vrijdag, april 28, 2006
Als je hem persé wilt mailen wacht dan tot morgen... en als je het dan nog wilt, wacht dan tot morgen en als je het dan nog wilt, wacht dan tot morgen en als je het dan nog wilt...
de hele week beleef ik de dagen als deze dagen vorig jaar
ik koester de herinneringen
ik mis hem
en ik zou het zo weer doen
donderdag, april 27, 2006
Nieuw
De afgelopen dagen heb ik een workshop gevolgd die heet social networking. Daarin heb ik van alles geleerd over zelf blogs maken e.d.
Nou had ik er al een (goh, echt?!?) maar nu heb ik me ook maar eens gestort op de vormgeving. Het is nog niet helemaal klaar, maar hier is alvast een kijkje;
susan.akiblogs.net
Nou had ik er al een (goh, echt?!?) maar nu heb ik me ook maar eens gestort op de vormgeving. Het is nog niet helemaal klaar, maar hier is alvast een kijkje;
susan.akiblogs.net
dinsdag, april 25, 2006
toiletteren
Ergens hebben mensen (lees: vrouwen) bedacht dat het hygiënischer is om boven een toilet te gaan hangen zodat hun billen de bril niet raken, in plaats van er op te gaan zitten.
Okee, ik geef toe dat het soms echt niet anders kan,
omdat je echt heel nodig moet,
er geen doekjes en water voorhanden zijn om de bril schoon te maken
en je soms zelfs als die er wel zijn je echt niet zo dicht bij de bril in de buurt wilt komen met je vingers, laat staan met je billen...
Afgelopen week was ik aan het werk in een atelier in Hengelo. Ik heb daar een week geleefd en eerlijk gezegd was er geen moment dat ik het idee had dat de toiletten onhygiënisch waren, totdat een van de atelierleden besloot van wel.
Mijn verstand stond even stil toen ik de eerste keer na haar de deur van het toilet open trok... de bril nat, de vloer nat...
En waarom?
Mijns inziens was de toilet niet vies. Was ze dan misschien zo gewend aan altijd hangen in plaats van zitten dat ze niet meer anders kon?
Of was het water van het doortrekken misschien over de bril gesplashed...? Nee, dat leek me sterk als mij dat de keren er voor niet was gebeurd...
Moest ze dan misschien zo nodig dat ze het niet meer redde om te gaan zitten? Maar had ze dan niet even zelf de rommel op kunnen ruimen?
Elke keer als ik vervolgens weer naar het toilet ging trof ik hetzelfde scenario aan; natte bril en natte vloer... Dus, of ze wachtte elke keer te lang en haalde in hoge nood de bril net niet, of ze was een hanger.
Maar luister nou eens even...
Als je niet in het toilet kunt mikken terwijl je er boven hangt (en in dit geval was er geen rijdende trein in het spel), waardoor je over de bril heen zeikt, doe het dan niet!
Want eerlijk is eerlijk, daar wordt het inderdaad niet hygiënischer van he?!?
Okee, ik geef toe dat het soms echt niet anders kan,
omdat je echt heel nodig moet,
er geen doekjes en water voorhanden zijn om de bril schoon te maken
en je soms zelfs als die er wel zijn je echt niet zo dicht bij de bril in de buurt wilt komen met je vingers, laat staan met je billen...
Afgelopen week was ik aan het werk in een atelier in Hengelo. Ik heb daar een week geleefd en eerlijk gezegd was er geen moment dat ik het idee had dat de toiletten onhygiënisch waren, totdat een van de atelierleden besloot van wel.
Mijn verstand stond even stil toen ik de eerste keer na haar de deur van het toilet open trok... de bril nat, de vloer nat...
En waarom?
Mijns inziens was de toilet niet vies. Was ze dan misschien zo gewend aan altijd hangen in plaats van zitten dat ze niet meer anders kon?
Of was het water van het doortrekken misschien over de bril gesplashed...? Nee, dat leek me sterk als mij dat de keren er voor niet was gebeurd...
Moest ze dan misschien zo nodig dat ze het niet meer redde om te gaan zitten? Maar had ze dan niet even zelf de rommel op kunnen ruimen?
