zondag, januari 29, 2006
performance?
Twee grote witte tafels naast elkaar in de grote expositieruimte van de Aki. Ervoor twee wat lagere tafeltjes die dienen als opstapje. Op de tafel liggen twee naakte mannen. Met gespreide benen. De voeten van de mannen rusten op de opstapjes. Naast de benen van de mannen staan twee vrouwen. De ene vrouw is gekleed in spijkerbroek en grijze trui met capuchon. De ander in zwarte trui met rok en bruine schoenen. Beide hebben een pincet. Een paar meter bij de tafels vandaan staat een sokkel met daarop een brandende kaars.
Tja, het is een kunstacademie, dus wat te doen behalve serieus te gaan kijken wat er gebeurt...
Wat ik zie is het volgende: De ene vrouw (met broek en trui) trekt met haar pincet schaamhaar uit de schaamstreek van de ene man en gooit de uitgetrokken haren naast hem op tafel. De andere vrouw trekt met de pincet schaamhaar uit de schaamstreek van de andere man, echter, zij loopt met steeds (naar het schijnt) één haar naar de brandende kaars en verbrandt de haar om vervolgens terug te lopen om de volgende er uit te trekken.
Helaas moet ik eerlijk zeggen dat ik geen enkele noodzaak heb gezien in hetgeen ik zag gebeuren. Ik snapte niet waarom de vrouwen er uit zagen zoals ze er uit zagen, er leek niet over nagedacht. Ik snapte niet waarom de vrouwen verschillende maar toch in essentie dezelfde handelingen verrichtten. Ik snapte niet wat de bedoeling was van die kaars. Ik snapte niet waarom de mannen naakt waren, ik snapte niet waarom dit überhaupt gaande was in de grote expositieruimte van de Aki zonder aankondiging in welke vorm dan ook...
Kunst mag vragen oproepen, graag zelfs, maar wanneer je een performance doet, dan moet je er op zijn minst over nagedacht hebben welk beeld je neerzet en of de attributen die je gebruikt en de handelingen die je doet datgene overbrengen wat je voor ogen hebt.
Ik ben een groot voorstander van performancekunst en naakt is prima als het een functie dient, maar af en toe lijkt het alsof men denkt; "We gaan gewoon naakt, en klaar is kunst."
Well that's just not good enough!
Toen ik naar huis vertrok ben ik nog even in de hal gaan kijken of de performance nog gaande was. Wat er restte waren een brandende kaars en deze stille getuigen:
woensdag, januari 25, 2006
slakken
Het zal van vroeger komen. Toen ik klein was en altijd met mijn vriendje het bos in ging om slakken te zoeken. Met van die huisjes.
Ik kan er niks aan doen, ik heb er een zwak voor, voor slakken.
Nou was het nooit zo dat ik ook naaktslakken kon waarderen, maar dat is sinds ik in dit huis woon veranderd. Bij het tekenen van het huurcontract kregen we de slakken er gewoon bij. Tja, en wat doe je dan als je van klein meisje dat slakken met huisjes verzamelde uitgegroeid bent tot vrouw die een huis bewoont met slakken... verzamelen!
Nu niet meer zo letterlijk als dat ik het vroeger deed, maar desondanks begint mijn verzameling een flink aantal slakken te tellen. En ziehier mijn nieuwste aanwinst:
En hoewel ik ze altijd buiten zet na ze gefotografeerd te hebben kon ik het met deze lage temperatuur bij deze slak niet over mijn hart verkrijgen...
Ik kan er niks aan doen, ik heb er een zwak voor, voor slakken.
Nou was het nooit zo dat ik ook naaktslakken kon waarderen, maar dat is sinds ik in dit huis woon veranderd. Bij het tekenen van het huurcontract kregen we de slakken er gewoon bij. Tja, en wat doe je dan als je van klein meisje dat slakken met huisjes verzamelde uitgegroeid bent tot vrouw die een huis bewoont met slakken... verzamelen!
