donderdag, juni 30, 2005
Utrecht
Aankomend weekend, startend vanaf morgenmiddag, ben ik weg. Naar Utrecht. Kijken of ik nog meer lieve bankjes en prullenbakken kan vinden, een vriendin bezoeken, met mijn huisgenoot de stoffenmarkt afstruinen en in de kroeg zitten en als het goed weer is tussendoor ook nog in bikini voor de Ekko op de steiger bruin bakken. Maar bovenal ga ik naar Utrecht voor de lancering van Simuze.
Simuze zal vrijdag 1 juli officieel worden gelanceerd. Om dit te vieren organiseren ze een openingsfeest op diezelfde dag in de EKKO te Utrecht. De informatieve avond zal gepaard gaan met optredens van Phinx, Sennen, Headfirst, en Van Katoen. De avond zal worden gepresenteerd door Jascha van Roij. Het belooft een drukke avond te worden, dus ik ga op tijd! De entree is gratis en het feest duurt tot 23:00 uur. Na afloop is er het Utrecht DJ-Festival. So that's where i'll be!
aanvang:19:00 uur
start: 20:00 uur
entree: gratis
Misschien tot dan?
Simuze zal vrijdag 1 juli officieel worden gelanceerd. Om dit te vieren organiseren ze een openingsfeest op diezelfde dag in de EKKO te Utrecht. De informatieve avond zal gepaard gaan met optredens van Phinx, Sennen, Headfirst, en Van Katoen. De avond zal worden gepresenteerd door Jascha van Roij. Het belooft een drukke avond te worden, dus ik ga op tijd! De entree is gratis en het feest duurt tot 23:00 uur. Na afloop is er het Utrecht DJ-Festival. So that's where i'll be!
aanvang:19:00 uur
start: 20:00 uur
entree: gratis
Misschien tot dan?
Hond # 16 (28-6 geplaatst)
Joe speedboot ophalen. Ruilen eerder, want Rick wil Dormatique's manco lezen, dus eerlijk oversteken. Ik zet mijn fiets tegen de muur en pak het hondje en mijn camera en bereid alles voor zodat het plaatsen vlekkeloos en snel zal verlopen. Terwijl ik aanbel denk ik nog: "Goh, dalijk wordt ik betrapt...", maar merk dat ik dat niet eens zo erg vind, het is meer een constatering van een mogelijkheid. De deur zoemt dat 'ie open kan. Ik trek er aan en stap de hal in, recht op de voordeur van de hondenontvangster af. Mijn hersenen hebben inmiddels het signaal aan mijn lijf doorgeseind dat ik ga bukken om het hondje te plaatsen. Ik maak een doormijnknieëngaande beweging maar net nadat die is ingezet wordt er aan de deur gerommeld en terwijl ik me vliegensvlug weer opricht en me gauw richting trap draai en de camera en hond achter mijn niet zichtbare zijkant verstop, loop ik alsof mijn neus bloedt de trap op en zeg vriendelijk 'hallo!' tegen de man die de deur uit stapt. Dat scheelde niks!
Nadat ik even bij Rick op de bank van de schrik ben bekomen en de adrenaline enigszins is weggezakt loop ik vervolgens terug om de hond alsnog te plaatsen. Dit keer met mijn vest aan met wijde mouwen, zodat wanneer het weer mis mocht gaan, de camera en hond daar makkelijk in kunnen verdwijnen. Gelukkig blijft alles nu rustig daarbinnen dus ook hond # 16 is geplaatst.
Nadat ik even bij Rick op de bank van de schrik ben bekomen en de adrenaline enigszins is weggezakt loop ik vervolgens terug om de hond alsnog te plaatsen. Dit keer met mijn vest aan met wijde mouwen, zodat wanneer het weer mis mocht gaan, de camera en hond daar makkelijk in kunnen verdwijnen. Gelukkig blijft alles nu rustig daarbinnen dus ook hond # 16 is geplaatst.
woensdag, juni 29, 2005
Quote (#3)
Een passende voor de afgelopen dag:
"Het is gezien (...) het is niet onopgemerkt gebleven."
(uit: De avonden, Gerard Reve)
Vandaag heb ik het merendeel van de dag op de Aki rondgezworven (er is eindexamententoonstelling). Alles bekeken wat er te zien is, zoveel mogelijk dingen tot me genomen, hoewel er natuurlijk een grens is aan hoeveel je kunt zien op een dag. Maar voor nu heb ik toch wel echt het gevoel dat ik 'mooie' dingen heb gezien...
Als er morgen dingen zijn die zijn blijven hangen dan zal ik er over schrijven als ik er de tijd voor kan vinden. Nu zit mijn hoofd te vol met kunst en andere zaken die niet onopgemerkt zijn gebleven.
