zaterdag, oktober 29, 2005
unisex
Ik zie het wel vaker, maar dit keer kon ik het niet laten, hier moest een foto van.
Variaties zijn natuurlijk eindeloos en niet merkgebonden maar de variaties die bij mij zo in mijn hoofd opkomen zijn; Gazelle fietsen met bijpassende fietstassen en Gaastra jassen (in mijn blikveld voornamelijk rood, maar dit is niet noodzakelijk).
Het mooiste hieraan is misschien wel dat de mensen inwisselbaar zijn. Het is een universeel verschijnsel. Maar hoe ontstaat het... wanneer word je een unisexstel?
woensdag, oktober 26, 2005
Persoonlijke ruimte
Na de performance vertelde een man mij dat hij moest denken aan de keren dat hij bij het station (ik weet niet welke) was en dat hij daar tijden kon kijken naar enorme zwermen spreeuwen die dan bezit namen van de boom daar. En wat hem dan het meest opviel was dat hoe vol de boom ook werd, de spreeuwen altijd een vaste afstand tot elkaar bewaarden.
Vanmiddag keek ik uit mijn raam en zag de duiven uit de buurt dit nog eens extra onderstrepen.
Na het zien van mijn film vroeg een docent zich af waarom mensen niet weglopen en het maar gelaten ondergaan als ik in hun persoonlijke ruimte kom. Zelf denk ik dat dat komt doordat ik het een performance noem. In het werkelijke leven zonder dit etiket kom ik daar niet mee weg denk ik, tenzij het gaat om een overvolle tram, maar dan is de acceptatiegrens van hoe dicht iemand bij je staat zowiezo al verhoogd.
In de log hieronder staat de link waar je zelf de film kunt bekijken.
Watch that video!
Ik heb een plek gevonden waar ik de video van mijn performance kon uploaden (met dank aan waeske). Er zijn verschillende manieren om dit te doen, maar bij sommige mag je geen films met copyright plaatsen en bij anderen lukte het gewoon structureel niet. Als je meer informatie wilt over video's uploaden en bloggen klik dan hier.
Bij google-video is het me dus nu gelukt! Dus: watch that video!
En natuurlijk ben ik benieuwd wat u allen er van vindt dus schroom niet om uw mening te geven.
zondag, oktober 23, 2005
"De vanger"
Met tomatensoep, een deken en 'De vanger' op de bank. 1 uur zitten en het is al uit.
Weinig woorden maar prachtig bij elkaar gezet. Het zijn er genoeg.
Het is mooi en eenzaam.
"De vanger", Manon Uphoff
Weinig woorden maar prachtig bij elkaar gezet. Het zijn er genoeg.
Het is mooi en eenzaam.
"De vanger", Manon Uphoff
zaterdag, oktober 22, 2005
de donderdag documentaire
Ik kijk niet vaak meer televisie. Het wil wel eens gebeuren dat ik in de woonkamer bij mijn huisgenoot aanschuif bij wat zij kijkt, maar meestal ben ik dan ook al na een kwartier weer verdwenen. Schreeuwende mensen op tv trek ik niet (in dat geval kan de tijd tussen aankomst in en vertrek uit de woonkamer verkort worden naar vijf minuten en soms zelfs minder) en verder heb ik er voornamelijk geen zin in om zo lang naar dat ding te staren. Mijn aandacht raakt te snel op. En ik heb geen zin om iets te zoeken wat ik wél leuk vind dus als mijn huisgenoot toevallig iets kijkt wat ik leuk vind dan is dat mooi meegenomen, maar zelf neem ik de moeite niet.
Afgelopen donderdag zat ik bij Rick op de bank. Als achtergrondgeluid had ik de televisie aangezet terwijl ik aan het internetten was (dat is ook zoiets; als de televisie in de kamer staat waar ik veel ben dan wil ik hem wel aanzetten, maar kijken doe ik desondanks niet). Na gedaan te hebben wat ik wilde ging ik maar op de bank zitten. Op hetzelfde moment startte er De Donderdag Documentaire op de tv. Zoals duidelijk mag zijn uit het voorgaande relaas kijk ik hier nooit naar, maar nu het er toevallig opstond...
En wat een geweldige documentaire heb ik vervolgens gezien zeg!
Hij bevat prachtige beelden waarvan ik me soms afvroeg of het wel echt was, zo onwerkelijk en abstract zelfs soms. En de mensen die er in voorkwamen... ik heb me over hen verbaasd. In de goede zin van het woord. Met name één vrouw en de sereniteit die ze over zich had...
Ik heb eens op het net zitten zoeken naar De Donderdag Documentaire en heb inmiddels gemerkt dat ik al best wat goede dingen aan mijn neus voorbij heb laten gaan door geen tv te kijken. Wel is het zo dat ze de documentaires een week na uitzending nog op het net streamen, dus ik zou zeggen ga deze in ieder geval kijken nu het nog kan en geniet! Dat heb ik in ieder geval wel gedaan.
De documentaire heet HAVEN, regie en scenario: Marjoleine Boonstra, Camera: Stef Tijdink, Marjoleine Boonstra, Producent: Pieter van Huystee Film en Tv.
Klik hier als je de documentaire wilt bekijken.
Afgelopen donderdag zat ik bij Rick op de bank. Als achtergrondgeluid had ik de televisie aangezet terwijl ik aan het internetten was (dat is ook zoiets; als de televisie in de kamer staat waar ik veel ben dan wil ik hem wel aanzetten, maar kijken doe ik desondanks niet). Na gedaan te hebben wat ik wilde ging ik maar op de bank zitten. Op hetzelfde moment startte er De Donderdag Documentaire op de tv. Zoals duidelijk mag zijn uit het voorgaande relaas kijk ik hier nooit naar, maar nu het er toevallig opstond...
