maandag, maart 27, 2006
om te blijven
Ik liep nog even gauw de kamer in om de laatste spulletjes die ik die dag nodig zou hebben te pakken en toen zat hij daar. Verbaasd keek ik hem aan en vroeg waarom hij er was.
Terwijl ik naast hem op de bank ging zitten vertelde hij me dat hij hier was om te blijven. Hij had eindelijk besloten dat hij wel wilde. Er moesten alleen nog wel een aantal dingen besproken worden, maar omdat ik weg moest zou hij thuis op me wachten en dan zouden we het daar wel over hebben als ik terug was.
Hij zei het overtuigd. Zelfs over de te bespreken dingen leek hij zich geen zorgen te maken; hij was er en hij bleef!
Met stomheid geslagen verliet ik de kamer.
Ik moest gaan.... en hij bleef.... straks als ik thuis kom dan is hij er nog....
Eindelijk!
Aangekomen op mijn werk legde ik het hele verhaal voor aan vriendinnen. En hoe vaker ik me bedacht dat hij bleef, hoe meer ik me realiseerde dat ik dat niet wilde. Wat het meest bovenaan mijn verlanglijstje had gestaan werd realiteit. En toen bleek dat mijn verlanglijstje niet klopte.
Het idee dat hij straks als ik thuis kwam daar op die bank zou zitten... dat hij rekening zou houden met mij en ik met hem...
Toen ik 's avonds thuis kwam trof ik hem inderdaad in de kamer op de bank, alsof hij daar de hele dag op me had zitten wachten. Zonder verdere omhaal riep ik uit; je kunt niet blijven! Ik wil geen afspraken maken over hoe samen te leven. Ik wil gewoon leven!
Hij keek me aan, glimlachte en zei; 'Precies.'
zaterdag, maart 25, 2006
fietsen
met mond open en zonder hand ervoor gapen op de fiets!
woensdag, maart 22, 2006
burgermoed
En tot mijn eigen verbazing gaf ik eerlijk antwoord.
Waarop hij nog een vraag stelde over hetgeen ik had gezegd.
Waarop ik weer iets meer vertelde.
En hij luisterde.
En dacht mee.
En dat, dat geeft de burger moed.
dinsdag, maart 21, 2006
Hoera
woensdag, maart 15, 2006
zwemmen
Zelf weet je nog niet zo goed welke richting je het beste op kunt zwemmen om bij de kant te komen.
Dus als iemand aan de kant dan roept dat je naar links moet, dan doe je dat maar, want watertrappelen dat hou je niet eeuwig vol. Maar terwijl je naar links aan het zwemmen bent is er nog iemand aan de kant verschenen die je toeroept dat je toch echt beter rechts kunt aanhouden. Tja, het zou zomaar kunnen. Het is ook wel iemand die dat soort dingen vaak wel door heeft. En jij weet in ieder geval nog niet welke kant je op moet dus de ommekeer naar rechts is snel gemaakt. Zo verschijnen er langzaam maar zeker steeds meer mensen aan de kant. Die allemaal het beste lijken te weten welke richting je op moet zwemmen om aan de kant te komen. De kant die jij maar niet weet te bereiken. De kant waarop zij staan, dus zij zullen het wel weten. Het voelt alsof je rondjes zwemt, en inmiddels ben je meer moe dan als je was blijven watertrappelen, terwijl je nog niets verder bent... De beste stuurlui staan aan wal, dat is duidelijk.
Je voelt eens met je tenen of je misschien niet stiekem toch kunt staan daar... en rust wat uit terwijl je bedenkt aan welke kant jij eigenlijk het liefste geraken zou.
dat de koek op is
Echt. Ik heb gekeken.
Er is zelfs geen kruimeltje over om mee naar de film te nemen.
zondag, maart 12, 2006
En dat terwijl ik zei dat ik geen zin had..
Het was een avond die, terwijl hij zich ontspon, steeds weer een glimlach op mijn gezicht toverde... en dat nu nog steeds doet.
woensdag, maart 08, 2006
The Debbies spelen wéér!
