dinsdag, november 29, 2005
poezie
zondag, november 27, 2005
breken
Mijn hart brak.
Die nacht.
Haar laatste uur had geslagen
dat wist ik
en ik vroeg of ik nog even alleen met haar mocht zijn
en dat mocht. natuurlijk.
En daar stond ik
te bedenken dat ik van haar hield
dat ik haar zou missen
dat ik niet wilde dat ze ging
en toen... toen hield ze op met ademen.
en mijn hart brak.
het brak.
letterlijk.
ik voelde het.
en toen begon ze weer met ademen.
Het was alsof ze even voor mij, met mij alleen, dood wilde gaan...
vrijdag, november 25, 2005
sneeuw
Okee, sneeuw op mijn verjaardag is een geweldig cadeau, maar er ligt nu al 15 centimeter,
het verkeer zit vast, dus sommige bezoekers komen nu niet...
Dus je moet het ook niet overdrijven!
-edit-
jeetje, ik hoor net dat mijn huisgenoot zelfs iemand onder een vrachtwagen zag liggen, brrrr... Blijf thuis mensen!
Popcorn
Ik zit vol.
Te veel gegeten.
Van de enorme bak popcorn die mijn broer in de pauze kocht.
Ik was namelijk naar Harry Potter met mijn broer.
Verjaardagscadeautje. Al vier jaar achter elkaar gaan we rond mijn verjaardag naar de Harry Potter film.
En dat begint toch wel een fijne traditie te worden. Vanavond deed het me opeens heel erg denken aan toen we klein waren en we altijd samen in dezelfde stoel zaten en tv keken.
Dit was een goed begin van mijn verjaardag!
woensdag, november 23, 2005
Nieuw!!
-edit-
Goed, wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat je eens moet klikken op die twee rode links hiernaast, daar waar de pijl naar wijst....
haptonomie
Een half uurtje liggen.
Twee handen op mijn rug..
Twee handen op mijn benen..
Een half uurtje terugfietsen..
En dan sta ik in de supermarkt en ben opeens zooo moe!
Ik ben niet eens meer in staat om een mix voor appeltaart uit te kiezen...
Gelukkig ben ik nog wel zo helder om mijn mandje dan maar weer weg te zetten en naar huis te fietsen.
Eerst even slapen.
Een dutje doen.
En dan zie ik over een paar uur wel hoe ik die appeltaart ga bakken. Mocht iemand in de tussentijd lekkere suggesties hebben dan hou ik me aanbevolen. Misschien maakt dat het winkelen dan straks makkelijker.
Twee handen op mijn rug..
Twee handen op mijn benen..
Een half uurtje terugfietsen..
En dan sta ik in de supermarkt en ben opeens zooo moe!
Ik ben niet eens meer in staat om een mix voor appeltaart uit te kiezen...
Gelukkig ben ik nog wel zo helder om mijn mandje dan maar weer weg te zetten en naar huis te fietsen.
Eerst even slapen.
Een dutje doen.
En dan zie ik over een paar uur wel hoe ik die appeltaart ga bakken. Mocht iemand in de tussentijd lekkere suggesties hebben dan hou ik me aanbevolen. Misschien maakt dat het winkelen dan straks makkelijker.
maandag, november 21, 2005
tas
Mijn vader lag een nachtje in het ziekenhuis. Een kleine ingreep, 1 nachtje en de volgende dag mocht hij weer naar huis. Wel moest 'ie met de lift naar beneden en mocht hij zijn tas niet zelf dragen. Maar eigenwijs als mijn vader is deed hij dat dus wel.
Beneden aangekomen is er een u-vormige zithoek waar mensen kunnen wachten. Omdat hij toch ergens wel heeft gehoord dat hij de tas niet mocht dragen besluit hij dus de tas op de eerste stoel van het zitje te laten zakken. De tas belandt naast de stoel op de grond. Zelf loopt hij nog een stukje verder naar de hoek met leesvoer, pakt een krantje en wacht geduldig op zijn lift naar huis.
Niet veel later komt er een mannetje aangeschuifelt. Het mannetje zet zichzelf op de stoel naast de tas. En wanneer hij lekker zit merkt hij opeens de tas op. Hij kijkt eens ernstig naast zich. Kijkt om zich heen. Kijkt nog eens ernstig naast zich en staat dan op om naar de receptie te schuifelen.