En wat een geweldige documentaire heb ik vervolgens gezien zeg!
Hij bevat prachtige beelden waarvan ik me soms afvroeg of het wel echt was, zo onwerkelijk en abstract zelfs soms. En de mensen die er in voorkwamen... ik heb me over hen verbaasd. In de goede zin van het woord. Met name één vrouw en de sereniteit die ze over zich had...
Ik heb eens op het net zitten zoeken naar De Donderdag Documentaire en heb inmiddels gemerkt dat ik al best wat goede dingen aan mijn neus voorbij heb laten gaan door geen tv te kijken. Wel is het zo dat ze de documentaires een week na uitzending nog op het net streamen, dus ik zou zeggen ga deze in ieder geval kijken nu het nog kan en geniet! Dat heb ik in ieder geval wel gedaan.
De documentaire heet HAVEN, regie en scenario: Marjoleine Boonstra, Camera: Stef Tijdink, Marjoleine Boonstra, Producent: Pieter van Huystee Film en Tv.
Klik hier als je de documentaire wilt bekijken.
wisselgeld
Ik legde de uitgekozen envelop en de inhoud die opgestuurd moest worden op de balie. ‘Dit moet opgestuurd’, zei ik. ‘Binnen Nederland?’, zei de man. ‘Ja’, antwoorde ik bevestigend. 'Dat is dan ééneurozesenzeventig.' Ik gaf hem een briefje van tien euro aan. De man pakte wisselgeld uit de kassa, gaf me het muntgeld met de woorden; ‘Met drievierentwintig maakt vijf…’, legde een kaartje op de balie en vervolgende met de woorden; ‘…en vijf maakt tien.’
Vol verbazing keek ik naar het kaartje en vervolgens naar de man. Wat had dit te betekenen? Ik pakte het kaartje op om het aan een grondige studie te onderwerpen. Het werd mij al snel duidelijk dat er een munt van vijf euro in het kaartje verwerkt zat, waarop ik beteuterd uitriep: ‘En als ik die nou niet wil?!?’
Ik zag de bui namelijk al hangen. Ik ben een verzamelaar. Ik verzamel alles wat los en vast zit. Geef mij geen bijzondere dingen want ik laat het niet meer los. En juist met geld kan ik dat soort acties dan niet gebruiken. Erg veel heb ik niet te besteden, dus het is steeds weer een vraag wat ik uitgeef aan wat. Ik had dus net geld gepind en wist dat ik dit aan boodschappen ging uitgeven en prompt splits deze enthousiaste man van het postkantoor mij een munt in de maag die ik niet ga willen uitgeven wat dus betekent dat ik vijf euro minder heb om aan boodschappen uit te geven.
‘Het is een munt van vijf! Een vredesmunt, gewoon een geldig betaalmiddel!’zei de man achter de balie terwijl hij me verbaasd en niet-begrijpend aankeek. Ik vertelde hem dat ik die dus niet ging uitgeven en dat ik hem daarom niet wilde hebben, maar de man wilde van geen wijken weten. ‘Geef hem maar gewoon uit’, was zijn antwoord. En daar kon ik het mee doen.
Met kaartje en al verdween de munt vervolgens in mijn portemonnee. Af en toe mocht ‘ie er uit om bewonderd te worden en verdween vervolgens weer helemaal in tact met kaartje en al in mijn portemonnee. Drie dagen heb ik in verschillende winkels rondgelopen en besliste telkens dat ik de bedragen die ik moest betalen net zo goed kon pinnen, dus het vijfje was nog veilig. Totdat ik gisteren op school aan het printen sloeg.
Ik realiseerde me dat de printshop van de school volgende week niet open zou zijn en aangezien het de helft van het geld scheelt om daar dan prints te maken en ik toch wel verder wil werken volgende week zat er niets anders op dan de prints te maken die ik nodig heb.
Nou is het zo dat wanneer je bij ons prints wilt maken, je daar een kaart voor nodig hebt. Op die kaart staan tikken die weer staan voor een aantal prints. Ik had nog een printkaart dus ik ging aan de slag. Al gauw bleek het aantal prints dat ik moest maken meer te zijn dan ik dacht, en als je tikken op de printkaart onder de twintig komt kun je geen prints meer maken maar moet je een nieuwe kaart kopen en de tikken overzetten op de nieuwe kaart. En opeens realiseerde ik me dat ik niet gepind had, je niet kunt pinnen op school, en ik dus alleen nog maar de munt van vijf in mijn potemonnee had…
De woorden van de man van het postkantoor echoden in mijn hoofd; ‘…gewoon een geldig betaalmiddel…geef hem maar gewoon uit!…’ En ik besloot dat hij gelijk had. Geen tijd of geld om hier moeilijk over te doen, het is ten slotte ook maar een munt, en het is niet zo dat je nou even ergens kunt gaan pinnen zodat je hem kunt bewaren…
Ik haalde het kaartje met de munt uit mijn portemonnee, bekeek hem nog eens goed, wipte hem er uit en overhandigde de munt aan de man van de printshop.
En toen gebeurde het… Een groot gevoel van spijt overviel me! Die munt! Het was inderdaad maar een munt, maar wel mijn eerste vredesmunt! En ik had er niet eens een foto van! Maar ik moest toch ook printen!
Mijn hersenen draaiden op volle toeren en toen heb ik een sprint getrokken naar mijn werkplek, graaide mijn fototoestel uit mijn tas en vroeg de man van de printshop of ik misschien alsjeblieft nog een foto mocht maken van ‘de munt’. En dat mocht:
Zoals je ziet is het fotograferen van munten niet mijn sterkste kant, maar toch, dit was dus mijn vredesmunt!