"Het is gezien (...) het is niet onopgemerkt gebleven."
(uit: De avonden, Gerard Reve)
Vandaag heb ik het merendeel van de dag op de Aki rondgezworven (er is eindexamententoonstelling). Alles bekeken wat er te zien is, zoveel mogelijk dingen tot me genomen, hoewel er natuurlijk een grens is aan hoeveel je kunt zien op een dag. Maar voor nu heb ik toch wel echt het gevoel dat ik 'mooie' dingen heb gezien...
Als er morgen dingen zijn die zijn blijven hangen dan zal ik er over schrijven als ik er de tijd voor kan vinden. Nu zit mijn hoofd te vol met kunst en andere zaken die niet onopgemerkt zijn gebleven.
dinsdag, juni 28, 2005
Traan
En nu wil ik wel eens weten waar de mannen geboren worden die ergens in hun leven verzinnen dat ze een traan getatoeëerd moeten hebben naast hun rechterooglid. Let wel; niet aan de kant van de neus en precies waar de oogleden samenkomen.
Deelvragen zijn:
- wat heeft wie hem aangedaan?
- staat het ergens symbool voor?
- komt er aan het andere oog ook een?
- is hij fan van 'cry baby' met Johnny Depp?
- hebben zijn vrienden het ook?
- is het een statussymbool?
- is dit door vrienden gedaan of bij een tattoo-shop?
Anyone?
Deelvragen zijn:
- wat heeft wie hem aangedaan?
- staat het ergens symbool voor?
- komt er aan het andere oog ook een?
- is hij fan van 'cry baby' met Johnny Depp?
- hebben zijn vrienden het ook?
- is het een statussymbool?
- is dit door vrienden gedaan of bij een tattoo-shop?
Anyone?
maandag, juni 27, 2005
Quote (#2)
"Hij aarzelde toen hij het overlas. Maar het maakte
geen verschil dat zijn toon te lyrisch was en zijn
zinnen te vet. Hij zou haar niet terugzien en zoals het
er stond was het direct uit zijn hart gekomen. Daar-
mee kreeg het een soort geldigheid die het won van
zijn kritisch oog."
(uit: Dormantique's Manco, Tommy Wieringa)
Ik heb dit boek bijna uit (nog 12 bladzijdes dus dat red ik vanavond wel), en dan ga ik naar Rick 'Joe Speedboot' ophalen, want die ligt al een week uit op me te wachten!
geen verschil dat zijn toon te lyrisch was en zijn
zinnen te vet. Hij zou haar niet terugzien en zoals het
er stond was het direct uit zijn hart gekomen. Daar-
mee kreeg het een soort geldigheid die het won van
zijn kritisch oog."
(uit: Dormantique's Manco, Tommy Wieringa)
Ik heb dit boek bijna uit (nog 12 bladzijdes dus dat red ik vanavond wel), en dan ga ik naar Rick 'Joe Speedboot' ophalen, want die ligt al een week uit op me te wachten!
vrijdag, juni 24, 2005
Post
dinsdag, juni 21, 2005
Time flies....
de langste dag...
...is nu bijna voorbij.
Een gedenkwaardige, want Doktor Florian is vandaag afgestudeerd aan de Aki- academie voor beeldende kunst en vormgeving te Enschede.
...is nu bijna voorbij.
Een gedenkwaardige, want Doktor Florian is vandaag afgestudeerd aan de Aki- academie voor beeldende kunst en vormgeving te Enschede.
Hond # 15
Met twee druipende ijsjes rende ik de trap op gisteravond, om bij Ricks voordeur er een aan hem te overhandigen en we ze samen smakelijk op het balkon opaten, waarna ik mijn taak niet langer kon verzuimen en hond # 15 plaatste.
zaterdag, juni 18, 2005
Hond # 14
Ik heb trouwens hond # 14 ook nog geplaatst donderdag. Het is dezelfde als hond # 12, die hond die in het raam is gezet, alleen dan zwart. Misschien komt deze er wel naast te staan in het raam... Even langslopen vanmiddag.
vrijdag, juni 17, 2005
The Debbies
Súsaa in de gitaarwinkel.
Starend naar al dat spul aan de muren.
Starend naar een jonge verkoper die een jochie helpt met plectrums en hem er twee verkoopt maar dat zelf niet door heeft omdat 'ie zo aan het staren is naar de wat meer vaardige verkoper die een versterker aan een man verkoopt, het jongetje voor de balie staan latend, met z'n euro zwaaiend in de lucht, niet wetend waar het geld te laten want geen mens die het aan pakt.
