vrijdag, september 30, 2005
kniplijntjes
een jaar geleden
Vandaag een jaar geleden was ik net verhuisd. De oude woning moest nog even geveegd en dan was alles klaar.
Ik toog dus naar het oude huis.
Toen ik het spoor overstak zag ik allemaal politieauto's. Heel erg veel. Ik schrok er van maar dacht tegelijkertijd opgelucht;"Gelukkig, ze gaan de andere kant op". Ik fietste verder naar het oude huis. Toen ik de straat in reed en bijna bij het huis was aangekomen ontwaarde ik de politieauto's bij de basisschool verderop in de straat.
Ik stapte van mijn fiets en liep over de stoep verder. Stond even stil om over de situatie met een mevrouw met kinderwagen de woorden 'gelukkig is het niet hier en ben ik bijna thuis' te delen om vervolgens verder te lopen naar het hekje voor de deur van mijn huis. Terwijl ik mijn fiets er tegenaan aan het zetten was zag ik opeens recht tegenover mij aan de overkant van de straat een man door het kapotte hek kruipen. Ik keek om me heen en zag rechts van mij een politieagent in burger met kogelvrij vest achter een auto staan. Zijn dienstwapen gericht op de man die door het hek kroop, die inmiddels door had dat men hem in de gaten had en zijn wapen had getrokken. Dit was het moment waarop ik bedacht;" misschien is het niet zo handig om hier te blijven staan...!" Ik liet mijn fiets voor wat 'ie was en draaide me om terwijl de man bij het hek begon te schieten, en rende zo hard mogelijk weg terwijl ik ondertussen het geluid van het afvuren van kogels hoorde, niet wetend waar die belandden.
Uiteindelijk heb ik mezelf bij het straatsupermarktje in veiligheid kunnen brengen nadat ik eerst in tamelijk hysterische staat-van-zijn nog had moeten uitleggen dat ik met het schieten niets te maken had.
Uiteindelijk begreep ik dat de man bij het hek een agent had neegeschoten in het centrum van de stad. Vervolgens op de vlucht is geslagen, bij de school is gekomen waar hij een agent heeft verwond, om vervolgens weer op de vlucht te slaan om bij mij voor het huis door het hek te kruipen alwaar hij uiteindelijk is overmeesterd.
Dat was een jaar geleden. Vandaag precies.
Ik toog dus naar het oude huis.
Toen ik het spoor overstak zag ik allemaal politieauto's. Heel erg veel. Ik schrok er van maar dacht tegelijkertijd opgelucht;"Gelukkig, ze gaan de andere kant op". Ik fietste verder naar het oude huis. Toen ik de straat in reed en bijna bij het huis was aangekomen ontwaarde ik de politieauto's bij de basisschool verderop in de straat.
Ik stapte van mijn fiets en liep over de stoep verder. Stond even stil om over de situatie met een mevrouw met kinderwagen de woorden 'gelukkig is het niet hier en ben ik bijna thuis' te delen om vervolgens verder te lopen naar het hekje voor de deur van mijn huis. Terwijl ik mijn fiets er tegenaan aan het zetten was zag ik opeens recht tegenover mij aan de overkant van de straat een man door het kapotte hek kruipen. Ik keek om me heen en zag rechts van mij een politieagent in burger met kogelvrij vest achter een auto staan. Zijn dienstwapen gericht op de man die door het hek kroop, die inmiddels door had dat men hem in de gaten had en zijn wapen had getrokken. Dit was het moment waarop ik bedacht;" misschien is het niet zo handig om hier te blijven staan...!" Ik liet mijn fiets voor wat 'ie was en draaide me om terwijl de man bij het hek begon te schieten, en rende zo hard mogelijk weg terwijl ik ondertussen het geluid van het afvuren van kogels hoorde, niet wetend waar die belandden.