Vol verbazing keek ik naar het kaartje en vervolgens naar de man. Wat had dit te betekenen? Ik pakte het kaartje op om het aan een grondige studie te onderwerpen. Het werd mij al snel duidelijk dat er een munt van vijf euro in het kaartje verwerkt zat, waarop ik beteuterd uitriep: ‘En als ik die nou niet wil?!?’
Ik zag de bui namelijk al hangen. Ik ben een verzamelaar. Ik verzamel alles wat los en vast zit. Geef mij geen bijzondere dingen want ik laat het niet meer los. En juist met geld kan ik dat soort acties dan niet gebruiken. Erg veel heb ik niet te besteden, dus het is steeds weer een vraag wat ik uitgeef aan wat. Ik had dus net geld gepind en wist dat ik dit aan boodschappen ging uitgeven en prompt splits deze enthousiaste man van het postkantoor mij een munt in de maag die ik niet ga willen uitgeven wat dus betekent dat ik vijf euro minder heb om aan boodschappen uit te geven.
‘Het is een munt van vijf! Een vredesmunt, gewoon een geldig betaalmiddel!’zei de man achter de balie terwijl hij me verbaasd en niet-begrijpend aankeek. Ik vertelde hem dat ik die dus niet ging uitgeven en dat ik hem daarom niet wilde hebben, maar de man wilde van geen wijken weten. ‘Geef hem maar gewoon uit’, was zijn antwoord. En daar kon ik het mee doen.
Met kaartje en al verdween de munt vervolgens in mijn portemonnee. Af en toe mocht ‘ie er uit om bewonderd te worden en verdween vervolgens weer helemaal in tact met kaartje en al in mijn portemonnee. Drie dagen heb ik in verschillende winkels rondgelopen en besliste telkens dat ik de bedragen die ik moest betalen net zo goed kon pinnen, dus het vijfje was nog veilig. Totdat ik gisteren op school aan het printen sloeg.
Ik realiseerde me dat de printshop van de school volgende week niet open zou zijn en aangezien het de helft van het geld scheelt om daar dan prints te maken en ik toch wel verder wil werken volgende week zat er niets anders op dan de prints te maken die ik nodig heb.
Nou is het zo dat wanneer je bij ons prints wilt maken, je daar een kaart voor nodig hebt. Op die kaart staan tikken die weer staan voor een aantal prints. Ik had nog een printkaart dus ik ging aan de slag. Al gauw bleek het aantal prints dat ik moest maken meer te zijn dan ik dacht, en als je tikken op de printkaart onder de twintig komt kun je geen prints meer maken maar moet je een nieuwe kaart kopen en de tikken overzetten op de nieuwe kaart. En opeens realiseerde ik me dat ik niet gepind had, je niet kunt pinnen op school, en ik dus alleen nog maar de munt van vijf in mijn potemonnee had…
De woorden van de man van het postkantoor echoden in mijn hoofd; ‘…gewoon een geldig betaalmiddel…geef hem maar gewoon uit!…’ En ik besloot dat hij gelijk had. Geen tijd of geld om hier moeilijk over te doen, het is ten slotte ook maar een munt, en het is niet zo dat je nou even ergens kunt gaan pinnen zodat je hem kunt bewaren…
Ik haalde het kaartje met de munt uit mijn portemonnee, bekeek hem nog eens goed, wipte hem er uit en overhandigde de munt aan de man van de printshop.
En toen gebeurde het… Een groot gevoel van spijt overviel me! Die munt! Het was inderdaad maar een munt, maar wel mijn eerste vredesmunt! En ik had er niet eens een foto van! Maar ik moest toch ook printen!
Mijn hersenen draaiden op volle toeren en toen heb ik een sprint getrokken naar mijn werkplek, graaide mijn fototoestel uit mijn tas en vroeg de man van de printshop of ik misschien alsjeblieft nog een foto mocht maken van ‘de munt’. En dat mocht:
Zoals je ziet is het fotograferen van munten niet mijn sterkste kant, maar toch, dit was dus mijn vredesmunt!
woensdag, oktober 19, 2005
performance
Goed, ik was dus gevraagd om een performance te doen bij de opening van Enter Into Acceptance. En hoewel ik de performance drie jaar geleden ook al eens heb gedaan was ik toch zenuwachtig. Dit werd zeker tien keer erger toen er een bekende voor mijn neus stond. De enige. En ik ben blij dat hij de enige was.
Om zeven uur begon officieel de opening, maar omdat er wat mij betreft nog niet genoeg mensen waren besloten we dat ik de performance om acht uur zou doen. Om half acht besloot ik me maar af te zonderen, want van enig fatsoenlijk gesprek was geen sprake meer. Ik stelde nog wel vragen aan mijn gespreksparners, ik kon ze dus nog wel verzinnen, maar mijn aandacht was daarna volledig weg vanwege de zenuwen die door mijn lijf gierden.
Me concentreren en ontspannen leverde op dat het inmiddels 'al' tien over half acht was geworden. Pfff.
In mijn afzondering heb ik vervolgens Rick maar gebeld, zomaar, om te zeuren, want daar wordt ik rustig van. En toen was het opeens vijf voor acht. Tijd om op te hangen, me om te kleden, en naar beneden te vertrekken....
In eerste instantie waren er geen mensen in de ruimte waar ik de performance deed. Wat prettig was want het past helemaal niet bij mijn werk om met een grote entree binnen te komen, dus het was goed dat ik er al was toen de mensen binnenkwamen. Ook omdat de mensen zich gingen groeperen aan 1 kant van de ruimte. En hoewel ik het publiek zo min mogelijk probeer te sturen zag ik dit niet helemaal zitten, dus heb ik mezelf naar hen toe verplaatst, wat maakte dat de rest van het publiek wat binnen kwam zich naar de overgebleven ruimte begaf.