Elke keer als ik vervolgens weer naar het toilet ging trof ik hetzelfde scenario aan; natte bril en natte vloer... Dus, of ze wachtte elke keer te lang en haalde in hoge nood de bril net niet, of ze was een hanger.
Maar luister nou eens even...
Als je niet in het toilet kunt mikken terwijl je er boven hangt (en in dit geval was er geen rijdende trein in het spel), waardoor je over de bril heen zeikt, doe het dan niet!
Want eerlijk is eerlijk, daar wordt het inderdaad niet hygiënischer van he?!?
woensdag, april 12, 2006
krant
Toen ik mijn vader vertelde over mijn ramenproject zei hij; "Misschien kom je wel in de krant". En hij had nog gelijk ook. *grijns*
dinsdag, april 11, 2006
ramenproject update 2
Op 6 april 2006 schreef ik;
'Jeez, wat is het spannend om voor een begroting met meer dan drie cijfers op 'verzenden' te klikken zeg! (...) En nu afwachten wat de woningbouw van de begroting zegt...'
Vandaag zei de woningbouw: JA!!!
'Jeez, wat is het spannend om voor een begroting met meer dan drie cijfers op 'verzenden' te klikken zeg! (...) En nu afwachten wat de woningbouw van de begroting zegt...'
Vandaag zei de woningbouw: JA!!!
donderdag, april 06, 2006
toeval?
Vroeger, toen ik jong was *kuch kuch*, toen woonde ik in een studentenhuis. Samen met twee jongens en twee meisjes, want dat waren we toen nog. Nadat de samenstelling van het huis in zijn geheel wijzigde heb ik het er nog een tijdje uitgehouden, maar uiteindelijk besloot ik dat het tijd was voor iets anders. Ik schreef me in voor een woning voor mezelf en niet veel later was het zover. Een appartementje midden in het centrum viel me ten deel. In dit appartementje haalde ik mijn diploma maatschappelijk werk en vond ik een baan in de dak- en thuislozenzorg, om die na tweeëneenhalf jaar op te zeggen om een nieuwe studie te gaan doen; de kunstacademie. Kort na het eerste jaar van de academie kreeg ik de kans voor een jaar te gaan wonen in een ruime woning met zolder en tuin niet ver van het centrum af. Omdat ik mijn appartement inmiddels te klein vond besloot ik de stap te wagen en verhuisde.
Het was een geweldig jaar met massa's ruimte en een tuin, waar ik zelfs een tijdje een etalagegalerie had (die helaas niet helemaal van de grond is gekomen). Maar een jaar vliegt om dus werd het tijd om iets anders te zoeken. En omdat ik nu eenmaal niet meer dezelfde financiële middelen had als toen ik werkte werd het zoeken naar een kamer.
Wat een gedoe zeg, om op je 26ste nog te gaan kamerskijken. Het ene na het andere huis vol met studenten van net 18 vroeg me of ik wel mee zou gaan elke donderdagavond als het hele huis de kroeg in ging. En het was toch echt wel de bedoeling dat ik veel samen deed en heel sociaal was. En terwijl ik echt mijn best deed om goed over te komen, want de tijd begon te dringen, werd ik steeds niet gekozen.
Uiteindelijk vond ik toch een kamer. 12m2. Er zat niets anders op dan een hoogslaper te bouwen, want meubulair van een eengezinswoning in een kamertje van 12m2 stouwen en er dan ook nog slapen zou anders helemaal onmogelijk zijn geweest. En toen zat ik daar. In een kamer waar alles wat ik had met 1 armreiking te pakken was. Dat was wel even wennen zeg. Gelukkig waren de mensen die er woonden aardig en verwachtten ze niet van me dat ik de hele tijd van alles met ze samen ging doen. Dat maakte het wennen aan een kamer in een studentenhuis er wel makkelijker op.
En toen belde mijn huidige huisgenoot me; of ik zin had om met haar in een eengezinswoning te gaan wonen... Een eengezinswoning... Twee tot drie keer zoveel ruimte, dezelfde huur en maar 1 huisgenoot... Een maand later zaten we tussen de verhuisdozen in ons nieuwe huis, waar het wennen weer opnieuw kon beginnen.