Uiteindelijk heb ik mezelf bij het straatsupermarktje in veiligheid kunnen brengen nadat ik eerst in tamelijk hysterische staat-van-zijn nog had moeten uitleggen dat ik met het schieten niets te maken had.
Uiteindelijk begreep ik dat de man bij het hek een agent had neegeschoten in het centrum van de stad. Vervolgens op de vlucht is geslagen, bij de school is gekomen waar hij een agent heeft verwond, om vervolgens weer op de vlucht te slaan om bij mij voor het huis door het hek te kruipen alwaar hij uiteindelijk is overmeesterd.
Dat was een jaar geleden. Vandaag precies.
donderdag, september 29, 2005
Arhem Presikhaaf
Daar was ik dus vandaag, en dat leverde onder andere deze plaatjes op:
bloedprikken...?
Patrix snackbar, hahaha
kookt electrisch
groen
deuren...
woensdag, september 28, 2005
appel/apple
Nadat ik uitgewerkt was op de computer op school en weer oog had voor de buitenwereld zag ik dit:
Een leuk cadeatje van een medestudent zullen we maar zeggen...
Een leuk cadeatje van een medestudent zullen we maar zeggen...
maandag, september 26, 2005
Let op!
zondag, september 25, 2005
Knuffel!
vrijdag, september 23, 2005
kaas (2)
Terug bij de kaasboer want het mag toch niet zo zijn dat ik zo lekker eet maar niet weet hoe het heet wat ik gegeten heb. Dus ik ben even gaan vragen.
De kaas die ik gekocht heb blijkt een pyrenee te zijn en heet Montsegur peper. De man heeft het zelfs voor me opgeschreven zodat ik het nooit meer zal vergeten. Om nog wat aan klantenbinding te doen bood hij me vervolgens nog een plak kaas aan van een kaas die hij net had binnen gekregen.
De man weet van wanten, en ik geloof dat het hem aardig lukt dat klantenbinden.
De kaas die ik gekocht heb blijkt een pyrenee te zijn en heet Montsegur peper. De man heeft het zelfs voor me opgeschreven zodat ik het nooit meer zal vergeten. Om nog wat aan klantenbinding te doen bood hij me vervolgens nog een plak kaas aan van een kaas die hij net had binnen gekregen.
De man weet van wanten, en ik geloof dat het hem aardig lukt dat klantenbinden.
woensdag, september 21, 2005
kaas
Vandaag ging ik iets maken met spinazie.
En daar moest kaas bij. Witschimmel peperbrie bij voorkeur.
Dus na zoeken en niet vinden in het schap bij de super toog ik naar de stad om de kaasboer/delicatesseman te raadplegen. Daar aangekomen vroeg ik met een groot vraagtekengezicht om witschimmelpeperbrie. De man keek moeilijk, waarna ik (bang dat ik iets doms had gezegd) uitriep;"Bestaat dat wel?!?"..."Ja, het bestaat wel, maar ik heb het helaas niet".
Na uitleg over die peperbrie en vertoon van wat de man dan wel in de vitrine had liggen kreeg ik een paar suggesties voor mijn kiezen. Jammie!
Heerlijk als je met een receptsuggestie ergens komt en men gaat dan meedenken over alternatieven. Vooral als ze je laten proeven wat de alternatieven zijn!
Ik heb verschillende kazen geproefd, allemaal in meer of mindere mate met peper en de kaas waar ik mee thuiskwam was zo lekker dat ik in de winkel al ongeduldig werd; was het eten maar vast klaar!!! Ik ben de naam alweer vergeten maar ik ga zeker terug om nog eens te vragen want ik heb in tijden niet zo lekker gegeten!
De ingrediënten voor de liefhebbers:
spinazie
alternatieve kaas voor witschimmelpeperbrie
pijnboompitten
honing
knoflook
couscous
En daar moest kaas bij. Witschimmel peperbrie bij voorkeur.