Starend naar een blijkbaar kind-aan-huis-klant die binnenkomt, zijn jas in een hoek gooit en koffie pakt om zich daarmee naar de gitarenwand te verplaatsen waar hij al hoofd-knikkend en voet-tappend al dat moois bewondert.
Starend naar Rick die ernstig op zoek is naar een scheurpedaal van het een of andere merk, de vitrine afzoekend want hij wil uit twee soorten kunnen kiezen maar lijkt er een niet van te kunnen vinden, ondertussen bemerkt dat ik naar hem staar, terug staart waarna ik maar een opblaasgitaar oppak en écht air-gitaar ga spelen en me vervolgens verwijder want de jonge verkoper heeft besloten Rick te gaan helpen.
Aldus starend naar Rick die vertelt wat hij zoekt en de jonge verkoper die hem, met zijn armen strak langs zijn lichaam maar door naar de vitrinekast te kijken met zijn neus aanwijzend vertelt dat ze die niet meer hebben maar nog wel een andere.
Uiteindelijk komt Rick thuis met een scheurpedaal.
Die moet hij hebben.
Want hij heeft een optreden.
Zaterdag.
In Atak.
Tijdens het Zomeroffensief.
Met The Debbies.
Waar hij in zingt.
En gitaar speelt.
Dus drie keer raden waar ik zaterdagavond naar sta te staren...
Starend naar al dat spul aan de muren.
Starend naar een jonge verkoper die een jochie helpt met plectrums en hem er twee verkoopt maar dat zelf niet door heeft omdat 'ie zo aan het staren is naar de wat meer vaardige verkoper die een versterker aan een man verkoopt, het jongetje voor de balie staan latend, met z'n euro zwaaiend in de lucht, niet wetend waar het geld te laten want geen mens die het aan pakt.
Starend naar een blijkbaar kind-aan-huis-klant die binnenkomt, zijn jas in een hoek gooit en koffie pakt om zich daarmee naar de gitarenwand te verplaatsen waar hij al hoofd-knikkend en voet-tappend al dat moois bewondert.
Starend naar Rick die ernstig op zoek is naar een scheurpedaal van het een of andere merk, de vitrine afzoekend want hij wil uit twee soorten kunnen kiezen maar lijkt er een niet van te kunnen vinden, ondertussen bemerkt dat ik naar hem staar, terug staart waarna ik maar een opblaasgitaar oppak en écht air-gitaar ga spelen en me vervolgens verwijder want de jonge verkoper heeft besloten Rick te gaan helpen.
Aldus starend naar Rick die vertelt wat hij zoekt en de jonge verkoper die hem, met zijn armen strak langs zijn lichaam maar door naar de vitrinekast te kijken met zijn neus aanwijzend vertelt dat ze die niet meer hebben maar nog wel een andere.
Uiteindelijk komt Rick thuis met een scheurpedaal.
Die moet hij hebben.
Want hij heeft een optreden.
Zaterdag.
In Atak.
Tijdens het Zomeroffensief.
Met The Debbies.
Waar hij in zingt.
En gitaar speelt.
Dus drie keer raden waar ik zaterdagavond naar sta te staren...
donderdag, juni 16, 2005
Nature strikes back!
Mijn buren hebben een hond. Deze hond wordt niet uitgelaten, hij wordt alleen achter in de tuin gelaten waar hij waarschijnlijk al sinds jaar en dag zijn behoefte doet. Ik had me al een tijdje geërgerd aan dit fenomeen en maakte me ook zorgen over wat dit voor de zomer en in-de-tuin-zitten voor gevolgen zou hebben. Nou is sinds een paar dagen de dochter die al uit huis is en kind en man heeft weer terug, en haar woedeuitbarstingen naar kind en andere levende wezens in het buurhuis doen vermoeden dat ze wat probleempjes thuis heeft en een tijdje hier logeert. De ene scheldkanonnade na de ander komt door onze muur heen. Gisterochtend werd ik opeens opgeschrikt door deze; "G*********e, kuthond! Kun je niet gewoon altijd op dezelfde plek schijten!!!"
Verschrikt en enigszins geamuseerd over wat zich daar zou kunnen hebben afgespeeld keek ik door het bovenraam in hun tuin. En daar stond de logeerdochter... heel chagrijnig haar blote voeten af te vegen.