Mijn vader heeft het tafereel achter zijn krant gade geslagen, want ook in een ziekenhuis moet je toch wel letten op je spullen, ziet het mannetje naar de receptie schuifelen en duikt weer in zijn krant. En dan vangt hij flarden van het gesprek tussen het mannetje en de receptioniste op;
..... tas daar ..... niemand in de buurt ..... verdacht ..... gevaarlijk tegenwoordig ..... maatregelen ......
En na zijn verhaal te hebben gedaan bij de receptioniste neemt het mannetje weer tevreden plaats....
op dezelfde stoel!
Nou vraag ik je....
Beneden aangekomen is er een u-vormige zithoek waar mensen kunnen wachten. Omdat hij toch ergens wel heeft gehoord dat hij de tas niet mocht dragen besluit hij dus de tas op de eerste stoel van het zitje te laten zakken. De tas belandt naast de stoel op de grond. Zelf loopt hij nog een stukje verder naar de hoek met leesvoer, pakt een krantje en wacht geduldig op zijn lift naar huis.
Niet veel later komt er een mannetje aangeschuifelt. Het mannetje zet zichzelf op de stoel naast de tas. En wanneer hij lekker zit merkt hij opeens de tas op. Hij kijkt eens ernstig naast zich. Kijkt om zich heen. Kijkt nog eens ernstig naast zich en staat dan op om naar de receptie te schuifelen.
Mijn vader heeft het tafereel achter zijn krant gade geslagen, want ook in een ziekenhuis moet je toch wel letten op je spullen, ziet het mannetje naar de receptie schuifelen en duikt weer in zijn krant. En dan vangt hij flarden van het gesprek tussen het mannetje en de receptioniste op;
..... tas daar ..... niemand in de buurt ..... verdacht ..... gevaarlijk tegenwoordig ..... maatregelen ......
En na zijn verhaal te hebben gedaan bij de receptioniste neemt het mannetje weer tevreden plaats....
op dezelfde stoel!
Nou vraag ik je....
vrijdag, november 18, 2005
werk
Deze week ben ik weer begonnen met werken. Ik heb afgesproken met mijn baas dat ik rustig aan begin. Dat betekent dat ik halve shifts draai. Twee uur op een avond.
De eerste week zit er nu op en ik kan zeggen dat ik het toch best vermoeiend heb gevonden. Aan het eind van de week is mijn energie echt op. Nu dus.
Wanneer mijn energie op is word ik heel gevoelig voor geluiden, geuren en mensenmassa's.
Dus je kunt je misschien voorstellen hoe blij ik word van het meisje tegenover me dat besluit dat ze niet lekker genoeg ruikt om vervolgens een flacon van het een of andere geurtje te voorschijn te toveren om zichzelf er mee te begeuren (Let wel, midden op de werkvloer!).
Om even aan de geur van het meisje te ontsnappen besluit ik het toilet op te zoeken.
Ik trek de deur open en stap een parfumwinkel-keer-tien binnen.
En het enige wat ik nu nog kan denken is: 'meisje, als je bang bent dat je stinkt, dan heb ik nieuws voor je... nu stink je pas écht!'
Tijdens het werk realiseer ik me dat ik de afgelopen week elke dag twee uur lang mensen een prettig avond heb gewenst. En normaal gesproken kan ik daar wel een voldaan gevoel uit halen, maar vanavond even niet meer.
Een prettige avond.
Wat zeg ik? Een prettig weekend! Ik ga aan de oplader.
De eerste week zit er nu op en ik kan zeggen dat ik het toch best vermoeiend heb gevonden. Aan het eind van de week is mijn energie echt op. Nu dus.
Wanneer mijn energie op is word ik heel gevoelig voor geluiden, geuren en mensenmassa's.
Dus je kunt je misschien voorstellen hoe blij ik word van het meisje tegenover me dat besluit dat ze niet lekker genoeg ruikt om vervolgens een flacon van het een of andere geurtje te voorschijn te toveren om zichzelf er mee te begeuren (Let wel, midden op de werkvloer!).
Om even aan de geur van het meisje te ontsnappen besluit ik het toilet op te zoeken.
Ik trek de deur open en stap een parfumwinkel-keer-tien binnen.
En het enige wat ik nu nog kan denken is: 'meisje, als je bang bent dat je stinkt, dan heb ik nieuws voor je... nu stink je pas écht!'
Tijdens het werk realiseer ik me dat ik de afgelopen week elke dag twee uur lang mensen een prettig avond heb gewenst. En normaal gesproken kan ik daar wel een voldaan gevoel uit halen, maar vanavond even niet meer.