Dit keer vergat ik steeds dat ik bepaalde dingen in een kamer achter kon laten en niet alles mee hoefde naar de woonkamer of de slaapkamer en vice versa. Daarbij kwam dat ik in die kleine kamer maar zo kort had gewoond dat ik nog feilloos wist waar bepaalde spullen zouden moeten liggen in mijn huis daarvoor. Mijn associaties van wat bij wat lag liepen dus twee huizen achter, wat niet hielp in het terugvinden van spullen in dit nieuwe huis.
Ik woon in dit huis nu iets meer dan een jaar. En weet u, ik heb echt heel veel zin om weer alleen te wonen. Niet omdat het nou slecht gaat ofzo, maar ik verlang terug naar de tijd dat ik de enige was met een sleutel van mijn huis.
En wie belt mij vanmiddag... de woningbouw! Om mijn woonwensen op te nemen en me alvast ook maar een woning aan te bieden(die ik overigens niet ga nemen, want het lijkt me wijs om eerst maar eens af te studeren)... Nou vraag ik je...
Het was een geweldig jaar met massa's ruimte en een tuin, waar ik zelfs een tijdje een etalagegalerie had (die helaas niet helemaal van de grond is gekomen). Maar een jaar vliegt om dus werd het tijd om iets anders te zoeken. En omdat ik nu eenmaal niet meer dezelfde financiële middelen had als toen ik werkte werd het zoeken naar een kamer.
Wat een gedoe zeg, om op je 26ste nog te gaan kamerskijken. Het ene na het andere huis vol met studenten van net 18 vroeg me of ik wel mee zou gaan elke donderdagavond als het hele huis de kroeg in ging. En het was toch echt wel de bedoeling dat ik veel samen deed en heel sociaal was. En terwijl ik echt mijn best deed om goed over te komen, want de tijd begon te dringen, werd ik steeds niet gekozen.
Uiteindelijk vond ik toch een kamer. 12m2. Er zat niets anders op dan een hoogslaper te bouwen, want meubulair van een eengezinswoning in een kamertje van 12m2 stouwen en er dan ook nog slapen zou anders helemaal onmogelijk zijn geweest. En toen zat ik daar. In een kamer waar alles wat ik had met 1 armreiking te pakken was. Dat was wel even wennen zeg. Gelukkig waren de mensen die er woonden aardig en verwachtten ze niet van me dat ik de hele tijd van alles met ze samen ging doen. Dat maakte het wennen aan een kamer in een studentenhuis er wel makkelijker op.
En toen belde mijn huidige huisgenoot me; of ik zin had om met haar in een eengezinswoning te gaan wonen... Een eengezinswoning... Twee tot drie keer zoveel ruimte, dezelfde huur en maar 1 huisgenoot... Een maand later zaten we tussen de verhuisdozen in ons nieuwe huis, waar het wennen weer opnieuw kon beginnen.
Dit keer vergat ik steeds dat ik bepaalde dingen in een kamer achter kon laten en niet alles mee hoefde naar de woonkamer of de slaapkamer en vice versa. Daarbij kwam dat ik in die kleine kamer maar zo kort had gewoond dat ik nog feilloos wist waar bepaalde spullen zouden moeten liggen in mijn huis daarvoor. Mijn associaties van wat bij wat lag liepen dus twee huizen achter, wat niet hielp in het terugvinden van spullen in dit nieuwe huis.
Ik woon in dit huis nu iets meer dan een jaar. En weet u, ik heb echt heel veel zin om weer alleen te wonen. Niet omdat het nou slecht gaat ofzo, maar ik verlang terug naar de tijd dat ik de enige was met een sleutel van mijn huis.
En wie belt mij vanmiddag... de woningbouw! Om mijn woonwensen op te nemen en me alvast ook maar een woning aan te bieden(die ik overigens niet ga nemen, want het lijkt me wijs om eerst maar eens af te studeren)... Nou vraag ik je...
raamproject update
Inmiddels ben ik druk aan het testen met sjablonen en met verf e.d.
