donderdag, juli 28, 2005

 

ouder worden

Goed, ik maak dus schoon. Bij mensen die dat zelf even niet of niet meer kunnen. Vandaag was ik de vakantiehulpschoonmaakster en dat ben ik de aankomende paar weken bij nog meer mensen. Toen ik met deze mevrouw aan het praten was realiseerde ik me opeens wat het is aan ouder worden wat maakt dat het niet leuk is.
Tijdens je 'werkende leven' wordt je geacht volwassen te zijn en verantwoordelijkheid te dragen voor jezelf en voor de beslissingen die je neemt. Je wordt over het algemeen in staat geacht voor jezelf te kunnen zorgen. En ergens, als je ouder wordt, treedt daarin een verandering op.
Het moment dat je moet toegeven aan jezelf dat je echt niet meer goed je huis kunt schoonhouden, er niemand in je familie is die je er mee kan helpen, dus je wel genoodzaakt bent een vreemde in je huis toe te laten die je dierbare spulletjes die je zelf zo vaak hebt opgepakt, verplaatst, aangeraakt om te bekijken en afgestoft, nu hopelijk met net zo veel of meer voorzichtigheid ook aanraakt, wellicht bewondert, afstoft...
Of erger nog...Het moment waarop je merkt dat je wat strammer wordt en je niet meer zo vaak kunt douchen als je zou willen, alleen al omdat je bang bent voorover te kieperen op de gladde vloer. Dus beslist om je dan maar te gaan wassen met een washand...om op een morgen wakker te worden van de bel die de zuster aankondigt die je een keer in de week onder de douche zet en je de rest van de week wast..

Een diep respect voor de mensen die ik tegenkom, die misschien niet graag willen maar niet anders kunnen en het allemaal maar incasseren.

dinsdag, juli 26, 2005

 

film

dat je er aan begint zonder het door te hebben en
wanneer je het je realiseert ben je te laat
kan je niet meer terug.
en nu zit ik hier
met een gevoel dat misselijkmakend is
veel te groot


ik heb 'Simon' gezien

een film van Eddy Terstall

Prachtig, ontroerend, niet mooier makend, humoristisch, schrijnend, hartverwarmend, need i go on...? Vond het alleen wat minder dat ik er nog een dag van van slag was.

donderdag, juli 21, 2005

 

Hond # 19

Hond # 19 is eindelijk geplaatst. Ik zou voor Rick gaan koken vanavond maar bij aankomst bij zijn huis bleek mijn sleutel niet te passen... Ik heb de tijd maar zitten doden in de nabij gelegen kroeg tot hij thuis was en me binnen kon laten. Om te voorkomen dat ik dit keer niet weer een boodschappentas per ongeluk zou laten staan als ik eventueel betrapt zou worden, besloot ik eerst maar eens alles te doen wat 'moest' (koken, 'The name of the rose' kijken) waarna ik later vanavond dus hond # 19 geplaatst heb.

20 07 2005 1

woensdag, juli 20, 2005

 

een goed gesprek

Ik zit met je in een park op een bankje. En omdat het zo waait heb ik de rood/witte paraplu als een windscherm achter me zodat we uit de wind zitten en elkaar kunnen verstaan. De wolken doen me denken aan de zee. Zo woest komen ze aan- en overwaaien.
Met mijn knieën opgetrokken op het bankje en mijn slippers voor me op de grond zitten we daar. Te praten. Het meisje dat aan het spelen is op een klimtoestel kijkt af en toe nieuwsgierig naar ons. Ze vult haar spijkerbroekzakken met zand en klimt dan weer op het rek om er vervolgens op de kop aan te gaan hangen. Het zand valt weer uit haar zakken. Dit doet ze een keer of tien.
Een hond komt met een man het park in lopen. Het is zo'n klein snel hondje, geen Jack Russel, maar wel zoiets. De hond wandelt eerst wat door het park. Vervolgens trekt hij met de man een sprint rakelings langs ons.
Er komen nog meer kinderen in het park spelen. Het meisje wat er het eerst was is inmiddels zo nieuwsgierig geworden dat ze even naast ons komt zitten op het tweede bankje. Wanneer ik gewoon verder praat met je gaat ze al gauw weer verder met spelen.
Af en toe schijnt de zon en strek ik mijn benen uit op het bankje zodat mijn voeten weer wat warmer worden.
Plotseling verschijnt er een grote zwarte hond. Hij is nieuwsgierig watvoor ding dat is daar op dat bankje. Een rood/wit gestreepte bal... zit daar ook wat achter?... is dat wel okee?... Ik vertel je dat er een zwarte hond naar ons aan het kijken is en onderbreek even ons gesprek om hem wat aandacht te geven. Ik strek mijn hand naar hem uit en dan durft 'ie dichterbij. Hij snuffelt aan mijn hand en merkt dan dat het goed is. Nu kan hij weer gewoon verder met alle andere dingen die ook nog bekeken, besnuffelt en beplast moeten worden. En ik praat weer verder met jou.