Een prettige avond.
Wat zeg ik? Een prettig weekend! Ik ga aan de oplader.
donderdag, november 17, 2005
rew.
Ik zat aan tafel bij mijn oom en tante. Dat was zo, dat wist ik zoals je dat weet dan. Het was in hun keuken en ik zat met mijn rug naar de deur van de gang. Voor me stond een bord met stamppot andijvie. Dus die at ik leeg. Maar terwijl ik nog niet op de helft was ging de deur naar de gang open en kwam er een man binnen met getrokken pistool en schoot me neer.
'Hmmm ', dacht ik, 'dat moet anders kunnen...'
Ik zat aan tafel bij mijn oom en tante. Het was in hun keuken en ik zat met mijn rug naar de deur van de gang. Voor me stond een bord met stamppot andijvie. Dus die at ik leeg. Dit keer sneller dan de eerste keer. Maar terwijl ik nog een kwart moest ging de deur naar de gang open en kwam er een man binnen met getrokken pistool en schoot me neer.
'Hmmm', dacht ik, 'ik moet dus nog sneller eten...'
Weer zat ik aan tafel bij mijn oom en tante. Het was in hun keuken en ik zat met mijn rug naar de deur van de gang. Voor me stond een bord met stamppot andijvie. Dus die at ik leeg. Nu nog sneller dan de tweede keer. Maar bij de laatste hap ging de deur naar de gang open en kwam er een man binnen met getrokken pistool en schoot me neer.
'Nou ja!', dacht ik, 'nu moet het maar eens afgelopen zijn met dat gedoe...!'
Aan tafel bij mijn oom en tante in hun keuken en ik zat met mijn rug naar de deur van de gang. Voor me stond een bord met stamppot andijvie. Dus die at ik leeg. Ik geloof dat ik nog nooit zo snel heb gegeten. Ik stond op en deed de deur naar de gang open en... vertrok
Dit droomde ik een tijdje na de schietpartij waar ik te dicht bij in de buurt was geweest. En dan is dit nog de verkorte versie... Ik voelde me geweldig toen ik wakker werd!
woensdag, november 16, 2005
wachtkamer
Toen ik de wachtkamer binnen kwam zat er al een man. De man zat in een tijdschrift te lezen. We zeiden hallo.
Ik ging op mijn vaste plek zitten en pakte ook een tijdschrift. En toen begon het.
De man zuchtte,
de man smakte,
de man neuriede,
verschoof zich op zijn stoel,
legde zijn tijdschrift weg,
zuchtte opnieuw,
pakte een ander tijdschrift,
neuriede weer...
In de tussentijd probeerde ik me te concentreren op mijn tijdschrift. Telkens uit mijn korte verhaaltjes gepeuterd door weer een zucht, smak of schuifel. Me dan afvragend of deze man dat ook zou doen als ik er niet was, wat de reden zou kunnen zijn waarom hij dit deed, of hij misschien al heel lang zat te wachten en het te lang vond duren, misschien een praatje wilde maken want we waren ten slotte met z'n tweeën nu... En dan probeerde ik maar weer een nieuw verhaaltje te lezen. Waar ik vervolgens weer uitgezucht werd. Gelukkig verscheen na niet al te lange tijd de behandelaar op wie hij zat te wachten en stond hij met wat gesteun en een zucht op om de trap naar boven te nemen, waarna ik nog fijn van de rust in wachtkamer heb kunnen genieten.
(hmmm...zou ik een hekel hebben aan luidruchtige mensen...?)
vrijdag, november 11, 2005
comment
Anonymous said...
I look forward to Your visit!
Het lijkt me geen spam want ik heb wel eens spam gehad en dat heeft dan meer de inhoud van het aanbieden van Oost-Europese vrouwen en daar staat meestal een link bij vermeld e.d.
Dus wie kijkt er uit naar mijn bezoek?
En waar ga ik naar toe dan?
En waarom is dit anoniem?
Geef me eens een aanwijzing, dan weet ik waar ik aan moet denken...
donderdag, november 10, 2005
Aanrijding
Op 17 juli dit jaar schreef ik al eens over mijn avonturen in het verkeer en mijn voorstellingsvermogen wat betreft ongelukken.
Vanochtend had ik dus een close encounter met een rode auto. Ik fietste op een voorrangsweg, ging een kruising over, riep nog ho ho ho maar de vrouw zag me niet en hoorde me al helemaal niet en opeens was het rode portier van de auto wel heel dichtbij. En daar stond ik dan. Midden op straat, mijn voorwiel tamelijk naar de kloten en trillend op mijn benen. Gelukkig heb ik zelf niks, hooguit wat spierpijn.