De ruimte was bekleed met vloerbedekking wat blijkbaar uitnodigde tot op de grond zitten, wat vervolgens iedereen ook deed. Ik constateerde het, vroeg me af of het hierdoor misschien eentonig zou kunnen worden, maar zoals ik al schreef, publiek sturen doe ik het liefst zo min mogelijk, dus so be it. Ook zag ik een man binnenkomen die zijn hond had mee genomen wat me heel benieuwd maakte naar of dat nog interessante wendingen zou opleveren.
Nadat iedereen een plek in de ruimte gevonden had ben ik vervolgens met de performance begonnen.
Ik heb het gefilmd, dus zodra ik heb uitgevonden hoe ik filmpjes op het net kan plaatsen zal ik dat doen. Maar vooralsnog moeten jullie het doen met videostills.
Ik heb ze op Flickr.com geplaatst, dus als je de set daar bekijkt en ze 'viewed as a slideshow' snelheid 1 seconde, dan krijg je een beetje een idee.
Natuurlijk is dit slechts een impressie. Wat goed is om te weten op voorhand is dat ik bij het meisje ongeveer 45 seconden en bij de jongen 50 seconden ben gebleven en de hele performance duurde ongeveer twaalf minuten.
Om zeven uur begon officieel de opening, maar omdat er wat mij betreft nog niet genoeg mensen waren besloten we dat ik de performance om acht uur zou doen. Om half acht besloot ik me maar af te zonderen, want van enig fatsoenlijk gesprek was geen sprake meer. Ik stelde nog wel vragen aan mijn gespreksparners, ik kon ze dus nog wel verzinnen, maar mijn aandacht was daarna volledig weg vanwege de zenuwen die door mijn lijf gierden.
Me concentreren en ontspannen leverde op dat het inmiddels 'al' tien over half acht was geworden. Pfff.
In mijn afzondering heb ik vervolgens Rick maar gebeld, zomaar, om te zeuren, want daar wordt ik rustig van. En toen was het opeens vijf voor acht. Tijd om op te hangen, me om te kleden, en naar beneden te vertrekken....
In eerste instantie waren er geen mensen in de ruimte waar ik de performance deed. Wat prettig was want het past helemaal niet bij mijn werk om met een grote entree binnen te komen, dus het was goed dat ik er al was toen de mensen binnenkwamen. Ook omdat de mensen zich gingen groeperen aan 1 kant van de ruimte. En hoewel ik het publiek zo min mogelijk probeer te sturen zag ik dit niet helemaal zitten, dus heb ik mezelf naar hen toe verplaatst, wat maakte dat de rest van het publiek wat binnen kwam zich naar de overgebleven ruimte begaf.
De ruimte was bekleed met vloerbedekking wat blijkbaar uitnodigde tot op de grond zitten, wat vervolgens iedereen ook deed. Ik constateerde het, vroeg me af of het hierdoor misschien eentonig zou kunnen worden, maar zoals ik al schreef, publiek sturen doe ik het liefst zo min mogelijk, dus so be it. Ook zag ik een man binnenkomen die zijn hond had mee genomen wat me heel benieuwd maakte naar of dat nog interessante wendingen zou opleveren.
Nadat iedereen een plek in de ruimte gevonden had ben ik vervolgens met de performance begonnen.
Ik heb het gefilmd, dus zodra ik heb uitgevonden hoe ik filmpjes op het net kan plaatsen zal ik dat doen. Maar vooralsnog moeten jullie het doen met videostills.
Ik heb ze op Flickr.com geplaatst, dus als je de set daar bekijkt en ze 'viewed as a slideshow' snelheid 1 seconde, dan krijg je een beetje een idee.
Natuurlijk is dit slechts een impressie. Wat goed is om te weten op voorhand is dat ik bij het meisje ongeveer 45 seconden en bij de jongen 50 seconden ben gebleven en de hele performance duurde ongeveer twaalf minuten.
dinsdag, oktober 18, 2005
Oh oh den haag??
Zoals ik eerder schreef ben ik me al een tijdje aan het oriënteren op waar ik ga wonen als straks mijn opleiding is afgerond. De kanshebbers zijn tot dusver Utrecht en Den Haag.
Bijna liet ik mijn euforie over Den Haag verstoren door dit bordje:
Maar nu meldt Kam dat het bordje is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een andere.
Den Haag (of in ieder geval de Boterwaag) laat zich dus van een vriendelijker kant zien.
Bijna liet ik mijn euforie over Den Haag verstoren door dit bordje:
Maar nu meldt Kam dat het bordje is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een andere.
Den Haag (of in ieder geval de Boterwaag) laat zich dus van een vriendelijker kant zien.
Ogen (2)
Ongeveer twee maanden geleden ging ik naar de oogarts. Vorige week donderdag zat ik er voor controle. Zou de pigmentvlek gegroeid zijn? Enige andere verandering zichtbaar of voelbaar aan het oog?
De vorige keer werden er door een medisch fotograaf foto's van mijn oog gemaakt, zodat er bij controle vergeleken kon worden. De oogarts klikte een paar keer met haar muis en daar verscheen mijn oog; beeldschermgroot. Wow, dat was toch best een heftige rode vlek toen. Gelukkig zijn mijn ogen rustiger geworden. De vlek is lang zo rood niet meer en waarschijnlijk valt hij mensen nu ook niet meer op. Heb in ieder geval al weer een tijdje geen opmerkingen gehad.