dinsdag, juli 19, 2005

 

'De passievrucht'

Prachtig, dramatisch, meeslepend, spannend, grappig,

Uit


 

'helden'

Vandaag was ik bij een typische held.
Een held die held is ten koste van de ander.
Een held die er niet is omdat er wat te redden valt of omdat hij nodig is, maar omdat hij zichzelf tot de held bombardeert tegen wil en dank.
Zo'n held die dan later in het aangezicht van anderen vertelt hoe opofferingsgezind hij ten opzichte van jou is geweest.
Er zijn eigen leven/wensen/dromen voor aan de kant heeft gezet (terwijl jij daar niet om gevraagd hebt).
En nee, er niet over wil klagen, maar het nog maar eens benadrukt.
Zo'n held die denkt dat de ander daar beter van wordt....

Ik 'ken' een paar van dit soort helden. Zowel mannelijk als vrouwelijk.
En ik snap de gedachtengang niet. Hebben ze niet door dat de ander er veel meer aan heeft als de held hen (en zichzelf) met respect en zonder betutteling behandelt?

Ik heb een hekel aan die 'helden'.

zondag, juli 17, 2005

 

Val

Wanneer ik door de stad fiets dan gaat dat vrij goed. Ik ben geen roekeloze fietser.

Soms fiets ik ergens en dan steek ik bijvoorbeeld de straat over, wat net goed gaat, of ik fiets over een oneffenheid wat ook goed gaat, en dan zie ik in mijn hoofd even voor me hoe het zou zijn geweest als het mis zou zijn gegaan. En dat zijn dan ook meestal de ergst denkbare scenario's die voorbij komen. Als er bijvoorbeeld een opstaande rand is dan val ik daar op zijn minst met mijn hoofd bovenop, en als er een auto vlak achter me langsrijdt, dan grijpt 'ie nog net de achterkant van mijn fiets waardoor ik gelanceerd word en een ferme smak op het asfalt maak. Gaat vrijwel altijd gepaard met veel bloed en breuken en narigheid.

Het prettige is dat er nooit iets gebeurt als ik me zoiets voorstel. Gelukkig zullen we maar zeggen.
Maar ook weer niet, want als ik val of er gebeurt iets dan is het meestal al gebeurd voordat ik me er ook maar iets van heb kunnen voorstellen. Zo ook gisteren;

Terwijl ik de boodschappen met 1 hand achterop vasthield en met de andere hand stuurde, fietste ik door een smal paadje van 2 meter, met aan beide zijden plantenbakken met betonnen randen van 25 cm hoog. Plotseling schoot mijn hand los van het stuur door een oneffenheid waar ik overheen fietste. Mijn stuur klapte dubbel en daar ging ik. Voor ik me ook maar iets kon voorstellen zat ik met mijn fiets en de boodschappen op de grond.

Oneffenheden en grote opstaande randen waren ingrediënten van het plaatje, en hoewel ik erg geschrokken ben en nu nogal pijnlijke tenen heb en spierpijn van het schrap zetten voor de val, viel het allemaal best mee.
Het was helemaal niet zo erg als ik me altijd voorstel. Pfieuw!

voeten

 

Zegt het voort!

Zoals ik al eens eerder heb verteld hier, ben ik onlangs een nieuw project begonnen.
Ingrediënten: 4 wegwerpcamera's, een bekende, een vreemde, en ik.
Maar aangezien er geen onbekende mensen reageren op mijn oproep heb ik wat rondgemaild en gevraagd aan de mensen in mijn mailbox of ze eens willen rondvertellen dat ik naar iemand op zoek ben die mee wil doen.
Maar stel je voor dat jij nou uitgerekend nog niet in mijn mailbox staat...Of dat jij een onbekende bent die niet durft maar wel iemand kent die wel zou willen... Dan ook aan jou: "Zegt het voort!"

vrijdag, juli 15, 2005

 

Joe Speedboot

Uit.

dinsdag, juli 12, 2005

 

advocaat?