Verschrikt en enigszins geamuseerd over wat zich daar zou kunnen hebben afgespeeld keek ik door het bovenraam in hun tuin. En daar stond de logeerdochter... heel chagrijnig haar blote voeten af te vegen.
dinsdag, juni 14, 2005
Hond # 13
Pasta met salade is wat de pot schaftte vandaag. Bij Rick. Dus hond # 13 heeft zijn positie ingenomen vanavond.
maandag, juni 13, 2005
Tommy (mag ik Tommy zeggen?) Wieringa
Gisteren was ik in het Bolwerk, de kroeg waar ik mij doorgaans bevind als ik de kroeg in ga. Dit keer was ik er vanwege een lezing van Tommy Wieringa, schrijver van het boek 'Joe Speedboot'. Ik had al veel goede verhalen gehoord over het boek, links en rechts werd het aangeraden en opeens was er die lezing in mijn stamkroeg dus Rick en ik spraken af dat we om acht uur koffie zouden drinken daar en dan zou om half negen de lezing beginnen. Best spannend; de stoelen waren in rijen opgesteld, sommige tafels waren verdwenen en om half negen ging de deur van de kroeg op de schuif zodat er ook geen inloop en verstoring meer kon plaatsvinden. Op de schuif mensen! Dit was mijn eerste keer kroeg-op-de-schuif!!! En Tommy Wieringa, schrijver met warme basstem, heldere oogopslag en open blik, vertelde...
Hij vertelde over hoe Joe Speedboot tot stand kwam, las eerdergeschreven stukken voor en vertelde anekdotes over interviews met mensen die bron waren voor het boek. Het was muisstil. Af en toe zei de man die hem interviewde ten overvloede iets tussendoor waarop Tommy eigenlijk gewoon verder ging waar hij gebleven was en vertelde en vertelde... En toen was het half elf. Helaas. Voorbij. Maar niet voor iedereen. Na wat bekenden te hebben begroet en van een horde fans de boeken te signeren schoof hij bij de kroegbaas aan de stamtafel en daar zette zich voor een selectief gezelschap de lezing voort. Helaas niet voor mij, ik zat helemaal aan de andere kant van de kroeg me af te vragen wat hij toch druk gebarend aan het vertellen was en vond het geen pas geven zomaar aan te schuiven, maar wat had ik nog graag langer geluisterd naar zijn verhalen. Je begrijpt, ik ga het boek lezen. Het wordt wachten tot Rick het uit heeft want hoe graag ik ook zou willen ik kan het niet kopen, maar lezen zál ik het!
Hij vertelde over hoe Joe Speedboot tot stand kwam, las eerdergeschreven stukken voor en vertelde anekdotes over interviews met mensen die bron waren voor het boek. Het was muisstil. Af en toe zei de man die hem interviewde ten overvloede iets tussendoor waarop Tommy eigenlijk gewoon verder ging waar hij gebleven was en vertelde en vertelde... En toen was het half elf. Helaas. Voorbij. Maar niet voor iedereen. Na wat bekenden te hebben begroet en van een horde fans de boeken te signeren schoof hij bij de kroegbaas aan de stamtafel en daar zette zich voor een selectief gezelschap de lezing voort. Helaas niet voor mij, ik zat helemaal aan de andere kant van de kroeg me af te vragen wat hij toch druk gebarend aan het vertellen was en vond het geen pas geven zomaar aan te schuiven, maar wat had ik nog graag langer geluisterd naar zijn verhalen. Je begrijpt, ik ga het boek lezen. Het wordt wachten tot Rick het uit heeft want hoe graag ik ook zou willen ik kan het niet kopen, maar lezen zál ik het!
Melancholie ten top
Soms hebben mijn buren van die dagen....
En als dat zo is dan draaien ze rond half vier 's nachts (ik kan dus beter zeggen dat ze van die nachten hebben) Guus Meeuwis...
Hard!
Eerst "Toen ik je zag" en daarna "Geef mij je angst".
Altijd in deze volgorde!
Gelukkig is het na deze twee nummers ook voorbij...dus als ik wakker wordt in "Geef me je angst" dan weet ik; niet te veel wakker worden het einde is nabij!
zondag, juni 12, 2005
viltjeskunst
Vorige week zaterdag; naar de kroeg! net als bijna elke zaterdag trouwens, maar dit keer viel ik ten prooi aan Lijn's tekenkunsten en was het duidelijk tijd voor een portret. Gelukkig liet Lijn op een volgende tekening duidelijk zien dat overal wat haar betreft haar op kan groeien...
En zo zit dan opeens de hele tafel tekeningen te maken op viltjes die overigens ook prima promotiemateriaal zijn.
Helaas is de site van eef nog niet online, maar zodra dat zo is laat ik het weten. Als je meer tekeningen en ander werk van Lijn wilt zien dan kan dat hier
En zo zit dan opeens de hele tafel tekeningen te maken op viltjes die overigens ook prima promotiemateriaal zijn.
