by : 5:17 p.m., juni 04, 2005
: 5:17 p.m., juni 04, 2005 << Home