Nu niet meer zo letterlijk als dat ik het vroeger deed, maar desondanks begint mijn verzameling een flink aantal slakken te tellen. En ziehier mijn nieuwste aanwinst:
En hoewel ik ze altijd buiten zet na ze gefotografeerd te hebben kon ik het met deze lage temperatuur bij deze slak niet over mijn hart verkrijgen...
woensdag, januari 18, 2006
fases
Ik heb een schoonmaakbaantje. Ik ben 'hulp' bij een echtpaar via de thuiszorg.
En vandeweek kwam ik er achter dat het schoonmaken daar een nieuwe fase is ingegaan. Dat ging natuurlijk niet van de een op andere dag, daar gaat wel wat tijd overheen.
Nu ik terug denk begon het een paar weken geleden.
Ik heb altijd een vaste volgorde in het huis. Het eerste uur is er voor bijzondere dingen en de rest van de tijd werk ik mijn eigen 'logische' volgorde af. Als een van de laatste ruimtes in het huis doe ik de badkamer; schuursponsje door de wasbak, wc, douche, etc.
Toen ik die keer naar mijn emmers, waarin al mijn materiaal ligt, liep om mijn schuurspons voor de douche te pakken, greep ik mis... Ik heb even gezocht, me afgevraagd of ik hem misschien ergens anders had neergelegd, en uiteindelijk besloot ik mijn zoektocht te staken. Het was ten slotte maar een schuursponsje, daar zijn er meer van.
En eerlijk gezegd was ik de verdwijning van dit schuursponsje al weer helemaal vergeten totdat de afgelopen keer het volgende gebeurde;
Er was niet veel extra werk geweest die ochtend, dus ik had wat tijdwinst rekende ik uit. Ik zou ongeveer een half uur over hebben als ik op dat moment mijn lijstje verder zou afwerken. Dus ik keek eens om me heen en besloot dat de ramen best ook nog gelapt konden worden. Ik liep de woonkamer in om dit te overleggen met de mevrouw.
Ze stemde in met mijn voorstel, waarna ik de trekker, de zeem, een extra doek en de emmer te voorschijn ging halen. Bij het schoonmaakmateriaal aangekomen was er echter van een trekker geen sprake... En toen ik even verder keek zag ik dat ook een roze huishoudhandschoen eieren voor zijn geld had gekozen. Ik herinnerde me dat ik beide dingen vanochtend toen ik begon wél had zien liggen, zelfs in mijn handen had gehad, dus waar konden ze gebleven zijn...
Na een zoektocht op alle mogelijke plekken die ik logischerwijs kon verzinnen voor een trekker en een handschoen besloot ik de mevrouw te gaan vragen of zij misschien enig idee had waar de trekker gebleven kon zijn. Ze riep verbaasd uit dat zij daar nooit aan komt en dat ik die toch vorige week zelf als laatste gebruikt had... waarop ik antwoordde dat ik zeker wist dat ik vanochtend toen ik begon beide handschoenen en de trekker gewoon op hun plek had zien liggen en dat het mij ook een volkomen raadsel was waar het materiaal gebleven was. Na een kwartier zoeken gaven we (zelfs de man hielp met zoeken) het op.
Er werden nog wat opmerkingen gemaakt in de trant van dat er dan maar een nieuwe gekocht moest worden, die ik beantwoordde met dat het toch idioot is dat een trekker en een handschoen opeens van de aardbodem verdwijnen, waarop ik het dweilwerk maar ging doen. Van tijdwinst was inmiddels niet echt meer sprake, hooguit een minuut of vijf.
En die besloot ik dan maar te besteden aan een laatste zoektocht naar de trekker en de handschoen. En dit keer zou ik ook kijken waar ik ze nooit zou vermoeden. En toen ik uiteindelijk als vreemdste plek besloot achter de stellage van wasmachine en droger te kijken bleken ze zich daar op te houden. De trekker, de handschoen en... het schuursponsje!