Er kwam onmiddelijk een vrouw naar me toe om te vragen of het wel goed met me ging en of ik niets had. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt haar naam en nummer te noteren, ze was ten slotte getuige en je weet maar nooit of een getuige nodig is.
En toen bleven de aanrijdster en ik alleen over. Uiteraard eerst de uitwisseling van beleefdheden. Er werden handen geschud en namen genoemd en er werd over en weer gevraagd of het wel goed ging.
Allebei stonden we te trillen op onze benen en wisten we niet precies wat we moesten doen. In een helder moment besloot ik de mevrouw waar ik schoonmaak maar even te bellen dat het vandaag niet meer ging lukken om bij haar te komen. De aanrijdster bedacht dat dat ook helemaal niet zo'n gek plan was, de baas bellen. En toen besloten we dat we toch maar de politie gingen bellen. Wat ook nog niet zo makkelijk ging, want 112 kennen we allemaal, maar wat was ook alweer dat andere nummer wat je belt als er wel wat is maar niet accuut??? Proberen maar..: 0800-5544...nee, 0800-4455...hmm..ook niet, 0900-4455..euh, 0900-4488? Nee, Aargh!!! ah een voetgangermeneer! "Meneer? weet u misschien dat nummer van de politie dat je belt als er iets is maar niet ernstig? De meneer greep zijn telefoon en probeerde met ons mee, en uiteindelijk had ik dan het goede nummer; 0900-8844. Na eerst een keuzemenu en wat doorverbindingen hier en daar kwamen we bij de meldkamer terecht, legde ik de situatie uit en zei men mij dat er een wagen zou worden gestuurd. Mooi.
En toen stonden we daar.
- "Goh, dus jij werkt bij de thuiszorg?"
"Ja, ik ben huishoudelijke hulp bij een ouder stel, en jij?"
- "Ik ben lerares op een VMBO, en mijn leerlingen zullen wel blij zijn dat ik te laat kom."
"Tja, mijn schoonmaakmevrouw vind het wel vervelend dat ik niet kom nu, maar aan de andere kant heeft ze dan ook wel weer wat te vertellen vandaag:'Nou, moet je horen..mijn hulp is er niet, is aangereden..blablabla'
- "Hahaha. Goh, het duurt wel lang hè, voordat er een wagen komt..."
"Ja, inderdaad... En waar werk je dan? Hier in stad?"
- "Nee, in een dorpje vlakbij...Blablabla"
"Goh, ja, dat kan ik me voorstellen. Blablabla."
- "Oh ja? goh, hahaha...Blabla..."
en zo tien minuten verder waarin we ontdekten dat we gemeenschappelijke vrienden hebben die zij dus de groeten gaat doen (Goh A Je moet de groeten van Súsaa hebben, die reed ik vanochtend aan, hahaha).
Eindelijk kwam de politiewagen, met daarin twee agenten die ons nogal bevreemd aankeken toen we naar hen begonnen te zwaaien. Het raampje werd naar beneden gedraaid en de agent vroeg waarom we zwaaiden. Nou..euh, we hebben een aanrijding gehad dus we hebben jullie gebeld om te komen, en het ziet er misschien wel heel gezellig uit, wat het ook is, maar we staan hier wel met een reden...
De agent maakte een situatieschets en nam onze gegevens op. Onderwijl realiseerde ik me dat ik mijn paspoort niet bij me had en grapte ik "Oh nee, nu ben ik nog in overtreding ook, heb geen identiteitsbewijs bij me...", waarop de agent teruggrapte dat ik dan maar mee moest naar het bureau... en de aanrijdster vervolggrapte met "oh, dan voel ik me ook niet meer zo schuldig".
De agenten vertrokken, de aanrijdster bood aan me met fiets en al naar huis te brengen en thuis aangekomen bedankte ik haar waarop zij zich verontschuldigde en scheidden onze wegen.
Ik moet zeggen, als ik nog eens aangereden word (lees: mocht het ooit eens weer gebeuren), dan het liefste zo.
Vanochtend had ik dus een close encounter met een rode auto. Ik fietste op een voorrangsweg, ging een kruising over, riep nog ho ho ho maar de vrouw zag me niet en hoorde me al helemaal niet en opeens was het rode portier van de auto wel heel dichtbij. En daar stond ik dan. Midden op straat, mijn voorwiel tamelijk naar de kloten en trillend op mijn benen. Gelukkig heb ik zelf niks, hooguit wat spierpijn.