Dus na zoeken en niet vinden in het schap bij de super toog ik naar de stad om de kaasboer/delicatesseman te raadplegen. Daar aangekomen vroeg ik met een groot vraagtekengezicht om witschimmelpeperbrie. De man keek moeilijk, waarna ik (bang dat ik iets doms had gezegd) uitriep;"Bestaat dat wel?!?"..."Ja, het bestaat wel, maar ik heb het helaas niet".
Na uitleg over die peperbrie en vertoon van wat de man dan wel in de vitrine had liggen kreeg ik een paar suggesties voor mijn kiezen. Jammie!
Heerlijk als je met een receptsuggestie ergens komt en men gaat dan meedenken over alternatieven. Vooral als ze je laten proeven wat de alternatieven zijn!
Ik heb verschillende kazen geproefd, allemaal in meer of mindere mate met peper en de kaas waar ik mee thuiskwam was zo lekker dat ik in de winkel al ongeduldig werd; was het eten maar vast klaar!!! Ik ben de naam alweer vergeten maar ik ga zeker terug om nog eens te vragen want ik heb in tijden niet zo lekker gegeten!
De ingrediënten voor de liefhebbers:
spinazie
alternatieve kaas voor witschimmelpeperbrie
pijnboompitten
honing
knoflook
couscous
dinsdag, september 20, 2005
"Verborgen gebreken"
Uit.
En nu ben ik wel in voor suggesties, anyone?
"Verborgen gebreken", Renate Dorrestein
En nu ben ik wel in voor suggesties, anyone?
"Verborgen gebreken", Renate Dorrestein
maandag, september 19, 2005
semi-metafoor
"Súsaa, ik heb goed nieuws... we zijn gestopt met roken...!"
Wauw, gestopt met roken!
Dat betekent een kind!
Wauw, gestopt met roken!
Dat betekent een kind!
zondag, september 18, 2005
observatie (2)
Mindful
unpacking the bag
as if you have no idea
what's inside
although you packed it
yourself
touching everything with the
same carefulness
and tenderness
giving everything the
same attention
(maybe she didn't pack it herself?)
unpacking the bag
as if you have no idea
what's inside
although you packed it
yourself
touching everything with the
same carefulness
and tenderness
giving everything the
same attention
(maybe she didn't pack it herself?)
observatie
stroking your leg
as if it were your dog
(maybe he has a dog? What if not?)
as if it were your dog
(maybe he has a dog? What if not?)
donderdag, september 15, 2005
1..2...3....
Om nou eens niet alleen maar toeristische kiekjes te schieten van Venetië of de hele dag door de lens kijkend rond te lopen op de Biënnale zonder dat je echt een idee hebt van wat je hebt gezien had ik besloten zoveel mogelijk foto's te maken waar we op wat voor manier dan ook met z'n drieën op stonden... Dus elke keer als ik zag dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat we er op zouden komen met z'n drieën omdat we op een bepaalde lijn stonden/zaten/liepen, dan pakte ik snel m'n wegwerpcamera en drukte af en zie hier het resultaat:
Dit is er een van de twintig, de rest kun je bekijken op flickr.com
Dit is er een van de twintig, de rest kun je bekijken op flickr.com
mooie woorden
Gisteren was ik naar de bibliotheek.
Het was nodig. Ik ben er echt goed in om boeken te lang te houden en de boete tot ongekende hoogte te laten stijgen.
De mensen die er werken hebben ook altijd de behoefte om me dan wijsneuzerig en enigszins belerend te vertellen dat "dat toch zonde is van het geld...!?!"
Alsof ik daar op zit te wachten. Doe liever gewoon je werk en bemoei je met je eigen zaken!
Gisteren heb ik het dus niet zo ver laten komen.
Gelukkig voor die man achter de inneembalie.
Hoefde hij zich ook niet bezwaard te voelen geld aan te nemen of zich af te vragen of hij weer plaatsvervangend opvoedend moest zijn.