Nou weet ik echt 100 procent zeker dat ik ze daar niet heb neergelegd. Niet per ongeluk, niet in een vlaag van verstandsverbijstering, niet expres, gewoon niet. het is namelijk onmogelijk om daar spullen terecht te laten komen zonder daar je best voor te doen.
We zitten nu dus in de verstop-de-spullen-van-de-hulp-fase en de twee vragen die me nu nog resten zijn; wie doet het en waarom?
maandag, januari 16, 2006
Poster door Mark, foto's en kleding Jasmijn
De expositie is van 16 januari tot en met 20 januari te zien in hal 1, voorin de AKI.
Deze expositie geeft een beeld van het werk van de 3de en 4de-jaars studenten van de afdeling Gemengde Media.
Bij deze bent u allen uitgenodigd om te komen. De opening van deze expositie is, zoals vermeld, op 17 januari 2006 om 16.00 uur.
Locatie:
Aki
hallenweg 5
Enschede
Openingstijden:
ma-do 09.30 - 17.00 uur en 19.00 - 21.30 uur
vr 09.30 - 17.00 uur
Voor het werk dat ik exposeer: klik
donderdag, januari 12, 2006
Samenvattend;
Kam; "Het is gezien (...)
Súsaa; "(...) het is niet onopgemerkt gebleven."
(Zoals de meesten wel zullen weten een quote uit: De avonden, Gerard Reve)
Súsaa; "(...) het is niet onopgemerkt gebleven."
(Zoals de meesten wel zullen weten een quote uit: De avonden, Gerard Reve)
dinsdag, januari 10, 2006
(bl)auw
Zachte sokken op een onbeklede trap. Het is lang goed gegaan, maar gisteravond lag ik dus beneden. Maar niet voordat ik eerst met elk onderdeel van de linkerkant van mijn lichaam iedere traptrede even had 'aangeraakt'.
Mijn huisgenoot kwam verschrikt de gang in rennen. Dit was de tweede keer in drie weken dat ze me op deze plek onderaan de trap vond. In een actiefilm zouden de personages elkaar aankijken en zeggen; "We must stop meeting like this...!" (Gelukkig was ik de vorige keer niet gevallen; dat is een heel ander verhaal). Even een warme douche op stramme spieren en koude lap op gekneusde vingers en daarna ging het best goed gisteravond. Vandaag echter...
Ik ben blauw! Auw.
zondag, januari 08, 2006
vogelgriep?
Okee, er zijn dus zieke kippen gevonden in Turkije.
En er zijn mensen gestorven door toedoen van het virus dat door deze dieren kan worden doorgegeven.
Maar wat ik nu dus al een aantal journaals achter elkaar niet snap is wat de moeite is om een kip of eend te doden alvorens hem/haar in een plastic zak te stoppen... Ik bedoel; als je hem toch al vast hebt...?
Het dieptepunt zag ik nu net;
zakken gevuld met levende kippen/eenden die dichtgebonden zijn en in diepe kuilen gegooid worden om daar onder een hoop zand levend begraven te worden....
Noem me een zeikerd, maar dat gaat me dus te ver!
En er zijn mensen gestorven door toedoen van het virus dat door deze dieren kan worden doorgegeven.
Maar wat ik nu dus al een aantal journaals achter elkaar niet snap is wat de moeite is om een kip of eend te doden alvorens hem/haar in een plastic zak te stoppen... Ik bedoel; als je hem toch al vast hebt...?
Het dieptepunt zag ik nu net;
zakken gevuld met levende kippen/eenden die dichtgebonden zijn en in diepe kuilen gegooid worden om daar onder een hoop zand levend begraven te worden....
Noem me een zeikerd, maar dat gaat me dus te ver!
woensdag, januari 04, 2006
en nu de plaatjes:
En natuurlijk de opbouw van het vreugdevuur en het vuur zelf!
zondag, januari 01, 2006
Gelukkig nieuwjaar!