Helaas is de site van eef nog niet online, maar zodra dat zo is laat ik het weten. Als je meer tekeningen en ander werk van Lijn wilt zien dan kan dat hier
zaterdag, juni 11, 2005
Hond # 12
Vanmiddag heb ik hond # 12 neergezet en vervolgens ben ik met Rick de stad ingegaan.
Toen we terug kwamen om koffie te drinken zag ik tot mijn grote verbazing de netgeplaatste hond voor het raam staan. De bewoner had haar gordijnen nog open dus op dat moment durfde ik geen foto te maken, maar toen ik na de koffie wegging heb ik het er toch op gewaagd.
Toen we terug kwamen om koffie te drinken zag ik tot mijn grote verbazing de netgeplaatste hond voor het raam staan. De bewoner had haar gordijnen nog open dus op dat moment durfde ik geen foto te maken, maar toen ik na de koffie wegging heb ik het er toch op gewaagd.
Slakkenbak update
Ik heb de slakkenbak weer ge-update, want dat ik ze niet post wil nog niet zeggen dat ze niet langskomen. Vandeweek kreeg ik een mail toegestuurd van Weaske;
Hey Súsaa,
Laatst sprak ik nog Dagmar bij mij in de straat. Daar was ik tamelijk verbaasd over, ik had niet verwacht dat hij het deze grote afstand door de stad zonder scheuren zou overleven. Kennelijk heeft ie toch wel een sterk karakter en is zeer voorzichtig geweest om maar niet in het profiel van afgetrapte kisten te geraken. Misschien weet je het nog niet, maar Dagmar is halsoverkop je huis uit gevlucht. Zelf begrijp ik ook niet helemaal waar dat door komt, maar tussen de verwarde regels door begreep ik dat ie Benji naar de andere zijde van het bestaan heeft geholpen. Per ongeluk, dat snap je. Het zit zo; ergens in de vorige week had Dagmar zin een in een heerlijke uitgebreide lunch. Die gedachte voerde hem naar de achtertuin, alwaar heerlijk vers vlees te krijgen is voor een vriendelijk prijs. Stuinend door de uitgestrekte tuin viel z'n blik op dat ene stuk vlees. Denk aan een rommelmarkt waar je een beetje op en neer sjokt tot je plots oog in oog staat met dat ene voorwerp, waar je onbewust al jaren naar op zoek bent. Dagmar besefte dat de dag niet meer stuk kon en er begon al een euforisch gevoel van zijn zachte lichaam bezit te nemen. Opgewonden kroop hij steeds dichter bij, opgaand in het vooruitzicht van een hemelse maaltijd. In zijn beleving was een dergelijke hap al een culinaire hoogstand maar eenmaal aangekomen bij zijn -bijna- aanwinst wist ie dat niets meer een geslaagde middagmaal in de weg stond. Niet veel later was hij alweer op weg maar huis, met in zijn buidelzak een prachtig stuk vlees. Flink de pas erin en op zijn tijd lastte hij een rust pauze in om met een genoeglijke blik op zijn aankomende lunch weg te kwijlen.
Aangekomen in zijn ruime holletje besloot Dagmar eerst even uit te rusten van de lange wandeling. Zijn lunch moest maar even wachten en hij ging ontspannen op zijn favoriete stukje grond liggen. Plots was er iets dat hij niet thuis kon brengen. Maar wat? Zijn blik voerde langzaam langs alle wanden van de ruimte. Er moest iets veranderd zijn maar hoe hij ook keek hij kon het niet vinden. Alles stond nog exact zoals eerder die dag. Toen hoorde hij een zacht gekerm. In eerste instantie leek het uit het huis te komen, dat gebeurt wel vaker maar
deze keer bleek het geluid niet zo dof als gebruikelijk. Nu bleef hield hij even zijn adem in om goed te kunnen luisteren. Het onregelmatige gekerm hield aan. Soms met een halve pauze, een andere keer versneld. Met gespitste oren leek het hem dat het geluid van buiten afkomstig moest zijn. Dagmar begon enigszins nerveus te worden van het lome indringende ritme en besloot de herkomst ervan te achterhalen. Het zou toch niet zo zijn dat zijn voorgenomen lunch hierdoor verpest word. Traag ging hij weer de weg in die hij zojuist had gevolgd bij het binnenstappen.