Er kwam onmiddelijk een vrouw naar me toe om te vragen of het wel goed met me ging en of ik niets had. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt haar naam en nummer te noteren, ze was ten slotte getuige en je weet maar nooit of een getuige nodig is.
En toen bleven de aanrijdster en ik alleen over. Uiteraard eerst de uitwisseling van beleefdheden. Er werden handen geschud en namen genoemd en er werd over en weer gevraagd of het wel goed ging.
Allebei stonden we te trillen op onze benen en wisten we niet precies wat we moesten doen. In een helder moment besloot ik de mevrouw waar ik schoonmaak maar even te bellen dat het vandaag niet meer ging lukken om bij haar te komen. De aanrijdster bedacht dat dat ook helemaal niet zo'n gek plan was, de baas bellen. En toen besloten we dat we toch maar de politie gingen bellen. Wat ook nog niet zo makkelijk ging, want 112 kennen we allemaal, maar wat was ook alweer dat andere nummer wat je belt als er wel wat is maar niet accuut??? Proberen maar..: 0800-5544...nee, 0800-4455...hmm..ook niet, 0900-4455..euh, 0900-4488? Nee, Aargh!!! ah een voetgangermeneer! "Meneer? weet u misschien dat nummer van de politie dat je belt als er iets is maar niet ernstig? De meneer greep zijn telefoon en probeerde met ons mee, en uiteindelijk had ik dan het goede nummer; 0900-8844. Na eerst een keuzemenu en wat doorverbindingen hier en daar kwamen we bij de meldkamer terecht, legde ik de situatie uit en zei men mij dat er een wagen zou worden gestuurd. Mooi.
En toen stonden we daar.
- "Goh, dus jij werkt bij de thuiszorg?"
"Ja, ik ben huishoudelijke hulp bij een ouder stel, en jij?"
- "Ik ben lerares op een VMBO, en mijn leerlingen zullen wel blij zijn dat ik te laat kom."
"Tja, mijn schoonmaakmevrouw vind het wel vervelend dat ik niet kom nu, maar aan de andere kant heeft ze dan ook wel weer wat te vertellen vandaag:'Nou, moet je horen..mijn hulp is er niet, is aangereden..blablabla'
- "Hahaha. Goh, het duurt wel lang hè, voordat er een wagen komt..."
"Ja, inderdaad... En waar werk je dan? Hier in stad?"
- "Nee, in een dorpje vlakbij...Blablabla"
"Goh, ja, dat kan ik me voorstellen. Blablabla."
- "Oh ja? goh, hahaha...Blabla..."
en zo tien minuten verder waarin we ontdekten dat we gemeenschappelijke vrienden hebben die zij dus de groeten gaat doen (Goh A Je moet de groeten van Súsaa hebben, die reed ik vanochtend aan, hahaha).
Eindelijk kwam de politiewagen, met daarin twee agenten die ons nogal bevreemd aankeken toen we naar hen begonnen te zwaaien. Het raampje werd naar beneden gedraaid en de agent vroeg waarom we zwaaiden. Nou..euh, we hebben een aanrijding gehad dus we hebben jullie gebeld om te komen, en het ziet er misschien wel heel gezellig uit, wat het ook is, maar we staan hier wel met een reden...
De agent maakte een situatieschets en nam onze gegevens op. Onderwijl realiseerde ik me dat ik mijn paspoort niet bij me had en grapte ik "Oh nee, nu ben ik nog in overtreding ook, heb geen identiteitsbewijs bij me...", waarop de agent teruggrapte dat ik dan maar mee moest naar het bureau... en de aanrijdster vervolggrapte met "oh, dan voel ik me ook niet meer zo schuldig".
De agenten vertrokken, de aanrijdster bood aan me met fiets en al naar huis te brengen en thuis aangekomen bedankte ik haar waarop zij zich verontschuldigde en scheidden onze wegen.
Ik moet zeggen, als ik nog eens aangereden word (lees: mocht het ooit eens weer gebeuren), dan het liefste zo.
dinsdag, november 08, 2005
Statistiekenwedloop?
Zoals zovelen heb ik een teller op mijn site. Leuk.
Maar niet als die opeens besluit het niet meer te doen. Eind oktober bleven mijn tellertjes opeens hangen. En ik merkte dat doordat er wel mensen comments schreven, maar die bezoekers waren niet geregistreerd...hmmm...