Terwijl ik vervolgens de planken aan het checken was naar nieuwe volle bladzijden om mee te nemen viel mijn oog op een gedichtenbundel van Tjitske Jansen; "Het moest maar eens gaan sneeuwen". Leuke voorkant, en er staat het woord sneeuw op, dus meenemen zei mijn hoofd tegen mij.
Ik heb het gisteravond gelezen. En ga dat de aankomende dagen nog wel vaker doen. Eén van de gedichten vond ik echt prachtig, met woorden die ik vaker zou willen menen dan ik nu doe, en wil ik jullie niet onthouden...
Liefste,
Op deze dag zo grijs als haring schrijf ik je een brief waarin het waait
en meeuwen door de wind gedragen cirkels maken in de haven
touwen ijzer hout en letters blauw en wit en netten tonnen plastic
zakjes palen containers apparaten waar ik niks van snap masten
vlaggen ramen schepen overal vandaan overal geweest en ik hoef
nergens om te vragen. Alles is hier al
en jij kent de zee jij vaart op haar en jij vecht met haar om wat zij missen
kan - elk schip dat hier nu ligt wordt een schip waar jij op was elke
meeuw die hier nu vliegt een meeuw die jij ook zag en ik hou van
jou geloof ik en ik weet het trouwens zeker maar wat ben ik blij dat jij
al een beminde hebt want alles is hier al en ik hou zo van verlangen
en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou
kunnen als het kon.
uit: Tjitske Jansen, "Het moest maar eens gaan sneeuwen"
Het was nodig. Ik ben er echt goed in om boeken te lang te houden en de boete tot ongekende hoogte te laten stijgen.
De mensen die er werken hebben ook altijd de behoefte om me dan wijsneuzerig en enigszins belerend te vertellen dat "dat toch zonde is van het geld...!?!"
Alsof ik daar op zit te wachten. Doe liever gewoon je werk en bemoei je met je eigen zaken!
Gisteren heb ik het dus niet zo ver laten komen.
Gelukkig voor die man achter de inneembalie.
Hoefde hij zich ook niet bezwaard te voelen geld aan te nemen of zich af te vragen of hij weer plaatsvervangend opvoedend moest zijn.
Terwijl ik vervolgens de planken aan het checken was naar nieuwe volle bladzijden om mee te nemen viel mijn oog op een gedichtenbundel van Tjitske Jansen; "Het moest maar eens gaan sneeuwen". Leuke voorkant, en er staat het woord sneeuw op, dus meenemen zei mijn hoofd tegen mij.
Ik heb het gisteravond gelezen. En ga dat de aankomende dagen nog wel vaker doen. Eén van de gedichten vond ik echt prachtig, met woorden die ik vaker zou willen menen dan ik nu doe, en wil ik jullie niet onthouden...
Liefste,
Op deze dag zo grijs als haring schrijf ik je een brief waarin het waait
en meeuwen door de wind gedragen cirkels maken in de haven
touwen ijzer hout en letters blauw en wit en netten tonnen plastic
zakjes palen containers apparaten waar ik niks van snap masten
vlaggen ramen schepen overal vandaan overal geweest en ik hoef
nergens om te vragen. Alles is hier al
en jij kent de zee jij vaart op haar en jij vecht met haar om wat zij missen
kan - elk schip dat hier nu ligt wordt een schip waar jij op was elke
meeuw die hier nu vliegt een meeuw die jij ook zag en ik hou van
jou geloof ik en ik weet het trouwens zeker maar wat ben ik blij dat jij
al een beminde hebt want alles is hier al en ik hou zo van verlangen
en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou
kunnen als het kon.
uit: Tjitske Jansen, "Het moest maar eens gaan sneeuwen"
woensdag, september 14, 2005
Feest
Goed, zaterdag ga ik dus weer naar Den Haag. Er is daar namelijk een feest. Op de Vrije Academie. En ik vermoed dat daar leuke dingen gaan plaatsvinden. Daar heb ik in ieder geval wél zin in.
