súsaa's

Beloofd is beloofd; tijd om te vertellen waarover ik zo euforisch was afgelopen donderdag.

Ik ben een project gestart. Het ramenproject noem ik het voor het gemak.
Het is namelijk zo dat ik in een wijk woon waar aan wijkvernieuwing wordt gedaan. Zoals velen van u wel zullen weten wil dat dus zeggen dat alle (sociale arbeiders-)woningen er af gaan en er nieuwe woningen voor terug geplaatst worden.

Toen we hier kwamen wonen in april vorig jaar, werd ons duidelijk gemaakt dat de woningen afgebroken zouden worden en omdat we dat wisten en evengoed accoord gingen met de woning konden we geen aanspraak maken op een verhuisvergoeding. De bewoners die hier al langer woonden konden dat wel, maar dit bedrag zou pas uitgekeerd worden wanneer men ná 1 januari 2006 zou verhuizen.

Vanaf januari heeft er dus nu een massale leegstroom plaatsgevonden in onze wijk. De foto die ik in de log hieronder plaatste laat het uitzicht zien dat ik nu vanuit onze woning heb. Om de één of twee woningen zit er wel weer een woning dichtgetimmerd. De wijk wordt er grimmig van.

Al een tijdje zat ik dus na te denken over een manier om iets met de panelen te doen die op de huizen worden aangebracht om kraak e.d. te verkomen. Iets om de sfeer en het woongenot in de wijk weer iets te verhogen, want ik ben nog wel van plan hier tot juni en waarschijnlijk langer te blijven wonen.

Aldus ontstond het idee om de raamdecoratie van de (oud)bewoners, die soms al veertig jaar woonachtig zijn in deze buurt, te laten herrijzen op de platen. Want als er iets tekenend is voor deze buurt, dan is het wel de gordijnen en schikking van beeldjes en plantjes op de vensterbanken.
Het plan met argumenten, onderbouwing en schetsen is vervolgens geschreven en de afspraak met de woningbouw werd gemaakt.

Nadat ik mijn verhaal gedaan had bij de woningbouwmevrouw stond ik redelijk gedesillusioneerd weer buiten. De mevrouw van de woningbouw verzekerde mij dat het juíst de bedoeling was om de mensen zo min mogelijk woongenot te bezorgen zodat men zo snel mogelijk ook de wijk zou verlaten... Omdat ik toch niets te verliezen had speelde ik nog de troef dat de grimmige sfeer in de wijk natuurlijk ook zou afstralen op de woningbouw... Waarop ze aangaf het eens te zullen overleggen...

En toen kwam de magische donderdagochtend. Die ochtend waarop mijn telefoon zoemde en ik net wakker genoeg werd om me te realiseren dat ik hem op moest nemen. De mevrouw van de woningbouw... ze zagen mijn plan wel zitten... dus welke woningen ik wilde doen... en wanneer ik zou kunnen beginnen en wat ik nodig had aan materialen... Goedemorgen!!!

# posted by Susan @ 11:27 p.m.