Ik had al best een mooi bezoekerstotaal, dus om nou die teller er zo maar af te gooien dat leek me niks. Dus ik maakte een nieuw telproject aan en zette deze teller op dezelfde site. Fijn. Nu telde er ten minste nog één teller mee.
Een paar dagen na de installatie van deze extra teller waren mijn andere tellers opeens 'down for maintenance'. Ahaa, dus er was wel degelijk wat mis met de tellers en het was dus niet zo dat mijn tellers gewoon hun limiet hadden bereikt. Pfieuw.
Niet veel later waren mijn andere tellers ook weer aan het tellen geslagen. Gelukkig. Blij dat ik ze niet van de hand had gedaan.
Echter wie schets mijn verbazing...!!! Mijn oude teller wordt oud. Hij ziet het denk ik allemaal niet meer zo goed, of knijpt af en toe een oogje dicht of misschien doet 'ie wel een middagslaapje...
Misschien is de nieuwe teller wel gewoon een strebertje, probeert 'ie een wit voetje bij me te halen hopend dat ik hem niet weer weg doe nu de anderen weer tellen, of doen ze gewoon een wedstrijdje, dat zou natuurlijk ook nog kunnen.
In ieder geval telt de nieuwe teller steeds een paar bezoekers meer; wat begon met 1, is inmiddels een verschil van 10 bezoekers geworden en ik snap werkelijk niet hoe dat nou kan...
Toegegeven
Het gaat niet.
Zo.
En nu wil ik graag een paar dagen weg. Weg.
Maar ik weet niet waar naar toe.
Heeft iemand niet heel per ongeluk een kamer leeg staan of wat ruimte in huis over en geen problemen met een logée die een paar dagen komt uitwaaien in bos, aan zee of waar dan ook?
zondag, november 06, 2005
kogelslingeren?
Bij ons in de buurt wonen wat kinderen waarvan ik vrij regelmatig het gevoel heb dat de ouders ergens te kort schieten/zijn geschoten. Kinderen kunnen hard zijn tegen elkaar, maar de kinderen bij mij in de buurt maken het af en toe toch wel erg bont en vanmiddag werd hier nog een heel nieuwe dimensie aan toegevoegd.
Een van de jongetjes bij ons uit de buurt heeft een hondje. Een kleine Jack Russell. Hondjes zijn leuk. Daar kun je voor zorgen, daar kun je mee rennen, daar kun je mee spelen...
Eerder deze week hoorde ik opeens een wel erg vreemde kat onder mijn raam miauwen, en toen ik mijn raam opende en naar beneden keek trof ik daar dit jongetje op zijn handen en voeten al miauwend aan, onderwijl achteromkijkend naar een vriendje die het hondje vasthield en het ophitste om vooral achter die wannabe-kat aan te gaan.
Ik vond dit een hylarisch maar ook enigszins zorgwekkend tafereel, maar so far so good.
Vanmiddag echter viel mijn mond werkelijk open en stond ik als versteend.
Samen met een vriend was ik bezig hout in zijn auto te laden. In mijn ooghoek zag ik kinderen spelen met de bladeren die uit de bomen zijn gevallen. Onder hen het jongetje met de kleine Jack Russell.
Ik liep met de vriend naar binnen om de tweede lading hout op te halen, sloeg de planken onder mijn arm en liep vast weer richting auto. En terwijl ik richting auto liep zag ik opeens het hondje door de lucht zweven.... het jongetje ontpopte zich voor mijn ogen als volleerd kogelslingeraar, echter met hondje en niet met kogelslinger...
Ik heb met open mond staan kijken... wist geen woord uit te brengen... geloofde mijn ogen niet... en het jongetje zei hoi.
En nu...weet ik niet wat ik moet doen. Ik weet niet waar het kind woont, maar dat moet niet zo moeilijk te achterhalen zijn. Echter, ik woon in een niet al te fijne buurt met niet al te aardige of zachtzinnige mensen/ouders en eerlijk gezegd vind ik het doodeng om naar deze ouder(s) toe te stappen om aan te geven wat ik heb gezien...
Suggesties?
Een van de jongetjes bij ons uit de buurt heeft een hondje. Een kleine Jack Russell. Hondjes zijn leuk. Daar kun je voor zorgen, daar kun je mee rennen, daar kun je mee spelen...