dinsdag, september 13, 2005
schoon-op
voor:
na:
Vroeger (lees: 17 mei 2005) stond hier dus de sociale dienst (dat grote gekleurde gebouw op de eerste foto dat niet meer op de tweede foto staat). En nu is die dus schoon-op, verdwenen, opgeruimd, weggevaagd. Het verwondert me keer op keer als ik er langs fiets hoe zorgvuldig men is geweest met het opruimen/weghalen er van. Er is echt niets van dat gebouw terug te vinden. Om maar even sentimenteel te doen; gelukkig hebben we onze herinneringen nog, want wat hebben we daar leuke dingen meegemaakt!
na:
Vroeger (lees: 17 mei 2005) stond hier dus de sociale dienst (dat grote gekleurde gebouw op de eerste foto dat niet meer op de tweede foto staat). En nu is die dus schoon-op, verdwenen, opgeruimd, weggevaagd. Het verwondert me keer op keer als ik er langs fiets hoe zorgvuldig men is geweest met het opruimen/weghalen er van. Er is echt niets van dat gebouw terug te vinden. Om maar even sentimenteel te doen; gelukkig hebben we onze herinneringen nog, want wat hebben we daar leuke dingen meegemaakt!
Hond # 20
Het heeft even geduurd.
Door de zenuwen om betrapt te worden,
door diefstallen (niet bij mij maar daar, dus ter voorkoming van verdachtmakingen),
door vakantie,
maar hier is hij dan eindelijk
Hond # 20
Door de zenuwen om betrapt te worden,
door diefstallen (niet bij mij maar daar, dus ter voorkoming van verdachtmakingen),
door vakantie,
maar hier is hij dan eindelijk
Hond # 20
maandag, september 12, 2005
"het leven bestaat niet"
Uit.
Er zit zoveel snelheid in het boek dat ik het in 1 dag heb uitgelezen; gisteren in de trein. De toon is ook heel licht terwijl de dingen die er in gebeuren dat niet zijn. Toen ik het uit had, had ik nog een uur treinen te gaan maar het was niet mogelijk om meteen in het volgende boek dat in mijn tas lag te wachten te beginnen want ondanks de lichtheid heeft het boek wel bezinking nodig.
"Het leven bestaat niet", Hendrickje Spoor
In het boek een gedicht van H.Marsman:
Lex barbarorum
Geef mij een mes.
ik wil deze zwarte zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.
ik heb mij langzaam recht overeind gezet.
ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven:
ik erken maar éen wet:
léven.
allen, die wegkwijnen aan een verdriet,
verraden het en dat wìl ik niet.
Er zit zoveel snelheid in het boek dat ik het in 1 dag heb uitgelezen; gisteren in de trein. De toon is ook heel licht terwijl de dingen die er in gebeuren dat niet zijn. Toen ik het uit had, had ik nog een uur treinen te gaan maar het was niet mogelijk om meteen in het volgende boek dat in mijn tas lag te wachten te beginnen want ondanks de lichtheid heeft het boek wel bezinking nodig.
"Het leven bestaat niet", Hendrickje Spoor
In het boek een gedicht van H.Marsman:
Lex barbarorum
Geef mij een mes.
ik wil deze zwarte zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.
ik heb mij langzaam recht overeind gezet.
ik heb gehoord, dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven:
ik erken maar éen wet:
léven.
allen, die wegkwijnen aan een verdriet,
verraden het en dat wìl ik niet.