Op de vraag hoe de druppels voor droge ogen me bevielen kon ik melden dat ik na een maand opgehouden was ze te gebruiken. Had in tijden niet zulke geïrriteerde ogen gehad als mét de druppels. Daarbij heb ik in die maand daaropvolgend zoveel traanvocht geproduceerd dat ik dacht dat ik geen hulp meer nodig had.
De oogarts bleek hier echter anders over te denken en schreef me nieuwe ´kunsttranen´ voor, dit keer zonder conserveringsmiddel...
zaterdag, oktober 15, 2005
Wat ik er eerder over schreef...
Vreemd
Hoe je kunt hopen dat iemand het niet kan
het niet kan volhouden je te missen
het niet kan volhouden geen contact te zoeken
het niet kan volhouden te zwijgen
het niet kan volhouden jou niet in zijn leven te hebben
het is bijna ondragelijk
hoe ik voel dat mijn onderbuik af en toe samentrekt
hoe ik voel dat ik je kind had kunnen dragen
hoe ik denk te weten dat dat zo was
hoe ondragelijk de gedachte is dat dat nu niet meer zo is
misselijkmakend
duizelingwekkend
ik kan mijn lijf amper aanraken
het idee dat een ander me zou aanraken, man of vrouw, is ondragelijk
de prikkel te groot
Ik wil dit niet kunnen
ik wil niet niet contact zoeken
ik wil niet loslaten
ik wil mijn leven met jou
ik wil wat niet kan
maar ik begrijp niet waarom het niet kan
ik begrijp het niet
Weten dat jij net zo vaak aan mij denkt als ik aan jou
wetend dat je me net zo graag wilt spreken
me wilt vertellen
me wilt horen
zien
voelen
Zien dat je volhardend bent
zien dat je me niet bezoekt
dat je sterker bent
dat ik mezelf kwel
(...)
Ik wil weg hier, mijn lijf en verdriet ontlopen
niet op deze plek zijn, hoewel ik ook wel weet dat ik het gewoon met me mee draag
in mijn hart, mijn buik, mijn hoofd, mijn benen. Heel mijn lijf is doorweekt van jou.
ik adem je uit ik adem je in
voel je aanraking als ik moet plassen
plas je uit
drink wat
en voel je opnieuw
___________
Dit nog een keer kan ik niet dus op de vraag of er een vervolg komt moet ik zeggen; beter van niet
vrijdag, oktober 14, 2005
beproeving
Allebei online
en niks doen
alleen wachten of de ander....
en je ondertussen afvragend of jij dan misschien toch...
terwijl er nog zo is afgesproken van niet
en niks doen
alleen wachten of de ander....
en je ondertussen afvragend of jij dan misschien toch...
terwijl er nog zo is afgesproken van niet
donderdag, oktober 13, 2005
memory lane
Het gaat nu al bijna twee weken
beter
en nu begin ik af en toe zin te krijgen
om even terug te kijken naar
daar
waar het zo mooi
vertrouwd
liefdevol
maar ook
verdrietig
en pijnlijk was
Maar ik durf nog niet zo goed
want stel je voor
dat ik dan
weer
overnieuw kan beginnen....
beter
en nu begin ik af en toe zin te krijgen
om even terug te kijken naar
daar
waar het zo mooi
vertrouwd
liefdevol
maar ook
verdrietig
en pijnlijk was
Maar ik durf nog niet zo goed
want stel je voor
dat ik dan
weer
overnieuw kan beginnen....
zondag, oktober 09, 2005
Enter Into Acceptance
Ik ben uitgenodigd om een performance te komen doen bij de eerste expositie van White Suit Projections in het nieuwe pand in Utrecht aanstaande vrijdag.
Hieronder lees je alle informatie:
Enter Into Acceptance/
Acceptatie Door Inleving
13 - 16 October/oktober, 11:00-20:00h/u
locatie: Hoge Landen 32, Utrecht
Opening: 14 oktober, 19:00u
Performance: Susan Pinkster
‘Boekje Erbij?’ door: Het Kaasschaafcollectief
Lezing: WHITE SUIT PROJECTIONS
De werken van de verschillende kunstenaars ademen allen
hetzelfde mysterie uit. Een soort melancholie, een
triestheid, of gekte, die op zin minst kan worden
onderscheiden als het ontdekken van een gevoel, zo
maar.
Deelnemende kunstenaars:
Sandra den Ouden
Autonoom, intermedia. Installatie met video en raam. Door het gebruik van spiegels en mensfiguren op video gecombineerd met bestaande spiegeling en silhouetten heerst er een schijnbare werkelijkheid in de werkelijkheid en speling met waarheid.
Nathalie Weel
Autonoom, schilderen. De schilderijen van bloemen wekken het gevoel van rust op en er rijst een vermoeden van de aanwezigheid van een extra dimensie. Een serie schilderijen wordt een installatie door gebruik van muurschildering en omgeving.
Daniëlle Papenborg
Gemengde media, installatiekunst. Installatie met tekeningen en teksten op papier en geluid.
De hand’tekeningen’ en –‘schriften’ wekken een gevoel van drama en afgrijzen op en verwijzen naar het denken over de maatschappij en het leven, zoals het is of niet is.
Xhik Domi
Schilderen/beeldhouwen. Door van het doek af te gaan en met materialen te ‘schilderen’ wordt een proces van zoeken naar het medium getoond. Door gebruik van de ruimte (letterlijk), stapeling en rangschikking, ontstaan een ordening en een nieuwe schildervorm.
Rik Simon
Mediakunst. Korte films. De afwezigheid van identiteit maakt de aanwezigheid van emotie des te groter. De personen in deze films dragen iets met zich mee, een kracht die van immense afmetingen kan zijn, mede versterkt door de bewerking van het medium.
