zaterdag, oktober 15, 2005
Wat ik er eerder over schreef...
Vreemd
Hoe je kunt hopen dat iemand het niet kan
het niet kan volhouden je te missen
het niet kan volhouden geen contact te zoeken
het niet kan volhouden te zwijgen
het niet kan volhouden jou niet in zijn leven te hebben
het is bijna ondragelijk
hoe ik voel dat mijn onderbuik af en toe samentrekt
hoe ik voel dat ik je kind had kunnen dragen
hoe ik denk te weten dat dat zo was
hoe ondragelijk de gedachte is dat dat nu niet meer zo is
misselijkmakend
duizelingwekkend
ik kan mijn lijf amper aanraken
het idee dat een ander me zou aanraken, man of vrouw, is ondragelijk
de prikkel te groot
Ik wil dit niet kunnen
ik wil niet niet contact zoeken
ik wil niet loslaten
ik wil mijn leven met jou
ik wil wat niet kan
maar ik begrijp niet waarom het niet kan
ik begrijp het niet
Weten dat jij net zo vaak aan mij denkt als ik aan jou
wetend dat je me net zo graag wilt spreken
me wilt vertellen
me wilt horen
zien
voelen
Zien dat je volhardend bent
zien dat je me niet bezoekt
dat je sterker bent
dat ik mezelf kwel
(...)
Ik wil weg hier, mijn lijf en verdriet ontlopen
niet op deze plek zijn, hoewel ik ook wel weet dat ik het gewoon met me mee draag
in mijn hart, mijn buik, mijn hoofd, mijn benen. Heel mijn lijf is doorweekt van jou.
ik adem je uit ik adem je in
voel je aanraking als ik moet plassen
plas je uit
drink wat
en voel je opnieuw
___________
Dit nog een keer kan ik niet dus op de vraag of er een vervolg komt moet ik zeggen; beter van niet
# posted by Susan @ 9:06 p.m. 