Als ik me niet vergis hebben mijn collega en ik sinds vanavond een advocaat... Maar aan dat idee moet ik nog wel even wennen...

maandag, juli 11, 2005

 

nieuw project

i'll show you mine if you show me yours...

 

vervolg actie

Vorige week was ik boos. En dat was omdat ik structureel 2 à 3 weken te laat word uitbetaald door mijn baas. Na enig boos zijn heb ik toen besloten dat het tijd was voor actie, waarvan nu een update;

Morgenavond zit ik bij Bureau Rechtshulp. Eens horen of dat zomaar kan wat mijn baas allemaal met de uitbelating doet.

En ik heb in de afgelopen week twee nieuwe weblogs aangemaakt; een voor
koopwaar en een voor projecten. Vooral de projectenblog is nog onder constructie, maar ze zullen vanaf nu regelmatig worden geupdate.

Heb je comments, tips of wat dan ook, laat het me weten. Je vindt mijn mailadres bij mijn profiel.

 

moeite

Op mijn dagelijkse surfrondje doe ik ook altijd de site van Claire Polders aan. Ze is de schrijver van 'De Onfeilbare'; een prachtig boek dat ik heb verslonden, me tot tranen toe heeft geroerd en me aan het denken heeft gezet.
Vandaag kwam ik op haar site en las over een tekst van Steve Jobs, de oprichter van Apple en uitvinder van de Macintosh, die circuleert op het internet. Het is een speech die hij gaf voor Stanford's 2005 graduating class. En na de moeite te hebben genomen om de tekst te lezen heb ik besloten dat Claire gelijk heeft; de tekst is zeker de moeite waard om ook hier te plaatsen;

"I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I've ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That's it. No big deal. Just three stories."
klik hier om verder te lezen.


zondag, juli 10, 2005

 

woorden in het openbaar

Hengelo, vanmiddag.
Een brok in mijn keel toen ik er overheen liep...

laad/los

 

Hond # 18

Gistermiddag ging ik na het boodschappen doen nog even met Rick mee naar huis, en terwijl hij de post uit de brievenbus haalde, haalde ik hond # 18 uit mijn tas en mijn camera en deed mijn ding. Rick ging al vast naar boven terwijl ik nog foto's ging maken. Terwijl ik de eerste foto maakte hoorde ik opeens een vrouwenstem roepen; "Rawie, ga jij eens bij de deur kijken...!" Ik was net mijn camera aan het instellen om een tweede foto te maken (ik maak er altijd drie) toen ik dus mijn spullen moest grijpen en moest maken dat ik wegkwam. Het enige dat ik kon verzinnen was weer terug naar buiten, dus dat deed ik terwijl ik afdrukte voor de tweede foto. Buitengekomen belde ik maar weer bij Rick aan zodat het net zou lijken alsof ik toevallig aankwam. De zoemer van de deur gaf het teken dat 'ie open kon en ik stapte naar binnen en zei op mijn vriendelijkst en onschuldigst hallo en keek eens naar de hond die de man naast zijn deur had aangetroffen. Hij keek eens vreemd van de hond naar mij, maar ik liep alsof het de normaalste zaak van de wereld was door naar boven en schonk er verder geen aandacht aan. Gelukkig is er altijd een beetje vreemd licht in de hal dus dat ik enigszins rood aangelopen was heeft de man waarschijnlijk niet echt gezien, maar of hij inmiddels weet dat ik de hondenplaatser ben.... Waarschijnlijk begint er wel een lampje te branden want bij Rick aangekomen ontdekte ik dat ik een tas groente 'kwijt' was, die ik dus na teruglopen van mijn route al in de hal bij de brievenbussen aan trof... Nog drie te gaan...

9 juli 1

zaterdag, juli 09, 2005

 

Ontbijt

Terwijl Esther beschuit met honing en rijstwafel met kaas at en ik cruesli met yoghurt, domineerden pekelvlees, lever en rolpens ons ontbijt...

donderdag, juli 07, 2005

 

Hond # 17

Zo, de allerkleinste honden zijn nu geplaatst. Eergisteren de laatste kleine; hond # 17.
Dit keer geen spannende bijna-betrapt-momenten, hoewel het dit keer prima had gekund want ik kwam er pas bij het fiets op slot zetten achter dat ik hakken aan had, maar het ging prima, dus hond # 17 is geplaatst. Nog vier te gaan.

5 juli 1

woensdag, juli 06, 2005

 

Kom je spelen?