Felicia Scholten
Illustratie. Met gebruik van inventieve technieken is naast en soms over de gebloemde dessins van tweedehands servies een nieuwe print aangebracht. De hedendaagse vormgeving van de toegevoegde afbeeldingen, die geïnspireerd zijn op liefdestaferelen uit de oudheid, vormen zowel een contrast als een andere kijk op de reeds aanwezige patronen.
Marijke de Pous
Autonoom, intermedia. Performance video. Verstilling, traagheid, tijd nemen en ‘het denken’, komen voor in de ruimte of juist afwezigheid van ruimte tussen muren, zuilen en het lichaam. Het beeld is zorgvuldig ontworpen, draagt echter een verrassend frisse eerlijkheid en kracht die op zichzelf staat.
Rutger Ipenburg
Monumentaal. Vanuit het materiaal, dat voornamelijk bestaat uit (zeefdruk-)collages van afgescheurde posters, ramen en kozijnen wordt een nieuw beeld neergezet. Door middel van assimilatie, herschikking en –opbouw worden de nieuwe werken (terug)geplaatst in de oorspronkelijke of een verwante ruimte.
Susan Pinkster
Gemengde media, autonoom. Onderzoek naar privé en openbare ruimte. Wat deel je en wat hou je voor jezelf? Met een hartverscheurend eerlijke web-log en ontroerende performances wordt een beroep gedaan op de empathische vermogens van de toeschouwer.
Het Kaasschaafcollectief
De Kaasschaaf Uitgeverij. Het Kaasschaafcollectief is een initiatief van jonge kunstenaars, muzikanten en schrijvers dat op een pretentieloze manier o.a. muziek, kunst, poëzie en performance presenteert. Met hun uitgeverij brengen ze nu ook poëzie en ander 2-dimensionaal werk uit. ‘Boekje Erbij?’* is een project waarin een serie van kleine boekjes wordt gepresenteerd, in de vorm van koffie die geserveerd wordt met gratis poëzie. (*dit is een Nederlandse woordspeling op de uitdrukking ‘Koekje Erbij?’ wat betekent: ‘wil je een koekje bij je koffie?’)
WHITE SUIT PROJECTIONS
Opgericht als kunstenaarsinitiatief in februari 2004, met als doel het tot stand brengen van samenwerking van verschillende ((multi-)culturele) instanties, organisaties en individuele artiesten en kunstenaars, door het organiseren van projecten en inspiratiebijeenkomsten (events). De nadruk ligt op vernieuwende en experimentele ideeën. WHITE SUIT PROJECTIONS is tijdelijk gevestigd in het voormalig politiebureau Hoge Landen 32 in Utrecht, dat op dit moment beheerd wordt door Sophie’s Palace. Het gebouw huisvest 4 enkele en 3 dubbele ateliers en één atelierwoning voor kunstenaars van verschillende disciplines.
Relevante links:
whitesuitprojections
Nathalie Weel
Felicia Scholten
Marijke de Pous
Rutger Ipenburg
boekjekopen.nl
Het Kaasschaafcollectief
Hieronder lees je alle informatie:
Enter Into Acceptance/
Acceptatie Door Inleving
13 - 16 October/oktober, 11:00-20:00h/u
locatie: Hoge Landen 32, Utrecht
Opening: 14 oktober, 19:00u
Performance: Susan Pinkster
‘Boekje Erbij?’ door: Het Kaasschaafcollectief
Lezing: WHITE SUIT PROJECTIONS
De werken van de verschillende kunstenaars ademen allen
hetzelfde mysterie uit. Een soort melancholie, een
triestheid, of gekte, die op zin minst kan worden
onderscheiden als het ontdekken van een gevoel, zo
maar.
Deelnemende kunstenaars:
Sandra den Ouden
Autonoom, intermedia. Installatie met video en raam. Door het gebruik van spiegels en mensfiguren op video gecombineerd met bestaande spiegeling en silhouetten heerst er een schijnbare werkelijkheid in de werkelijkheid en speling met waarheid.
Nathalie Weel
Autonoom, schilderen. De schilderijen van bloemen wekken het gevoel van rust op en er rijst een vermoeden van de aanwezigheid van een extra dimensie. Een serie schilderijen wordt een installatie door gebruik van muurschildering en omgeving.
Daniëlle Papenborg
Gemengde media, installatiekunst. Installatie met tekeningen en teksten op papier en geluid.
De hand’tekeningen’ en –‘schriften’ wekken een gevoel van drama en afgrijzen op en verwijzen naar het denken over de maatschappij en het leven, zoals het is of niet is.
Xhik Domi
Schilderen/beeldhouwen. Door van het doek af te gaan en met materialen te ‘schilderen’ wordt een proces van zoeken naar het medium getoond. Door gebruik van de ruimte (letterlijk), stapeling en rangschikking, ontstaan een ordening en een nieuwe schildervorm.
Rik Simon
Mediakunst. Korte films. De afwezigheid van identiteit maakt de aanwezigheid van emotie des te groter. De personen in deze films dragen iets met zich mee, een kracht die van immense afmetingen kan zijn, mede versterkt door de bewerking van het medium.
Felicia Scholten
Illustratie. Met gebruik van inventieve technieken is naast en soms over de gebloemde dessins van tweedehands servies een nieuwe print aangebracht. De hedendaagse vormgeving van de toegevoegde afbeeldingen, die geïnspireerd zijn op liefdestaferelen uit de oudheid, vormen zowel een contrast als een andere kijk op de reeds aanwezige patronen.