Ter afsluiting van een expositie in Kongsi is er zaterdag 11 maart een feest alwaar The Debbies opnieuw hun muziek ten gehore zullen brengen.
De expositie is elke dag geopend van 17.00 tot 20.00 en Kongsi kunt u vinden aan de Daalweg 73 in Enschede.
maandag, maart 06, 2006
Later is nu
Beloofd is beloofd; tijd om te vertellen waarover ik zo euforisch was afgelopen donderdag.
Ik ben een project gestart. Het ramenproject noem ik het voor het gemak.
Het is namelijk zo dat ik in een wijk woon waar aan wijkvernieuwing wordt gedaan. Zoals velen van u wel zullen weten wil dat dus zeggen dat alle (sociale arbeiders-)woningen er af gaan en er nieuwe woningen voor terug geplaatst worden.
Toen we hier kwamen wonen in april vorig jaar, werd ons duidelijk gemaakt dat de woningen afgebroken zouden worden en omdat we dat wisten en evengoed accoord gingen met de woning konden we geen aanspraak maken op een verhuisvergoeding. De bewoners die hier al langer woonden konden dat wel, maar dit bedrag zou pas uitgekeerd worden wanneer men ná 1 januari 2006 zou verhuizen.
Vanaf januari heeft er dus nu een massale leegstroom plaatsgevonden in onze wijk. De foto die ik in de log hieronder plaatste laat het uitzicht zien dat ik nu vanuit onze woning heb. Om de één of twee woningen zit er wel weer een woning dichtgetimmerd. De wijk wordt er grimmig van.
Al een tijdje zat ik dus na te denken over een manier om iets met de panelen te doen die op de huizen worden aangebracht om kraak e.d. te verkomen. Iets om de sfeer en het woongenot in de wijk weer iets te verhogen, want ik ben nog wel van plan hier tot juni en waarschijnlijk langer te blijven wonen.
Aldus ontstond het idee om de raamdecoratie van de (oud)bewoners, die soms al veertig jaar woonachtig zijn in deze buurt, te laten herrijzen op de platen. Want als er iets tekenend is voor deze buurt, dan is het wel de gordijnen en schikking van beeldjes en plantjes op de vensterbanken.
Het plan met argumenten, onderbouwing en schetsen is vervolgens geschreven en de afspraak met de woningbouw werd gemaakt.
Nadat ik mijn verhaal gedaan had bij de woningbouwmevrouw stond ik redelijk gedesillusioneerd weer buiten. De mevrouw van de woningbouw verzekerde mij dat het juíst de bedoeling was om de mensen zo min mogelijk woongenot te bezorgen zodat men zo snel mogelijk ook de wijk zou verlaten... Omdat ik toch niets te verliezen had speelde ik nog de troef dat de grimmige sfeer in de wijk natuurlijk ook zou afstralen op de woningbouw... Waarop ze aangaf het eens te zullen overleggen...
En toen kwam de magische donderdagochtend. Die ochtend waarop mijn telefoon zoemde en ik net wakker genoeg werd om me te realiseren dat ik hem op moest nemen. De mevrouw van de woningbouw... ze zagen mijn plan wel zitten... dus welke woningen ik wilde doen... en wanneer ik zou kunnen beginnen en wat ik nodig had aan materialen... Goedemorgen!!!
donderdag, maart 02, 2006
wake up call
Na een dag keihard werken had ik mijn wekker gezet op 10.00 uur. Want ik dacht dat dat wel verstandig zou zijn. Bij 10.00 uur aangekomen had ik zo'n hoofdpijn dat ik besloot mijn wekker de wekker te laten en door te slapen. Om vervolgens om half twaalf de beste wake up call ever te krijgen!
Ik ben in euforie en met een op volle toeren werkend brein.
Ik zal u er later alles over vertellen, maar neem alvast van mij aan dat ik geen beter werkende asperine had kunnen krijgen dan deze!
- En op een goede tweede plaats komt het feit dat mijn buren (klik en klik) sinds twee dagen zijn verhuisd!)
