donderdag, november 10, 2005
Aanrijding
Op 17 juli dit jaar schreef ik al eens over mijn avonturen in het verkeer en mijn voorstellingsvermogen wat betreft ongelukken.
Vanochtend had ik dus een close encounter met een rode auto. Ik fietste op een voorrangsweg, ging een kruising over, riep nog ho ho ho maar de vrouw zag me niet en hoorde me al helemaal niet en opeens was het rode portier van de auto wel heel dichtbij. En daar stond ik dan. Midden op straat, mijn voorwiel tamelijk naar de kloten en trillend op mijn benen. Gelukkig heb ik zelf niks, hooguit wat spierpijn.
Er kwam onmiddelijk een vrouw naar me toe om te vragen of het wel goed met me ging en of ik niets had. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt haar naam en nummer te noteren, ze was ten slotte getuige en je weet maar nooit of een getuige nodig is.
En toen bleven de aanrijdster en ik alleen over. Uiteraard eerst de uitwisseling van beleefdheden. Er werden handen geschud en namen genoemd en er werd over en weer gevraagd of het wel goed ging.
Allebei stonden we te trillen op onze benen en wisten we niet precies wat we moesten doen. In een helder moment besloot ik de mevrouw waar ik schoonmaak maar even te bellen dat het vandaag niet meer ging lukken om bij haar te komen. De aanrijdster bedacht dat dat ook helemaal niet zo'n gek plan was, de baas bellen. En toen besloten we dat we toch maar de politie gingen bellen. Wat ook nog niet zo makkelijk ging, want 112 kennen we allemaal, maar wat was ook alweer dat andere nummer wat je belt als er wel wat is maar niet accuut??? Proberen maar..: 0800-5544...nee, 0800-4455...hmm..ook niet, 0900-4455..euh, 0900-4488? Nee, Aargh!!! ah een voetgangermeneer! "Meneer? weet u misschien dat nummer van de politie dat je belt als er iets is maar niet ernstig? De meneer greep zijn telefoon en probeerde met ons mee, en uiteindelijk had ik dan het goede nummer; 0900-8844. Na eerst een keuzemenu en wat doorverbindingen hier en daar kwamen we bij de meldkamer terecht, legde ik de situatie uit en zei men mij dat er een wagen zou worden gestuurd. Mooi.
En toen stonden we daar.
- "Goh, dus jij werkt bij de thuiszorg?"
"Ja, ik ben huishoudelijke hulp bij een ouder stel, en jij?"
- "Ik ben lerares op een VMBO, en mijn leerlingen zullen wel blij zijn dat ik te laat kom."
"Tja, mijn schoonmaakmevrouw vind het wel vervelend dat ik niet kom nu, maar aan de andere kant heeft ze dan ook wel weer wat te vertellen vandaag:'Nou, moet je horen..mijn hulp is er niet, is aangereden..blablabla'
- "Hahaha. Goh, het duurt wel lang hè, voordat er een wagen komt..."
"Ja, inderdaad... En waar werk je dan? Hier in stad?"
- "Nee, in een dorpje vlakbij...Blablabla"
"Goh, ja, dat kan ik me voorstellen. Blablabla."
- "Oh ja? goh, hahaha...Blabla..."
en zo tien minuten verder waarin we ontdekten dat we gemeenschappelijke vrienden hebben die zij dus de groeten gaat doen (Goh A Je moet de groeten van Súsaa hebben, die reed ik vanochtend aan, hahaha).
Eindelijk kwam de politiewagen, met daarin twee agenten die ons nogal bevreemd aankeken toen we naar hen begonnen te zwaaien. Het raampje werd naar beneden gedraaid en de agent vroeg waarom we zwaaiden. Nou..euh, we hebben een aanrijding gehad dus we hebben jullie gebeld om te komen, en het ziet er misschien wel heel gezellig uit, wat het ook is, maar we staan hier wel met een reden...
De agent maakte een situatieschets en nam onze gegevens op. Onderwijl realiseerde ik me dat ik mijn paspoort niet bij me had en grapte ik "Oh nee, nu ben ik nog in overtreding ook, heb geen identiteitsbewijs bij me...", waarop de agent teruggrapte dat ik dan maar mee moest naar het bureau... en de aanrijdster vervolggrapte met "oh, dan voel ik me ook niet meer zo schuldig".
De agenten vertrokken, de aanrijdster bood aan me met fiets en al naar huis te brengen en thuis aangekomen bedankte ik haar waarop zij zich verontschuldigde en scheidden onze wegen.
Ik moet zeggen, als ik nog eens aangereden word (lees: mocht het ooit eens weer gebeuren), dan het liefste zo.
Vanochtend had ik dus een close encounter met een rode auto. Ik fietste op een voorrangsweg, ging een kruising over, riep nog ho ho ho maar de vrouw zag me niet en hoorde me al helemaal niet en opeens was het rode portier van de auto wel heel dichtbij. En daar stond ik dan. Midden op straat, mijn voorwiel tamelijk naar de kloten en trillend op mijn benen. Gelukkig heb ik zelf niks, hooguit wat spierpijn.
Er kwam onmiddelijk een vrouw naar me toe om te vragen of het wel goed met me ging en of ik niets had. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt haar naam en nummer te noteren, ze was ten slotte getuige en je weet maar nooit of een getuige nodig is.