Marijke de Pous
Autonoom, intermedia. Performance video. Verstilling, traagheid, tijd nemen en ‘het denken’, komen voor in de ruimte of juist afwezigheid van ruimte tussen muren, zuilen en het lichaam. Het beeld is zorgvuldig ontworpen, draagt echter een verrassend frisse eerlijkheid en kracht die op zichzelf staat.
Rutger Ipenburg
Monumentaal. Vanuit het materiaal, dat voornamelijk bestaat uit (zeefdruk-)collages van afgescheurde posters, ramen en kozijnen wordt een nieuw beeld neergezet. Door middel van assimilatie, herschikking en –opbouw worden de nieuwe werken (terug)geplaatst in de oorspronkelijke of een verwante ruimte.
Susan Pinkster
Gemengde media, autonoom. Onderzoek naar privé en openbare ruimte. Wat deel je en wat hou je voor jezelf? Met een hartverscheurend eerlijke web-log en ontroerende performances wordt een beroep gedaan op de empathische vermogens van de toeschouwer.
Het Kaasschaafcollectief
De Kaasschaaf Uitgeverij. Het Kaasschaafcollectief is een initiatief van jonge kunstenaars, muzikanten en schrijvers dat op een pretentieloze manier o.a. muziek, kunst, poëzie en performance presenteert. Met hun uitgeverij brengen ze nu ook poëzie en ander 2-dimensionaal werk uit. ‘Boekje Erbij?’* is een project waarin een serie van kleine boekjes wordt gepresenteerd, in de vorm van koffie die geserveerd wordt met gratis poëzie. (*dit is een Nederlandse woordspeling op de uitdrukking ‘Koekje Erbij?’ wat betekent: ‘wil je een koekje bij je koffie?’)
WHITE SUIT PROJECTIONS
Opgericht als kunstenaarsinitiatief in februari 2004, met als doel het tot stand brengen van samenwerking van verschillende ((multi-)culturele) instanties, organisaties en individuele artiesten en kunstenaars, door het organiseren van projecten en inspiratiebijeenkomsten (events). De nadruk ligt op vernieuwende en experimentele ideeën. WHITE SUIT PROJECTIONS is tijdelijk gevestigd in het voormalig politiebureau Hoge Landen 32 in Utrecht, dat op dit moment beheerd wordt door Sophie’s Palace. Het gebouw huisvest 4 enkele en 3 dubbele ateliers en één atelierwoning voor kunstenaars van verschillende disciplines.
Relevante links:
whitesuitprojections
Nathalie Weel
Felicia Scholten
Marijke de Pous
Rutger Ipenburg
boekjekopen.nl
Het Kaasschaafcollectief
gebruiksaanwijzing
zaterdag, oktober 08, 2005
Electric adults
Goed. Gisteravond was ik dus in Atak te vinden. Voor het 'electric adults'-feest. Hoewel ik me helemaal niet aangesproken voelde door de aankondiging had ik wel veel zin om weer eens lekker te dansen en nu eens niet tussen vijftien- en zestienjarigen dus... op naar Atak, eens iets nieuws uitproberen!
Ik had Eef bereid gevonden mee te gaan. Die is altijd wel in voor een avond dansen. Tegen tien uur betraden we de zaal van Atak. Na enig om me heen kijken kon ik concluderen dat Eef en ik waarschijnlijk de jongsten waren. Het was even wennen om tussen deze leeftijdscategorie te staan. Meestal is het andersom; sta je te dansen tussen meisjes van zestien/zeventien, of staat een zeventien/achttienjarige slungel je opeens te vragen of je hier wel vaker komt...
De sfeer was nu duidelijk anders. Men was hier om te dansen en een leuke avond te hebben, en niet zoals op andere avonden om gezien te worden en op partnerjacht te gaan. Eef en ik hebben van tien tot twee bijna onafgebroken gedanst op goede muziek en toen de muziek wat ons betreft wat minder werd verplaatsten we ons naar het cafe waar dj Dwars een single-bar had ingericht. Er stonden drie bakken vol met de geweldigste singletjes variërend van Michael Jacksons 'Billy Jean' tot The Smiths' 'Bigmouth'. De bedoeling was dat het publiek uit die bakken verzoekjes zou halen. Geen verzoekjes betekende geen muziek. Hier hebben we dus de resterende tijd dansend doorgebracht.
Nog wat kanttekeningen;
Sommige dertigers, veertigers en vijftigers zijn best eng als ze gedronken hebben.
Een aantal vrouwen waren bijzonder handtastelijk (lees: hardhandig en stevig vastpakkend) als het ging om het tussen dansende mensen doorlopen.
Disco is soms te langdradig.
Het rook niet naar zweet.
Het was geen gymzaal vol ochtendgymnastiekende mensen.
Wat mij betreft mag de muziek nog wel wat actueler, het was soms toch nog een beetje een trip to memorylane.
Eindconclusie: Supergeslaagde avond waar ik zeker nog een keer naar toe ga!
(voor de liefhebbers: 16 december is de volgende avond)
Ik had Eef bereid gevonden mee te gaan. Die is altijd wel in voor een avond dansen. Tegen tien uur betraden we de zaal van Atak. Na enig om me heen kijken kon ik concluderen dat Eef en ik waarschijnlijk de jongsten waren. Het was even wennen om tussen deze leeftijdscategorie te staan. Meestal is het andersom; sta je te dansen tussen meisjes van zestien/zeventien, of staat een zeventien/achttienjarige slungel je opeens te vragen of je hier wel vaker komt...
