donderdag, november 03, 2005
To the rescue!
Eigenlijk had ze het al van te voren kunnen bedenken. Je SuperSúsaa-pak aan doen kan niet zomaar. Dat heeft consequenties...
Terwijl ze haar weg naar huis fietste werd ze ingehaald door iemand die erge haast had (SuperSúsaa inhalen wil nogal wat zeggen...), maar bij de bocht met binnendoorweg door het bos bleek dat de haastige de weg al een tijdje niet gefietst had want hij reed zomaar recht op een verbouwing en daardoor afgesloten weg af. De haastige ging vol op de rem en SuperSúsaa, op bekend terrein, haalde de haastige weer in omdat ze meteen goed reed. De haastige was er echter niet minder gehaast op geworden dus in de loop van het weggetje werd SuperSúsaa weer ingehaald door hem.
In het voorbijgaan zag SuperSúsaa wat papieren vervaarlijk uit de jaszak steken van de haastige... Gealarmeerd door de uitstekende en te verliezen papieren deed ze een poging om de haastige op zijn mogelijk toekomstige verlies te wijzen. Ze riep: MENEEHEEEER!!! Maar de haastige hoorde haar niet en zette zijn gehaast gewoon door. SuperSúsaa realiseerde zich dat nog eens roepen geen zin had, daarvoor was de haastige te druk met zijn haast. Er zat dus maar één ding op; er achter blijven fietsen en hopen dat het goed zou gaan.
Maar wat SuperSúsaa al had vermoed werd kort na het nemen van de volgende bocht bevestigd. De haastige trapte hard op zijn pedalen, zijn jas wapperde nog maar eens en daar gingen de papieren...
Iets voor de fiets van SuperSúsaa landde een envelop en een eindje verderop nog één. Zonder te lang na te denken stopte ze, pakte de envelop op, werd ontweken door een achteraanrijder die het plotselinge stoppen niet helemaal had voorzien maar nog wel om haar heen kon manoeuvreren en dacht: 'Het heeft zo moeten zijn... dat ik nu mijn SuperSúsaa-pak aan heb is niet voor niets...'
SuperSúsaa to the rescue!!!
Ze pakte snel ook de andere verloren envelop op, sprong weer op haar fiets en zette de achtervolging in. Met haar SuperSonische benen trapte ze zo hard als ze kon om de haastige na een paar minuten op zijn arm te tikken en hem het geleden verlies te presenteren. Verbaasd keek de haastige op en vertelde dat hij zijn geleden verlies net ontdekt had en sloot met een zucht van verlichting zijn geleden verlies weer in zijn armen om vervolgens met een gelukzalige glimlach zijn gekozen pad wat rustiger te vervolgen...
Terwijl ze haar weg naar huis fietste werd ze ingehaald door iemand die erge haast had (SuperSúsaa inhalen wil nogal wat zeggen...), maar bij de bocht met binnendoorweg door het bos bleek dat de haastige de weg al een tijdje niet gefietst had want hij reed zomaar recht op een verbouwing en daardoor afgesloten weg af. De haastige ging vol op de rem en SuperSúsaa, op bekend terrein, haalde de haastige weer in omdat ze meteen goed reed. De haastige was er echter niet minder gehaast op geworden dus in de loop van het weggetje werd SuperSúsaa weer ingehaald door hem.
In het voorbijgaan zag SuperSúsaa wat papieren vervaarlijk uit de jaszak steken van de haastige... Gealarmeerd door de uitstekende en te verliezen papieren deed ze een poging om de haastige op zijn mogelijk toekomstige verlies te wijzen. Ze riep: MENEEHEEEER!!! Maar de haastige hoorde haar niet en zette zijn gehaast gewoon door. SuperSúsaa realiseerde zich dat nog eens roepen geen zin had, daarvoor was de haastige te druk met zijn haast. Er zat dus maar één ding op; er achter blijven fietsen en hopen dat het goed zou gaan.
Maar wat SuperSúsaa al had vermoed werd kort na het nemen van de volgende bocht bevestigd. De haastige trapte hard op zijn pedalen, zijn jas wapperde nog maar eens en daar gingen de papieren...
Iets voor de fiets van SuperSúsaa landde een envelop en een eindje verderop nog één. Zonder te lang na te denken stopte ze, pakte de envelop op, werd ontweken door een achteraanrijder die het plotselinge stoppen niet helemaal had voorzien maar nog wel om haar heen kon manoeuvreren en dacht: 'Het heeft zo moeten zijn... dat ik nu mijn SuperSúsaa-pak aan heb is niet voor niets...'
SuperSúsaa to the rescue!!!
Ze pakte snel ook de andere verloren envelop op, sprong weer op haar fiets en zette de achtervolging in. Met haar SuperSonische benen trapte ze zo hard als ze kon om de haastige na een paar minuten op zijn arm te tikken en hem het geleden verlies te presenteren. Verbaasd keek de haastige op en vertelde dat hij zijn geleden verlies net ontdekt had en sloot met een zucht van verlichting zijn geleden verlies weer in zijn armen om vervolgens met een gelukzalige glimlach zijn gekozen pad wat rustiger te vervolgen...
# posted by Susan @ 8:24 p.m. 
Comments:
<< Home
ik vond die benen onder het pak er al bijzonder flitsend uitzien! en toch vind ik dat je een susaamobiel nodig begint te hebben!
ik fantaseer er vast over.
ik fantaseer er vast over.
# posted by 
: 8:44 a.m., november 04, 2005
: 8:44 a.m., november 04, 2005
ja! en een susaamobieltje ook.. zodat we je kunnen oproepen when in need!
Een reactie posten
# posted by : 2:05 p.m., november 04, 2005
: 2:05 p.m., november 04, 2005 
<< Home