Ik heb inlichtingen ingewonnen bij een verfspecialist en heb een begroting gemaakt die ik heb ingeleverd bij de woningbouw (Jeez, wat is het spannend om voor een begroting met meer dan drie cijfers op 'verzenden' te klikken zeg!).
verder zijn er in het ontwerp wat aanpassingen geweest. Zoals het er nu uitziet worden de afbeeldingen helemaal 1 kleur; wit. Andere kleuren vallen weg op de roestige achtergrond.
Om u een idee te geven;
En nu afwachten wat de woningbouw van de begroting zegt...
Ik heb inlichtingen ingewonnen bij een verfspecialist en heb een begroting gemaakt die ik heb ingeleverd bij de woningbouw (Jeez, wat is het spannend om voor een begroting met meer dan drie cijfers op 'verzenden' te klikken zeg!).
verder zijn er in het ontwerp wat aanpassingen geweest. Zoals het er nu uitziet worden de afbeeldingen helemaal 1 kleur; wit. Andere kleuren vallen weg op de roestige achtergrond.
Om u een idee te geven;
En nu afwachten wat de woningbouw van de begroting zegt...
woensdag, april 05, 2006
d-dag; het resultaat
We hadden al bedacht dat we dat we ons er misschien op moesten kleden. Maar wat trek je aan als je een doodskist gaat passen? Ik ging me meteen afvragen hoe ik wil dat mensen me herdenken, of hoe andere mensen me zouden aankleden. Zouden ze een rok doen? Of kleur?
Ik besloot in vrolijke kleuren te gaan. Dat is wat mensen denk ik wel van me gewend zijn. Eerst zat ik nog aan zwart te denken, maar zwart is meteen zo stemmig. Met een beetje 'geluk' heeft het merendeel van de mensen al zwart aan als het werkelijk zover is, dus...
En dan... de schoenen... Ik heb nog steeds geen nieuwe en opeens zat ik me af te vragen of ik het dan okee zou vinden als ik die bruine, die rode of de gympen aan zou hebben in de kist. Waarop ik me meteen afvroeg of je überhaupt wel schoenen aan hebt als je in een doodskist ligt. Want (om het maar even plat te zeggen) kunnen lijken wel schoenen aan?
Tevreden over onze outfits togen we naar de Jacobuskerk. Daar binnengekomen stond de kist nog rechtop op het podium en wemelde het van de technici en acteurs/zangers vanwege die voorstelling. De man met wie we afgesproken hadden wees naar de kist en zei; 'ga je gang', waarop ik hem benauwd aankeek en vroeg of de kist niet ergens anders kon staan waar het wat rustiger was. De kist werd zorgvuldig van het podium afgehaald en in een rustiger hoekje gezet en de man zorgde zelfs voor bloemen. Het passen kon beginnen;
Zoals je ziet; hij past precies.
Ik moet zeggen dat het me wat moeite kostte om rustig adem te halen terwijl ik daar lag. Echt ontspannend is het niet en lekker ligt het ook niet. Mijn vest als kussentje bood gelukkig uitkomst.
En dan even uitproberen of op de zij ook een optie is. Op zich lag dit wel goed. Alleen een beetje weinig beenruimte...
Ik vraag me nu nog veel meer af dan voorheen. We hebben dus nu besloten dat we misschien toch maar eens met een uitvaartondernemer moeten gaan praten, hoewel we ons dan misschien eerst moeten afvragen of we dan werkelijk alles willen weten en hoe belangrijk dat is.
Ik besloot in vrolijke kleuren te gaan. Dat is wat mensen denk ik wel van me gewend zijn. Eerst zat ik nog aan zwart te denken, maar zwart is meteen zo stemmig. Met een beetje 'geluk' heeft het merendeel van de mensen al zwart aan als het werkelijk zover is, dus...
En dan... de schoenen... Ik heb nog steeds geen nieuwe en opeens zat ik me af te vragen of ik het dan okee zou vinden als ik die bruine, die rode of de gympen aan zou hebben in de kist. Waarop ik me meteen afvroeg of je überhaupt wel schoenen aan hebt als je in een doodskist ligt. Want (om het maar even plat te zeggen) kunnen lijken wel schoenen aan?