Benji had in diezelfde namorgen een flinke schoonmaak gehouden. Alle stille getuigen van de feesten die de afgelopen tijd plaats hadden in het ondergrondse deel van het huisje moesten toch eindelijk eens opgeruimd worden. Het moet ook één van die laatste feesten zijn geweest dat Dagmar zich ten overvloede te goed deed aan de hippe illegale drankjes en aldrinkende vergat dat wat erin gaat er ook weer uit moet. Deze sterk visueel aanzwellende gedachte bracht bij Benji promt een kokhalsend gevoel naar boven. Niet zo sterk als in die nacht maar het had toch zeker zijn uitwerking op de sponzige maag. Uit alle macht probeerde Benjii deze beelden uit de gedachten te persen en spoedde zich naar buiten om daar op het warme mos even lekker te gaan liggen. Nauwelijks bij de tuin aangekomen flitste Dagmar, zonder enig moment uit te kijken, als een bezetene naar binnen.
Treurig was dat Dagmar zo in beslag genomen werd door zijn lunch dat de val voor de mieren nog in de ingang was geplaatst. Het was nog zijn eigen idee geweest op deze val te plaatsen terwijl niet iedereen zo het nut ervan inzag. Aangetikt door de openslaande deur schoof de val een stuk naar binnen. Net op het moment dat Benji met een gehaasde grijze blik de weg naar buiten zocht.
Tja, Súsaa, nu kun je je wel een beetje voorstellen wat zich hierna heeft afgespeeld in het holletje. Dagmar is er door verscheurd en durft de rest niet meer onder ogen te komen. Ik denk dat hij zich erg schuldig voelt over deze trieste toestand. Nog net kon ik zien dat hij achterlangs vertrok richting Hengelo.
En dit is wat ik vervolgens aantrof onderweg naar de Aki...
Hey Súsaa,
Laatst sprak ik nog Dagmar bij mij in de straat. Daar was ik tamelijk verbaasd over, ik had niet verwacht dat hij het deze grote afstand door de stad zonder scheuren zou overleven. Kennelijk heeft ie toch wel een sterk karakter en is zeer voorzichtig geweest om maar niet in het profiel van afgetrapte kisten te geraken. Misschien weet je het nog niet, maar Dagmar is halsoverkop je huis uit gevlucht. Zelf begrijp ik ook niet helemaal waar dat door komt, maar tussen de verwarde regels door begreep ik dat ie Benji naar de andere zijde van het bestaan heeft geholpen. Per ongeluk, dat snap je. Het zit zo; ergens in de vorige week had Dagmar zin een in een heerlijke uitgebreide lunch. Die gedachte voerde hem naar de achtertuin, alwaar heerlijk vers vlees te krijgen is voor een vriendelijk prijs. Stuinend door de uitgestrekte tuin viel z'n blik op dat ene stuk vlees. Denk aan een rommelmarkt waar je een beetje op en neer sjokt tot je plots oog in oog staat met dat ene voorwerp, waar je onbewust al jaren naar op zoek bent. Dagmar besefte dat de dag niet meer stuk kon en er begon al een euforisch gevoel van zijn zachte lichaam bezit te nemen. Opgewonden kroop hij steeds dichter bij, opgaand in het vooruitzicht van een hemelse maaltijd. In zijn beleving was een dergelijke hap al een culinaire hoogstand maar eenmaal aangekomen bij zijn -bijna- aanwinst wist ie dat niets meer een geslaagde middagmaal in de weg stond. Niet veel later was hij alweer op weg maar huis, met in zijn buidelzak een prachtig stuk vlees. Flink de pas erin en op zijn tijd lastte hij een rust pauze in om met een genoeglijke blik op zijn aankomende lunch weg te kwijlen.
Aangekomen in zijn ruime holletje besloot Dagmar eerst even uit te rusten van de lange wandeling. Zijn lunch moest maar even wachten en hij ging ontspannen op zijn favoriete stukje grond liggen. Plots was er iets dat hij niet thuis kon brengen. Maar wat? Zijn blik voerde langzaam langs alle wanden van de ruimte. Er moest iets veranderd zijn maar hoe hij ook keek hij kon het niet vinden. Alles stond nog exact zoals eerder die dag. Toen hoorde hij een zacht gekerm. In eerste instantie leek het uit het huis te komen, dat gebeurt wel vaker maar
deze keer bleek het geluid niet zo dof als gebruikelijk. Nu bleef hield hij even zijn adem in om goed te kunnen luisteren. Het onregelmatige gekerm hield aan. Soms met een halve pauze, een andere keer versneld. Met gespitste oren leek het hem dat het geluid van buiten afkomstig moest zijn. Dagmar begon enigszins nerveus te worden van het lome indringende ritme en besloot de herkomst ervan te achterhalen. Het zou toch niet zo zijn dat zijn voorgenomen lunch hierdoor verpest word. Traag ging hij weer de weg in die hij zojuist had gevolgd bij het binnenstappen.