De sfeer was nu duidelijk anders. Men was hier om te dansen en een leuke avond te hebben, en niet zoals op andere avonden om gezien te worden en op partnerjacht te gaan. Eef en ik hebben van tien tot twee bijna onafgebroken gedanst op goede muziek en toen de muziek wat ons betreft wat minder werd verplaatsten we ons naar het cafe waar dj Dwars een single-bar had ingericht. Er stonden drie bakken vol met de geweldigste singletjes variërend van Michael Jacksons 'Billy Jean' tot The Smiths' 'Bigmouth'. De bedoeling was dat het publiek uit die bakken verzoekjes zou halen. Geen verzoekjes betekende geen muziek. Hier hebben we dus de resterende tijd dansend doorgebracht.
Nog wat kanttekeningen;
Sommige dertigers, veertigers en vijftigers zijn best eng als ze gedronken hebben.
Een aantal vrouwen waren bijzonder handtastelijk (lees: hardhandig en stevig vastpakkend) als het ging om het tussen dansende mensen doorlopen.
Disco is soms te langdradig.
Het rook niet naar zweet.
Het was geen gymzaal vol ochtendgymnastiekende mensen.
Wat mij betreft mag de muziek nog wel wat actueler, het was soms toch nog een beetje een trip to memorylane.
Eindconclusie: Supergeslaagde avond waar ik zeker nog een keer naar toe ga!
(voor de liefhebbers: 16 december is de volgende avond)
donderdag, oktober 06, 2005
dossier EVA
brrrr
atak
vrijdag 07 oktober 2005
Electric Adults: dj Dr. Anders
Zaal open en aanvang: 21.00 u
Entree: Euro 5,-
We noemen ze 'gevorderde dansers'. Volwassenen die nog steeds Vonken. Leuke baan, eventueel kinderen maar sowieso druk, druk, druk. Dan wil je uit, maar waar naartoe? Dance Classics en Gouwe Ouwe-feesten te kust en te keur, maar zoveel sentiment hoeft nou ook weer niet. En het gewone uitgaansleven begint en eindigt ze veel te laat. Voor die mensen heeft Atak nu de Electric Adults-feesten bedacht. DJ Dr. Anders draait er vanaf vroeg in de avond de dansklassiekers, maar net zo goed muziek van nu. Dus funk, disco, latin, Afrikaans, reggae, allerhande dance en alles daartussen en daarnaast, van dikke vette hits tot underground. Dansen in een rookvrije zaal en lekker drinken, kletsen en roken in het café. Voel je je aangesproken? Kom dan naar het eerste Electric Adults-feest. Bevalt het jullie èn ons, dan worden ze daarna eens per twee maanden gehouden.
Van dit bovengaande stukje gaan mijn haren recht overeind staan. "Gevorderde dansers... Vonken..." brrrr zeg ik nog maar eens! Maar ik ga wel. Eens kijken wat er aangeboden wordt. Hopelijk gaat het daar niet net als op rookvrije avonden in Metropool Hengelo ruiken naar gymzaal en te fanatieke dansers die 'vergeten' zijn deo te gebruiken
vrijdag 07 oktober 2005
Electric Adults: dj Dr. Anders
Zaal open en aanvang: 21.00 u
Entree: Euro 5,-
We noemen ze 'gevorderde dansers'. Volwassenen die nog steeds Vonken. Leuke baan, eventueel kinderen maar sowieso druk, druk, druk. Dan wil je uit, maar waar naartoe? Dance Classics en Gouwe Ouwe-feesten te kust en te keur, maar zoveel sentiment hoeft nou ook weer niet. En het gewone uitgaansleven begint en eindigt ze veel te laat. Voor die mensen heeft Atak nu de Electric Adults-feesten bedacht. DJ Dr. Anders draait er vanaf vroeg in de avond de dansklassiekers, maar net zo goed muziek van nu. Dus funk, disco, latin, Afrikaans, reggae, allerhande dance en alles daartussen en daarnaast, van dikke vette hits tot underground. Dansen in een rookvrije zaal en lekker drinken, kletsen en roken in het café. Voel je je aangesproken? Kom dan naar het eerste Electric Adults-feest. Bevalt het jullie èn ons, dan worden ze daarna eens per twee maanden gehouden.
Van dit bovengaande stukje gaan mijn haren recht overeind staan. "Gevorderde dansers... Vonken..." brrrr zeg ik nog maar eens! Maar ik ga wel. Eens kijken wat er aangeboden wordt. Hopelijk gaat het daar niet net als op rookvrije avonden in Metropool Hengelo ruiken naar gymzaal en te fanatieke dansers die 'vergeten' zijn deo te gebruiken
zondag, oktober 02, 2005
klompen
Vandaag had ik zin om iemand met een klomp op zijn gezicht te slaan.
Het had gekund; ik heb de klompen en ik was er kwaad genoeg voor.
Maar als ik er over nadenk wat ik degene dan aan zou doen...
En ik zou me verlagen naar zijn niveau of nog lager en dat is dan ook mijn bedoeling niet.
Terwijl ik op mijn fiets door de stad reed deelde een jongen me naar me wijzend mede; MET..JOU..WIL..IK..NEUKEN!.. Een halve seconde later en drie meter verder was ik opeens ad rem genoeg om KLOOTZAK terug te roepen, waarop de jongen en een vriend van hem hard lachten.
Daarna speelden zich verschillende scenario's af in mijn hoofd. Mijn klomp in combinatie met zijn gezicht was de beste. Natuurlijk heb ik niks gedaan. Ik had misschien niet eens klootzak moeten roepen want daardoor wisten ze dat ze me hadden geraakt, maar wat moet je dan? Niks zeggen? Aangifte doen? Ik vind het telkens weer opzienbarend dat er mensen op de wereld rondlopen die het nodig vinden om op zo'n manier met hun medemens om te gaan (en af en toe maakt het dat ik zelf ook zo met hen om zou willen gaan).