Tevreden over onze outfits togen we naar de Jacobuskerk. Daar binnengekomen stond de kist nog rechtop op het podium en wemelde het van de technici en acteurs/zangers vanwege die voorstelling. De man met wie we afgesproken hadden wees naar de kist en zei; 'ga je gang', waarop ik hem benauwd aankeek en vroeg of de kist niet ergens anders kon staan waar het wat rustiger was. De kist werd zorgvuldig van het podium afgehaald en in een rustiger hoekje gezet en de man zorgde zelfs voor bloemen. Het passen kon beginnen;
Zoals je ziet; hij past precies.
Ik moet zeggen dat het me wat moeite kostte om rustig adem te halen terwijl ik daar lag. Echt ontspannend is het niet en lekker ligt het ook niet. Mijn vest als kussentje bood gelukkig uitkomst.
En dan even uitproberen of op de zij ook een optie is. Op zich lag dit wel goed. Alleen een beetje weinig beenruimte...
Ik vraag me nu nog veel meer af dan voorheen. We hebben dus nu besloten dat we misschien toch maar eens met een uitvaartondernemer moeten gaan praten, hoewel we ons dan misschien eerst moeten afvragen of we dan werkelijk alles willen weten en hoe belangrijk dat is.
dinsdag, april 04, 2006
d-dag
Een tijd geleden schreef ik over het idee wel eens in een doodskist te willen liggen. Alvast. En dat toen iemand zei dat dat wel te regelen was.
Nou...
Morgen is de dag.
De kist staat in een prachtige kerk, waar die avond een voorstelling is. En voor die voorstelling mogen wij de kist passen.
We zullen foto's maken, als ik morgen nog durf.
Nou...
Morgen is de dag.
De kist staat in een prachtige kerk, waar die avond een voorstelling is. En voor die voorstelling mogen wij de kist passen.
We zullen foto's maken, als ik morgen nog durf.
zaterdag, april 01, 2006
schoenen
Of schoenenfrustratie.
Of schoenenmodefrustratie.
Pffff.
Twee dagen loop ik nu al in de stad. Op zoek naar schoenen. Ik heb zo'n beetje elke winkel in de stad twee keer gehad. Ben zelfs bij de veel te dure winkels binnengestapt.
Zonder succes.
In de winkels staan namelijk alleen maar open zomerschoenen, de laatste laarzen en sportschoenen. Waar zijn de degelijke leren damesschoenen? Waarom hebben ze die alleen nog voor mannen? En waarom gaan bijna alle vrouwenschoenen maar tot maat 41? En waarom zijn de schoenen die wel maat 42 zijn zo lelijk?
Het is al heel lang geleden dat ik zo serieus als gister en vandaag alle winkels afgelopen heb op zoek naar schoenen, ik was dus even vergeten dat schoenenshoppen voor mij meestal resulteert in frustratie.
Maar ik MOET echt nieuwe schoenen!
Morgen is het koopzondag.... pffff
Of schoenenmodefrustratie.
Pffff.
Twee dagen loop ik nu al in de stad. Op zoek naar schoenen. Ik heb zo'n beetje elke winkel in de stad twee keer gehad. Ben zelfs bij de veel te dure winkels binnengestapt.
Zonder succes.
In de winkels staan namelijk alleen maar open zomerschoenen, de laatste laarzen en sportschoenen. Waar zijn de degelijke leren damesschoenen? Waarom hebben ze die alleen nog voor mannen? En waarom gaan bijna alle vrouwenschoenen maar tot maat 41? En waarom zijn de schoenen die wel maat 42 zijn zo lelijk?
Het is al heel lang geleden dat ik zo serieus als gister en vandaag alle winkels afgelopen heb op zoek naar schoenen, ik was dus even vergeten dat schoenenshoppen voor mij meestal resulteert in frustratie.
Maar ik MOET echt nieuwe schoenen!
Morgen is het koopzondag.... pffff