Eerder deze week hoorde ik opeens een wel erg vreemde kat onder mijn raam miauwen, en toen ik mijn raam opende en naar beneden keek trof ik daar dit jongetje op zijn handen en voeten al miauwend aan, onderwijl achteromkijkend naar een vriendje die het hondje vasthield en het ophitste om vooral achter die wannabe-kat aan te gaan.
Ik vond dit een hylarisch maar ook enigszins zorgwekkend tafereel, maar so far so good.
Vanmiddag echter viel mijn mond werkelijk open en stond ik als versteend.
Samen met een vriend was ik bezig hout in zijn auto te laden. In mijn ooghoek zag ik kinderen spelen met de bladeren die uit de bomen zijn gevallen. Onder hen het jongetje met de kleine Jack Russell.
Ik liep met de vriend naar binnen om de tweede lading hout op te halen, sloeg de planken onder mijn arm en liep vast weer richting auto. En terwijl ik richting auto liep zag ik opeens het hondje door de lucht zweven.... het jongetje ontpopte zich voor mijn ogen als volleerd kogelslingeraar, echter met hondje en niet met kogelslinger...
Ik heb met open mond staan kijken... wist geen woord uit te brengen... geloofde mijn ogen niet... en het jongetje zei hoi.
En nu...weet ik niet wat ik moet doen. Ik weet niet waar het kind woont, maar dat moet niet zo moeilijk te achterhalen zijn. Echter, ik woon in een niet al te fijne buurt met niet al te aardige of zachtzinnige mensen/ouders en eerlijk gezegd vind ik het doodeng om naar deze ouder(s) toe te stappen om aan te geven wat ik heb gezien...
Suggesties?
donderdag, november 03, 2005
To the rescue!
Eigenlijk had ze het al van te voren kunnen bedenken. Je SuperSúsaa-pak aan doen kan niet zomaar. Dat heeft consequenties...
Terwijl ze haar weg naar huis fietste werd ze ingehaald door iemand die erge haast had (SuperSúsaa inhalen wil nogal wat zeggen...), maar bij de bocht met binnendoorweg door het bos bleek dat de haastige de weg al een tijdje niet gefietst had want hij reed zomaar recht op een verbouwing en daardoor afgesloten weg af. De haastige ging vol op de rem en SuperSúsaa, op bekend terrein, haalde de haastige weer in omdat ze meteen goed reed. De haastige was er echter niet minder gehaast op geworden dus in de loop van het weggetje werd SuperSúsaa weer ingehaald door hem.
In het voorbijgaan zag SuperSúsaa wat papieren vervaarlijk uit de jaszak steken van de haastige... Gealarmeerd door de uitstekende en te verliezen papieren deed ze een poging om de haastige op zijn mogelijk toekomstige verlies te wijzen. Ze riep: MENEEHEEEER!!! Maar de haastige hoorde haar niet en zette zijn gehaast gewoon door. SuperSúsaa realiseerde zich dat nog eens roepen geen zin had, daarvoor was de haastige te druk met zijn haast. Er zat dus maar één ding op; er achter blijven fietsen en hopen dat het goed zou gaan.
Maar wat SuperSúsaa al had vermoed werd kort na het nemen van de volgende bocht bevestigd. De haastige trapte hard op zijn pedalen, zijn jas wapperde nog maar eens en daar gingen de papieren...
Iets voor de fiets van SuperSúsaa landde een envelop en een eindje verderop nog één. Zonder te lang na te denken stopte ze, pakte de envelop op, werd ontweken door een achteraanrijder die het plotselinge stoppen niet helemaal had voorzien maar nog wel om haar heen kon manoeuvreren en dacht: 'Het heeft zo moeten zijn... dat ik nu mijn SuperSúsaa-pak aan heb is niet voor niets...'
SuperSúsaa to the rescue!!!
Ze pakte snel ook de andere verloren envelop op, sprong weer op haar fiets en zette de achtervolging in. Met haar SuperSonische benen trapte ze zo hard als ze kon om de haastige na een paar minuten op zijn arm te tikken en hem het geleden verlies te presenteren. Verbaasd keek de haastige op en vertelde dat hij zijn geleden verlies net ontdekt had en sloot met een zucht van verlichting zijn geleden verlies weer in zijn armen om vervolgens met een gelukzalige glimlach zijn gekozen pad wat rustiger te vervolgen...
