maandag, maart 27, 2006
om te blijven
Ik liep nog even gauw de kamer in om de laatste spulletjes die ik die dag nodig zou hebben te pakken en toen zat hij daar. Verbaasd keek ik hem aan en vroeg waarom hij er was.
Terwijl ik naast hem op de bank ging zitten vertelde hij me dat hij hier was om te blijven. Hij had eindelijk besloten dat hij wel wilde. Er moesten alleen nog wel een aantal dingen besproken worden, maar omdat ik weg moest zou hij thuis op me wachten en dan zouden we het daar wel over hebben als ik terug was.
Hij zei het overtuigd. Zelfs over de te bespreken dingen leek hij zich geen zorgen te maken; hij was er en hij bleef!
Met stomheid geslagen verliet ik de kamer.
Ik moest gaan.... en hij bleef.... straks als ik thuis kom dan is hij er nog....
Eindelijk!
Aangekomen op mijn werk legde ik het hele verhaal voor aan vriendinnen. En hoe vaker ik me bedacht dat hij bleef, hoe meer ik me realiseerde dat ik dat niet wilde. Wat het meest bovenaan mijn verlanglijstje had gestaan werd realiteit. En toen bleek dat mijn verlanglijstje niet klopte.
Het idee dat hij straks als ik thuis kwam daar op die bank zou zitten... dat hij rekening zou houden met mij en ik met hem...
Toen ik 's avonds thuis kwam trof ik hem inderdaad in de kamer op de bank, alsof hij daar de hele dag op me had zitten wachten. Zonder verdere omhaal riep ik uit; je kunt niet blijven! Ik wil geen afspraken maken over hoe samen te leven. Ik wil gewoon leven!
Hij keek me aan, glimlachte en zei; 'Precies.'
# posted by Susan @ 12:19 p.m. 