Den Haag revisited
En weer was ik in Den haag, derde keer op (bijna) rij, en volgend weekend weer. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan zegt men... Mijn voeten moesten persé weer in zee. En nadat dat gedaan was, de nodige koffie was genuttigd in het strandpaviljoen en er weer woorden waren uitgewisseld met een lang-niet-geziene vriend, was het tijd om ons naar het centrum te verplaatsen alwaar een hapje gegeten ging worden. De vorige keer dat ik in Den Haag was had ik al kunnen genieten van de goed verzorgde cappucino's van de Boterwaag, dit keer voegde ik er een hoofdmaaltijd(panga-filet met gemengde groenten en risotto) aan toe. Samen met de lang-niet-geziene vriend liet ik mij het eten goed smaken en begon ik zoals al een aantal keren de afgelopen weken te oreren over het prachtige Den Haag, met die zee zo fijn dichtbij, waar de mensen zo vriendelijk zijn, waar ik wel zou willen wonen, waar het beter is dan in Amsterdam wat mij betreft, enzoverder...waarna ik mijn lofzang/betoog even onderbrak voor een toiletbezoek. En daar werd door een klein bordje mijn idylle van dat prachtige en vriendelijke Den Haag ruw verstoord;
Natuurlijk laat ik mij door zo'n bordje niet uit het veld slaan, dus ik ga gewoon zaterdag Den Haag nog weer eens onder de loep nemen en kijken of ik middels eigen opgedane ervaringen mijn mening kan behouden of zal moeten bijstellen.
Natuurlijk laat ik mij door zo'n bordje niet uit het veld slaan, dus ik ga gewoon zaterdag Den Haag nog weer eens onder de loep nemen en kijken of ik middels eigen opgedane ervaringen mijn mening kan behouden of zal moeten bijstellen.
zaterdag, september 10, 2005
missen
Het is me wel eens vaker opgevallen, maar ik was het weer vergeten.
Als je verder weg bent van mensen dan mis je ze minder.
Volgens mij heeft het te maken met de kans dat je de persoon zou kunnen tegen komen en met of de persoon onderdeel is van de omgeving waar je naar toe gaat.
Een paar jaar geleden ging ik naar Antwerpen en toen had ik verschrikkelijke heimwee, niet eens zo naar mensen maar naar Enschede (hoe is het mogelijk). En vorig jaar zat ik in Praag en toen miste ik een aantal mensen enorm.
Telkens als ik nu een reis maak dan ben ik er bang voor dat dit weer gebeurt.
Gek genoeg had ik in Venetië nergens last van. Wel had ik dat ik me ging voorstellen hoe het zou zijn als bepaalde personen er ook zouden zijn en ik kon me, met veel plezier en zonder daar heel erg verdrietig van te worden, voorstellen hoe leuk het dan zou zijn om daar whatever samen te doen (maar dan moet ik ook eerlijk zeggen dat het in dat geval niet uitmaakt waar we zouden zijn). En daarnaast zaten er gewoon wat mensen af en toe in mijn hoofd waar ik dan even heel sterk aan moest denken (het een sluit het ander niet uit overigens).
Echter... nu ben ik terug in Nederland, heb al weer twee dagen in mijn eigen bed geslapen en nu slaat het misgevoel weer toe...
Als je verder weg bent van mensen dan mis je ze minder.
Volgens mij heeft het te maken met de kans dat je de persoon zou kunnen tegen komen en met of de persoon onderdeel is van de omgeving waar je naar toe gaat.
Een paar jaar geleden ging ik naar Antwerpen en toen had ik verschrikkelijke heimwee, niet eens zo naar mensen maar naar Enschede (hoe is het mogelijk). En vorig jaar zat ik in Praag en toen miste ik een aantal mensen enorm.
Telkens als ik nu een reis maak dan ben ik er bang voor dat dit weer gebeurt.
Gek genoeg had ik in Venetië nergens last van. Wel had ik dat ik me ging voorstellen hoe het zou zijn als bepaalde personen er ook zouden zijn en ik kon me, met veel plezier en zonder daar heel erg verdrietig van te worden, voorstellen hoe leuk het dan zou zijn om daar whatever samen te doen (maar dan moet ik ook eerlijk zeggen dat het in dat geval niet uitmaakt waar we zouden zijn). En daarnaast zaten er gewoon wat mensen af en toe in mijn hoofd waar ik dan even heel sterk aan moest denken (het een sluit het ander niet uit overigens).