Terwijl ze haar weg naar huis fietste werd ze ingehaald door iemand die erge haast had (SuperSúsaa inhalen wil nogal wat zeggen...), maar bij de bocht met binnendoorweg door het bos bleek dat de haastige de weg al een tijdje niet gefietst had want hij reed zomaar recht op een verbouwing en daardoor afgesloten weg af. De haastige ging vol op de rem en SuperSúsaa, op bekend terrein, haalde de haastige weer in omdat ze meteen goed reed. De haastige was er echter niet minder gehaast op geworden dus in de loop van het weggetje werd SuperSúsaa weer ingehaald door hem.
In het voorbijgaan zag SuperSúsaa wat papieren vervaarlijk uit de jaszak steken van de haastige... Gealarmeerd door de uitstekende en te verliezen papieren deed ze een poging om de haastige op zijn mogelijk toekomstige verlies te wijzen. Ze riep: MENEEHEEEER!!! Maar de haastige hoorde haar niet en zette zijn gehaast gewoon door. SuperSúsaa realiseerde zich dat nog eens roepen geen zin had, daarvoor was de haastige te druk met zijn haast. Er zat dus maar één ding op; er achter blijven fietsen en hopen dat het goed zou gaan.
Maar wat SuperSúsaa al had vermoed werd kort na het nemen van de volgende bocht bevestigd. De haastige trapte hard op zijn pedalen, zijn jas wapperde nog maar eens en daar gingen de papieren...
Iets voor de fiets van SuperSúsaa landde een envelop en een eindje verderop nog één. Zonder te lang na te denken stopte ze, pakte de envelop op, werd ontweken door een achteraanrijder die het plotselinge stoppen niet helemaal had voorzien maar nog wel om haar heen kon manoeuvreren en dacht: 'Het heeft zo moeten zijn... dat ik nu mijn SuperSúsaa-pak aan heb is niet voor niets...'
SuperSúsaa to the rescue!!!
Ze pakte snel ook de andere verloren envelop op, sprong weer op haar fiets en zette de achtervolging in. Met haar SuperSonische benen trapte ze zo hard als ze kon om de haastige na een paar minuten op zijn arm te tikken en hem het geleden verlies te presenteren. Verbaasd keek de haastige op en vertelde dat hij zijn geleden verlies net ontdekt had en sloot met een zucht van verlichting zijn geleden verlies weer in zijn armen om vervolgens met een gelukzalige glimlach zijn gekozen pad wat rustiger te vervolgen...
woensdag, november 02, 2005
Is het een vleermuis...?
Terwijl Súsaa haar middag op en rond de Aki had doorgebracht was er langzaam een donkere schaduw over het land getrokken. Ze keek op haar telefoon: half vijf... Tijd om te gaan. Terwijl ze zich bepakt en bezakt naar de uitgang begaf merkte ze dat het donkerder geworden was en dat dat niet lag aan het feit dat de klok een uurtje terug moest dat was haar ook duidelijk. Toen ze een voet buiten de school zette werd haar vermoeden bevestigd: het regende.
Haar hersenen begonnen op volle toeren te werken. Had ze nu maar haar regenpak meegenomen vanochtend... wat nu gedaan...? Na een tijdje wikken en wegen besloot ze dat er niets anders op zat. Ze moest het er maar op wagen en hopen dat mensen geen links zouden leggen...
Ze zette zich in beweging naar haar fiets. Ontdeed deze van het slot en keek toen goed om zich heen of er iemand in de buurt was. Niemand te zien, dus snel nu... Een seconde later flitste er iets blauws voorbij op een fiets... En je zag de mensen kijken, denken en fluisteren...
"Is het een vleermuis???... Is het Batman???... Nee! Het is SuperSúsaa!!!"
Haar hersenen begonnen op volle toeren te werken. Had ze nu maar haar regenpak meegenomen vanochtend... wat nu gedaan...? Na een tijdje wikken en wegen besloot ze dat er niets anders op zat. Ze moest het er maar op wagen en hopen dat mensen geen links zouden leggen...
Ze zette zich in beweging naar haar fiets. Ontdeed deze van het slot en keek toen goed om zich heen of er iemand in de buurt was. Niemand te zien, dus snel nu... Een seconde later flitste er iets blauws voorbij op een fiets... En je zag de mensen kijken, denken en fluisteren...
"Is het een vleermuis???... Is het Batman???... Nee! Het is SuperSúsaa!!!"
dinsdag, november 01, 2005
Alternatief
Gelukkig bestaan er enveloppen waar je niet aan hoeft te likken, er bestaan goede alternatieven. Hoewel...