´s Middags viel het besluit. Na lang wikken en wegen zou ik toch in Den Haag blijven. Dus... dan maar op pad om de juiste omstandigheden te creëren. Op naar de grootste supermarkt waar ik ooit ben geweest met in mijn hoofd een boodschappenlijstje zodat ik niet zoals de vorige keer meegesleurd zou worden door alle keuzes. Aansluitend naar de oliebollenkraam er tegenover om zes oliebollen te scoren, alwaar ik 'ja' antwoorde op de vraag of ik er niet liever tien wilde omdat dat voordeliger was (tien! ik ben in mijn eentje, pffff, what was i thinking???). Vervolgens nog maar even de buurt in om wat materiaal voor vage ideeën aan te schaffen, waarbij ik tegen sterretjes aanliep van 50 cm lang die dus ook mee gingen in mijn tas. Om ten slotte naar de haven te fietsen en te horen dat er die avond dus een vreugdevuur zou zijn aan het strand. Traditie in Den Haag liet ik me vertellen, dus dat is waar ik zou zijn.
Zo, de randvoorwaarden waren geschapen, laat de jaarwisseling maar komen!
Om het uur sloeg vervolgens de twijfel toe of ik werkelijk wel in Den Haag had moeten blijven. Het ene moment was het helemaal okee, waarop ik vervolgens toch dacht; 'Ik zou Enschede nog kunnen redden als ik nu vertrek....' Deze mogelijkheid ging na verloop van tijd ook vanzelf voorbij waarna ik me voor de tv nestelde met lekker eten, om de terugblikken tot me te nemen. Uiteindelijk kwam de niet te verstouwen oudejaarsconference, wat mijn teken was om wollen sokken en een warme jas aan te trekken, een aansteker te zoeken om mijn sterretjes aan te steken, om op pad te gaan naar 'Het Vreugdevuur'.
Een minuut voor twaalf zette ik mijn fiets op slot bij de haven en liep ik naar het strand. Ondertussen werd het twaalf uur, lieten de scheepshoorns van zich horen en knalde Den Haag achter me uit zijn voegen. En ik belde mijn beste vriend om hem een gelukkig nieuwjaar te wensen. Vervolgens mijn broer om er daarna met geen mogelijkheid nog doorheen te kunnen komen... maar er was het vreugdevuur!
De grote stapel pallets en kerstbomen was net aangestoken, de mensen er omheen wensten elkaar gelukkig nieuwjaar en de aanstekers scandeerden teksten en liederen die veel weg hadden van voetbalkoren. Het vuur werd steeds heftiger dus er moest steeds een stap naar achter gedaan worden om het niet te warm te krijgen. De drank vloeide rijkelijk om over de rest van de geestverruimende middelen nog maar te zwijgen. Tijd om mijn sterretjes aan te steken!
Na vijf minuten aan de zee te hebben geprobeerd enige vorm van ster uit het staafje te doen verschijnen besloot ik een sigaret te gaan bietsen en het daarmee te proberen. Na een sigaret lang terug te vallen in een slechte gewoonte liet het sterretje het nog steeds afweten waarna ik het roken en het sterretje opgaf en maar weer terugkeerde naar het vuur.
Wat een feest om aan zee te zijn met een enorm vuur om je warm te houden! Nadat ik mijn wensen gewenst had en mijn genieten dreigde om te slaan naar zorgen omdat sommige aanstekers met elkaar op de vuist gingen omdat de een de ander zou hebben verlinkt bij de politie, vertrok ik voldaan naar huis alwaar ik vanochtend gewekt werd door het koor van de kerk die aan het tuinhuisje grenst waarin ik slaap.
Welk een vredig wakker worden in 2006. Als dit een voorbode is van wat het jaar zal brengen...
Gelukkig nieuwjaar! Opdat al onze wensen mogen uitkomen!
