donderdag, april 06, 2006
toeval?
Vroeger, toen ik jong was *kuch kuch*, toen woonde ik in een studentenhuis. Samen met twee jongens en twee meisjes, want dat waren we toen nog. Nadat de samenstelling van het huis in zijn geheel wijzigde heb ik het er nog een tijdje uitgehouden, maar uiteindelijk besloot ik dat het tijd was voor iets anders. Ik schreef me in voor een woning voor mezelf en niet veel later was het zover. Een appartementje midden in het centrum viel me ten deel. In dit appartementje haalde ik mijn diploma maatschappelijk werk en vond ik een baan in de dak- en thuislozenzorg, om die na tweeëneenhalf jaar op te zeggen om een nieuwe studie te gaan doen; de kunstacademie. Kort na het eerste jaar van de academie kreeg ik de kans voor een jaar te gaan wonen in een ruime woning met zolder en tuin niet ver van het centrum af. Omdat ik mijn appartement inmiddels te klein vond besloot ik de stap te wagen en verhuisde.
Het was een geweldig jaar met massa's ruimte en een tuin, waar ik zelfs een tijdje een etalagegalerie had (die helaas niet helemaal van de grond is gekomen). Maar een jaar vliegt om dus werd het tijd om iets anders te zoeken. En omdat ik nu eenmaal niet meer dezelfde financiële middelen had als toen ik werkte werd het zoeken naar een kamer.
Wat een gedoe zeg, om op je 26ste nog te gaan kamerskijken. Het ene na het andere huis vol met studenten van net 18 vroeg me of ik wel mee zou gaan elke donderdagavond als het hele huis de kroeg in ging. En het was toch echt wel de bedoeling dat ik veel samen deed en heel sociaal was. En terwijl ik echt mijn best deed om goed over te komen, want de tijd begon te dringen, werd ik steeds niet gekozen.
Uiteindelijk vond ik toch een kamer. 12m2. Er zat niets anders op dan een hoogslaper te bouwen, want meubulair van een eengezinswoning in een kamertje van 12m2 stouwen en er dan ook nog slapen zou anders helemaal onmogelijk zijn geweest. En toen zat ik daar. In een kamer waar alles wat ik had met 1 armreiking te pakken was. Dat was wel even wennen zeg. Gelukkig waren de mensen die er woonden aardig en verwachtten ze niet van me dat ik de hele tijd van alles met ze samen ging doen. Dat maakte het wennen aan een kamer in een studentenhuis er wel makkelijker op.
En toen belde mijn huidige huisgenoot me; of ik zin had om met haar in een eengezinswoning te gaan wonen... Een eengezinswoning... Twee tot drie keer zoveel ruimte, dezelfde huur en maar 1 huisgenoot... Een maand later zaten we tussen de verhuisdozen in ons nieuwe huis, waar het wennen weer opnieuw kon beginnen.
Dit keer vergat ik steeds dat ik bepaalde dingen in een kamer achter kon laten en niet alles mee hoefde naar de woonkamer of de slaapkamer en vice versa. Daarbij kwam dat ik in die kleine kamer maar zo kort had gewoond dat ik nog feilloos wist waar bepaalde spullen zouden moeten liggen in mijn huis daarvoor. Mijn associaties van wat bij wat lag liepen dus twee huizen achter, wat niet hielp in het terugvinden van spullen in dit nieuwe huis.
Ik woon in dit huis nu iets meer dan een jaar. En weet u, ik heb echt heel veel zin om weer alleen te wonen. Niet omdat het nou slecht gaat ofzo, maar ik verlang terug naar de tijd dat ik de enige was met een sleutel van mijn huis.
En wie belt mij vanmiddag... de woningbouw! Om mijn woonwensen op te nemen en me alvast ook maar een woning aan te bieden(die ik overigens niet ga nemen, want het lijkt me wijs om eerst maar eens af te studeren)... Nou vraag ik je...
Het was een geweldig jaar met massa's ruimte en een tuin, waar ik zelfs een tijdje een etalagegalerie had (die helaas niet helemaal van de grond is gekomen). Maar een jaar vliegt om dus werd het tijd om iets anders te zoeken. En omdat ik nu eenmaal niet meer dezelfde financiële middelen had als toen ik werkte werd het zoeken naar een kamer.
Wat een gedoe zeg, om op je 26ste nog te gaan kamerskijken. Het ene na het andere huis vol met studenten van net 18 vroeg me of ik wel mee zou gaan elke donderdagavond als het hele huis de kroeg in ging. En het was toch echt wel de bedoeling dat ik veel samen deed en heel sociaal was. En terwijl ik echt mijn best deed om goed over te komen, want de tijd begon te dringen, werd ik steeds niet gekozen.
Uiteindelijk vond ik toch een kamer. 12m2. Er zat niets anders op dan een hoogslaper te bouwen, want meubulair van een eengezinswoning in een kamertje van 12m2 stouwen en er dan ook nog slapen zou anders helemaal onmogelijk zijn geweest. En toen zat ik daar. In een kamer waar alles wat ik had met 1 armreiking te pakken was. Dat was wel even wennen zeg. Gelukkig waren de mensen die er woonden aardig en verwachtten ze niet van me dat ik de hele tijd van alles met ze samen ging doen. Dat maakte het wennen aan een kamer in een studentenhuis er wel makkelijker op.
En toen belde mijn huidige huisgenoot me; of ik zin had om met haar in een eengezinswoning te gaan wonen... Een eengezinswoning... Twee tot drie keer zoveel ruimte, dezelfde huur en maar 1 huisgenoot... Een maand later zaten we tussen de verhuisdozen in ons nieuwe huis, waar het wennen weer opnieuw kon beginnen.
Dit keer vergat ik steeds dat ik bepaalde dingen in een kamer achter kon laten en niet alles mee hoefde naar de woonkamer of de slaapkamer en vice versa. Daarbij kwam dat ik in die kleine kamer maar zo kort had gewoond dat ik nog feilloos wist waar bepaalde spullen zouden moeten liggen in mijn huis daarvoor. Mijn associaties van wat bij wat lag liepen dus twee huizen achter, wat niet hielp in het terugvinden van spullen in dit nieuwe huis.
Ik woon in dit huis nu iets meer dan een jaar. En weet u, ik heb echt heel veel zin om weer alleen te wonen. Niet omdat het nou slecht gaat ofzo, maar ik verlang terug naar de tijd dat ik de enige was met een sleutel van mijn huis.
En wie belt mij vanmiddag... de woningbouw! Om mijn woonwensen op te nemen en me alvast ook maar een woning aan te bieden(die ik overigens niet ga nemen, want het lijkt me wijs om eerst maar eens af te studeren)... Nou vraag ik je...
# posted by Susan @ 4:18 p.m. 
Comments:
<< Home
die eennalaatste zin tussen haakjes kan ik dan net niet volgen (they asked!!) .. of ga je enschede verlaten?
# posted by 
: 1:27 p.m., april 10, 2006
: 1:27 p.m., april 10, 2006
Toeval bestaat niet. Dat is dat verhaal van alle vectoren die opeens dezelfde kant op wijzen!
Een reactie posten
# posted by : 9:13 p.m., april 11, 2006
: 9:13 p.m., april 11, 2006 << Home