Benji had in diezelfde namorgen een flinke schoonmaak gehouden. Alle stille getuigen van de feesten die de afgelopen tijd plaats hadden in het ondergrondse deel van het huisje moesten toch eindelijk eens opgeruimd worden. Het moet ook één van die laatste feesten zijn geweest dat Dagmar zich ten overvloede te goed deed aan de hippe illegale drankjes en aldrinkende vergat dat wat erin gaat er ook weer uit moet. Deze sterk visueel aanzwellende gedachte bracht bij Benji promt een kokhalsend gevoel naar boven. Niet zo sterk als in die nacht maar het had toch zeker zijn uitwerking op de sponzige maag. Uit alle macht probeerde Benjii deze beelden uit de gedachten te persen en spoedde zich naar buiten om daar op het warme mos even lekker te gaan liggen. Nauwelijks bij de tuin aangekomen flitste Dagmar, zonder enig moment uit te kijken, als een bezetene naar binnen.
Treurig was dat Dagmar zo in beslag genomen werd door zijn lunch dat de val voor de mieren nog in de ingang was geplaatst. Het was nog zijn eigen idee geweest op deze val te plaatsen terwijl niet iedereen zo het nut ervan inzag. Aangetikt door de openslaande deur schoof de val een stuk naar binnen. Net op het moment dat Benji met een gehaasde grijze blik de weg naar buiten zocht.
Tja, Súsaa, nu kun je je wel een beetje voorstellen wat zich hierna heeft afgespeeld in het holletje. Dagmar is er door verscheurd en durft de rest niet meer onder ogen te komen. Ik denk dat hij zich erg schuldig voelt over deze trieste toestand. Nog net kon ik zien dat hij achterlangs vertrok richting Hengelo.
En dit is wat ik vervolgens aantrof onderweg naar de Aki...
vrijdag, juni 10, 2005
Hond # 11
Eindelijk!
Het heeft even geduurd, maar hond # 11 staat. Wederom was dit een hartaanvalmoment, want de bewoner liep precies de gang van hun huis in toen ik flitste, dus ben ik eerst de trap opgerend om te wachten of degene het gezien had door het raampje van de deur. Ik wilde niet weer het risico lopen dat de hond al weg zou zijn als ik iets later terug zou komen. Na een paar seconden leek het rustig en heb ik gauw de rest van de foto's gemaakt.
Het heeft even geduurd, maar hond # 11 staat. Wederom was dit een hartaanvalmoment, want de bewoner liep precies de gang van hun huis in toen ik flitste, dus ben ik eerst de trap opgerend om te wachten of degene het gezien had door het raampje van de deur. Ik wilde niet weer het risico lopen dat de hond al weg zou zijn als ik iets later terug zou komen. Na een paar seconden leek het rustig en heb ik gauw de rest van de foto's gemaakt.
vrijdag, juni 03, 2005
Hond # 9 en #10!!
Vanmiddag tegen twaalf uur hond # 9 geplaatst en wederom van de mogelijkheid dat Rick thuis is 's middags gebruik gemaakt en een heerlijk kopje koffie en een broodje gegeten.
Afgesproken dat ik bij Rick zou komen eten deze avond, dus toen ik van school kwam ben ik eerst weer even naar huis gefietst om hond # 10 te halen. Ik verheugde me er al helemaal op dat ik weer eens twee honden tegelijk zou zien bij de deur.
Helaas. Bij het plaatsen van Hond # 10 was # 9 al weer weg, maar tot overmaat van ramp kwam er iemand binnen terwijl ik net de gebruikelijke drie foto's wilde maken, dus na 1 foto moest ik het voor gezien houden. Zoals ik bij voorgaande keren wel eens heb gedaan, wilde ik ook deze keer terug om de andere twee foto's nog te maken, maar toen ik de kust veilig waande en terug ging was hond # 10 ook weg! Blijkbaar was het plaatsen dus op het nippertje...
Afgesproken dat ik bij Rick zou komen eten deze avond, dus toen ik van school kwam ben ik eerst weer even naar huis gefietst om hond # 10 te halen. Ik verheugde me er al helemaal op dat ik weer eens twee honden tegelijk zou zien bij de deur.
Helaas. Bij het plaatsen van Hond # 10 was # 9 al weer weg, maar tot overmaat van ramp kwam er iemand binnen terwijl ik net de gebruikelijke drie foto's wilde maken, dus na 1 foto moest ik het voor gezien houden. Zoals ik bij voorgaande keren wel eens heb gedaan, wilde ik ook deze keer terug om de andere twee foto's nog te maken, maar toen ik de kust veilig waande en terug ging was hond # 10 ook weg! Blijkbaar was het plaatsen dus op het nippertje...
donderdag, juni 02, 2005
Goodbye Lenin vs. Amelie
Ongeveer drie weekenden geleden had ik een vriendin op bezoek; Kam. Ze schrijft onder andere gedichten en houdt ook twee weblogs bij. Als reactie op een van haar gedichten heb ik haar een tijd geleden een lepel gestuurd met de uitnodiging om eens weer soep te eten samen omdat we elkaar al zolang niet gezien hadden. Drie weken geleden kwam ze. En we hebben soep gegeten. En een intens weekend samen beleefd. Veel gepraat, over films gesproken (we zijn beide nogal Amelie fan), theater bezocht, enz.