Subtiliteit.
Ik heb het geprobeerd.
Heb een aantal keren op het punt gestaan posts te plaatsen maar er toch vanaf gezien.
Ze waren niet gecodeerd genoeg of weinig subtiel.

Het enige wat ik nu nog kan verzinnen, domweg omdat ik niet meer wil zitten staren naar een beeldscherm of wil zitten zenuwen als de postbode komt, is:

Kom je spelen?

dinsdag, juli 05, 2005

 

Actie!

Het is afgelopen met die onzin.
Tijd om de dingen anders aan te pakken.
Geen geklaag
maar actie!

-wordt vervolgd-

 

buikpijn

WHAAAA!
AAAAARGH!
GRMBL!
*PIEIEIEIEIEP*

Buikpijn krijg ik er van!
Want ik ben boos!
Maar tegen mijn baas kan ik beter beleefd blijven...
Dat is beter voor me...
Anders ga ik mezelf nog tegen werken...
En dat willen we niet...
Maar god wat heb ik zin om iemand echt heel erg hard op zijn bek te slaan!
'Gelukkig' sta ik nog wel zo in de realiteit dat ik kan bedenken dat ik Bureau Rechtshulp bel nu net (half 1)...
Die dan op hun beantwoorder semi-beleefd vragen of je tijdens kantooruren wilt bellen, wat inhoudt dat je tussen negen en één van maandag tot en met vrijdag kunt bellen want anders zijn ze gesloten.... En nu dus ook! Het is half 1 mensen!!!

Gewoon ademhalen en rustig blijven.....

Ik boos?!? Valt best mee....

maandag, juli 04, 2005

 

Gefinished...

Vanochtend tegen een uur of elf stapten we in Amsterdam in de auto om naar het oosten van het land te rijden. Terwijl we in de auto stapten begon het een beetje te sputteren. Eenmaal opweg bleek dat we het slechte weer voorbleven, maar het bleef toch dreigend achter ons hangen...
In de auto hadden we de radio aan, en telkens kwam daar een weerbericht langs vanuit Wageningen. De weervrouw vertelde wildenthousiast over het noodweer wat over Nederland heen rolde en zich langzaam doch gestaag van het zuidwesten naar het noordoosten verplaatste.
Weer was daar de weervrouw, nu vertellend over de vette pieken die in de bui zaten, waaronder een precies boven Hilversum, en vertellend over de andere weermannen en vrouwen in het weergebouw die zelfs uit het raam hingen om het naderende geweld goed te kunnen bekijken.
'Jeetje, als iemand zo enthousiast over naderend noodweer kan praten, dan moet het ook echt wel erg zijn', dacht ik.
Het plan was dat we nog even zouden stoppen in een dorpje bij Deventer in de buurt waarna J. me op de trein zou zetten in Rijssen, maar na zelfs haar vader en moeder aan de telefoon te hebben gehad verhalend over het noodweer, besloten we dat het beter was voor mij om meteen in Rijssen op de trein te stappen, want dalijk zouden de treinen zelfs niet meer rijden...
Ik zag een beeld voor me van een grote donkere rollende wolkenmassa, net als in die science-fiction films waarbij dan een enorm ruimteschip komt aan drijven om de aarde over te nemen...
Het werd echt een soort spannende wedstrijd... zouden we het noodweer voorblijven?
Precies toen ik uit het station kwam lopen in Enschede begonnen de dikke druppels grote cirkels te vormen op de grond. Eerst nog duidelijk zichtbaar maar daarna ging het zo hard dat de grond al gauw egaal nat was...


Verloren...



vrijdag, juli 01, 2005

 

Regen

Om twaalf uur ben ik klaar bij de schoonmaakmevrouw. Dan kan ik eigenlijk naar huis. Meestal ben ik eerder klaar en blijf nog even kletsen. Nu was ik niet veel eerder klaar maar had ze me nog een uitgebreid verhaal te vertellen, dus om kwart over twaalf stond ik 'eindelijk' bij mijn fiets om naar mijn huis aan de andere kant van de stad te fietsen.
En jawel hoor, de hele ochtend was het droog en kon ik zelfs de ramen lappen aan de buitenkant, en juist op het moment dat ik op mijn fiets stapte begon het; regen. En niet een beetje, nee, met bakken kwam het uit de lucht.
Tja, en dan zit er dus nog maar 1 ding op; gewoon relaxed naar huis fietsen en genieten.
Regen is helemaal zo vervelend niet als je toch naar huis gaat waar je kunt douchen.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?