Echter... nu ben ik terug in Nederland, heb al weer twee dagen in mijn eigen bed geslapen en nu slaat het misgevoel weer toe...
taal
Een van de heerlijke dingen van Italië is denk ik wel dat ik de mensen om me heen niet kan verstaan zodat ik geen enkel dom gesprek, suffe opmerking of onbenullige schreeuw begrijp.
vrijdag, september 09, 2005
schommelen
Ik ben terug. En ik heb een 'leuk' souvenir meegenomen. Mijn evenwichtsorgaan is namelijk een beetje in de war. Het is zoals wanneer je in een trein zit die stil staat, en de trein naast je gaat rijden. Dat gevoel, maar dan de hele tijd, en dan dus schommelend. Zolang ik op een boot zit heb ik helemaal geen last van dit gevoel, maar één stap aan land en daar ga ik; van voor naar achter, een beetje schuin, soms van links naar rechts...
De wereld is een boot, ik zweer het je!
De wereld is een boot, ik zweer het je!
zondag, september 04, 2005
Dahaaaag!
donderdag, september 01, 2005
verslaving
De laatste afgelopen anderhalve week kon ik niet zo goed in slaap vallen. Kon ik niet zo goed wat dan ook eigenlijk. Wat ik wel heel goed kon was nadenken, piekeren en me naar voelen. Om mijn hoofd te misleiden en toch in slaap te kunnen vallen ging ik dus puzzelen. Maar niet zomaar puzzelen, nee, ik werd gegrepen door de hype van dit moment; sudoku. Ik kwam er mee in aanraking bij Rick. Terwijl hij aan het computeren was had ik na een paar avonden de hypnotiserende en troostende werking van de puzzel onderkend en al vrij veel puzzels uit zijn boekje opgelost; tijd voor een eigen boekje dus...
Vorige week maandag toog ik naar de winkel en kocht daar een sudoku-boekje. Niet wetend welke ik moest kiezen kocht ik degene waarvan ik hoopte dat 'ie het makkelijkst was. Thuis aangekomen sloeg ik enthousiast mijn boekje open, staarde naar de puzzel en wist met goed fatsoen na een paar minuten 1 vijf in te vullen (als je niet snapt wat ik hiermee bedoel, klik dan toch maar op die link die ik hierboven heb geplaatst) en dat terwijl het in het boekje van Rick zo goed ging...What the...??? Bij nadere bestudering bleek dat ik in plaats van een beginnersboekje (zonder sterren) een twee-sterren-boekje had gekocht, grmbl!! Maar, oefening baart kunst, dus nu, na anderhalve week heb ik het boekje uit! En ik kan niet wachten tot de winkel morgen weer open is om een nieuwe te kopen, want ze zijn niet alleen rustgevend, hypnotiserend en ontspannend, maar ook frustrerend, vermoeiend en vooral verslavend!
Vorige week maandag toog ik naar de winkel en kocht daar een sudoku-boekje. Niet wetend welke ik moest kiezen kocht ik degene waarvan ik hoopte dat 'ie het makkelijkst was. Thuis aangekomen sloeg ik enthousiast mijn boekje open, staarde naar de puzzel en wist met goed fatsoen na een paar minuten 1 vijf in te vullen (als je niet snapt wat ik hiermee bedoel, klik dan toch maar op die link die ik hierboven heb geplaatst) en dat terwijl het in het boekje van Rick zo goed ging...What the...??? Bij nadere bestudering bleek dat ik in plaats van een beginnersboekje (zonder sterren) een twee-sterren-boekje had gekocht, grmbl!! Maar, oefening baart kunst, dus nu, na anderhalve week heb ik het boekje uit! En ik kan niet wachten tot de winkel morgen weer open is om een nieuwe te kopen, want ze zijn niet alleen rustgevend, hypnotiserend en ontspannend, maar ook frustrerend, vermoeiend en vooral verslavend!