Kijk ik een paar dagen na haar bezoek op mijn rekening zie ik opeens het volgende staan;
Aldus geschiedde; ik toog naar de videotheek en huurde 'Goodbye Lenin' en kon ook 'Lost in translation' niet laten staan. Dat beloofde een goede filmavond te worden! Met chips en jus heb ik me op de bank genesteld en heb met veel genoegen naar 'Goodbye Lenin' gekeken. Maar het Amelie-gehalte dat ik verwachtte (namelijk alle leuke acties die ze verricht) kwam ik niet tegen. Ik vond het een hartverwarmende en ook schrijnende film en bij vlagen grappig, maar niet bulderend grappig. Om met Lijn te spreken: dat 'ie bij de categorie humor staat in de videotheek is volgens mij misplaats. Hij is vooral heel liefdevol en daardoor pijnlijk en mooi. Het Amelie-gehalte was voor mij eigenlijk alleen de muziekkeuze die werd gemaakt, waarvan ik het gevoel heb dat de maker dat op 1 punt beter anders had kunnen doen. Veel muziek is gecomponeerd door Yann Tiersen, ook de componist van de muziek voor 'Le fabuleux Destin d'Amelie Poulain'. Eén van de nummers die in 'Goodbye Lenin' zat was voor mijn gevoel exact hetzelfde als een nummer uit 'Amelie'. En voor mij dus zo verbonden met 'Amelie' dat het eigenlijk niet mogelijk is om die muziek te horen zonder 'Amelie' er aan te verbinden. Zo ook in 'Goodbye Lenin', helaas.
Kijk ik een paar dagen na haar bezoek op mijn rekening zie ik opeens het volgende staan;
Aldus geschiedde; ik toog naar de videotheek en huurde 'Goodbye Lenin' en kon ook 'Lost in translation' niet laten staan. Dat beloofde een goede filmavond te worden! Met chips en jus heb ik me op de bank genesteld en heb met veel genoegen naar 'Goodbye Lenin' gekeken. Maar het Amelie-gehalte dat ik verwachtte (namelijk alle leuke acties die ze verricht) kwam ik niet tegen. Ik vond het een hartverwarmende en ook schrijnende film en bij vlagen grappig, maar niet bulderend grappig. Om met Lijn te spreken: dat 'ie bij de categorie humor staat in de videotheek is volgens mij misplaats. Hij is vooral heel liefdevol en daardoor pijnlijk en mooi. Het Amelie-gehalte was voor mij eigenlijk alleen de muziekkeuze die werd gemaakt, waarvan ik het gevoel heb dat de maker dat op 1 punt beter anders had kunnen doen. Veel muziek is gecomponeerd door Yann Tiersen, ook de componist van de muziek voor 'Le fabuleux Destin d'Amelie Poulain'. Eén van de nummers die in 'Goodbye Lenin' zat was voor mijn gevoel exact hetzelfde als een nummer uit 'Amelie'. En voor mij dus zo verbonden met 'Amelie' dat het eigenlijk niet mogelijk is om die muziek te horen zonder 'Amelie' er aan te verbinden. Zo ook in 'Goodbye Lenin', helaas.
woensdag, juni 01, 2005
Hond # 8
Vanmiddag even bij Rick langs geweest. Hij heeft een week vrij, prima gelegenheid om hem lekker onverwachts te storen. Ik heb hond # 8 geplaatst; hond # 7 was natuurlijk al weer verdwenen. Het plaatsen wordt wel steeds spannender. Elke keer als ik nu aan kom fietsen of lopen vraag ik me af of ze het plaatsen van de honden en mijn bezoeken al aan elkaar verbindt. Ook zou ze me kunnen zien omdat er een klein ruitje in haar voordeur zit, dus ik begin redelijk goed te worden in door het trappenhuis sluipen en alert te blijven om weg te sprinten of te doen alsof mijn neus bloedt. Toen ik vanmiddag kwam was er opeens een andere flatbewoner in het trappenhuis, dus liep ik onverrichter zake naar boven en toen ze weg was heb ik toch gauw de nieuwe hond er neer gezet.
Hond # 7