En toen bleven de aanrijdster en ik alleen over. Uiteraard eerst de uitwisseling van beleefdheden. Er werden handen geschud en namen genoemd en er werd over en weer gevraagd of het wel goed ging.
Allebei stonden we te trillen op onze benen en wisten we niet precies wat we moesten doen. In een helder moment besloot ik de mevrouw waar ik schoonmaak maar even te bellen dat het vandaag niet meer ging lukken om bij haar te komen. De aanrijdster bedacht dat dat ook helemaal niet zo'n gek plan was, de baas bellen. En toen besloten we dat we toch maar de politie gingen bellen. Wat ook nog niet zo makkelijk ging, want 112 kennen we allemaal, maar wat was ook alweer dat andere nummer wat je belt als er wel wat is maar niet accuut??? Proberen maar..: 0800-5544...nee, 0800-4455...hmm..ook niet, 0900-4455..euh, 0900-4488? Nee, Aargh!!! ah een voetgangermeneer! "Meneer? weet u misschien dat nummer van de politie dat je belt als er iets is maar niet ernstig? De meneer greep zijn telefoon en probeerde met ons mee, en uiteindelijk had ik dan het goede nummer; 0900-8844. Na eerst een keuzemenu en wat doorverbindingen hier en daar kwamen we bij de meldkamer terecht, legde ik de situatie uit en zei men mij dat er een wagen zou worden gestuurd. Mooi.
En toen stonden we daar.
- "Goh, dus jij werkt bij de thuiszorg?"
"Ja, ik ben huishoudelijke hulp bij een ouder stel, en jij?"
- "Ik ben lerares op een VMBO, en mijn leerlingen zullen wel blij zijn dat ik te laat kom."
"Tja, mijn schoonmaakmevrouw vind het wel vervelend dat ik niet kom nu, maar aan de andere kant heeft ze dan ook wel weer wat te vertellen vandaag:'Nou, moet je horen..mijn hulp is er niet, is aangereden..blablabla'
- "Hahaha. Goh, het duurt wel lang hè, voordat er een wagen komt..."
"Ja, inderdaad... En waar werk je dan? Hier in stad?"
- "Nee, in een dorpje vlakbij...Blablabla"
"Goh, ja, dat kan ik me voorstellen. Blablabla."
- "Oh ja? goh, hahaha...Blabla..."
en zo tien minuten verder waarin we ontdekten dat we gemeenschappelijke vrienden hebben die zij dus de groeten gaat doen (Goh A Je moet de groeten van Súsaa hebben, die reed ik vanochtend aan, hahaha).
Eindelijk kwam de politiewagen, met daarin twee agenten die ons nogal bevreemd aankeken toen we naar hen begonnen te zwaaien. Het raampje werd naar beneden gedraaid en de agent vroeg waarom we zwaaiden. Nou..euh, we hebben een aanrijding gehad dus we hebben jullie gebeld om te komen, en het ziet er misschien wel heel gezellig uit, wat het ook is, maar we staan hier wel met een reden...
De agent maakte een situatieschets en nam onze gegevens op. Onderwijl realiseerde ik me dat ik mijn paspoort niet bij me had en grapte ik "Oh nee, nu ben ik nog in overtreding ook, heb geen identiteitsbewijs bij me...", waarop de agent teruggrapte dat ik dan maar mee moest naar het bureau... en de aanrijdster vervolggrapte met "oh, dan voel ik me ook niet meer zo schuldig".
De agenten vertrokken, de aanrijdster bood aan me met fiets en al naar huis te brengen en thuis aangekomen bedankte ik haar waarop zij zich verontschuldigde en scheidden onze wegen.
Ik moet zeggen, als ik nog eens aangereden word (lees: mocht het ooit eens weer gebeuren), dan het liefste zo.
# posted by Susan @ 11:34 a.m. 
Comments:
<< Home
Mijn zoon had een vergelijkbaar schadegevalletje, met bijbehorende schrik. En daar hebben we niet alleen een vergoeding maar ook een konijntje aan over gehouden!!
Dat nummer is gemakkelijk te onthouden.
0800-TUIG.
Kan niet missen. :-)
Maar jij bent dus ook al gewoon ontsnapt aan een boete vanwege het niet bij je hebben van een identiteitsbewijs?
Verdorie, wat zijn vrouwen toch in het voordeel! Mij overkomt dat nou nooit! ;-)
0800-TUIG.
Kan niet missen. :-)
Maar jij bent dus ook al gewoon ontsnapt aan een boete vanwege het niet bij je hebben van een identiteitsbewijs?
Verdorie, wat zijn vrouwen toch in het voordeel! Mij overkomt dat nou nooit! ;-)
# posted by 
: 2:40 p.m., november 10, 2005
: 2:40 p.m., november 10, 2005
aaah, schatje wat heb je toch een pech/geluk/pech/geluk.. gehad
# posted by : 4:15 p.m., november 10, 2005
: 4:15 p.m., november 10, 2005
@Oh!: Ahaa, 0900-tuig, dat ga ik niet meer vergeten, dank je. (en ik zal niet zeuren over de 8 i.p.v. de 9 ;-) )
*steekt Oh! een lolly toe om het man/vrouw verschil een beetje goed te maken*
*steekt Oh! een lolly toe om het man/vrouw verschil een beetje goed te maken*
Ik heb dikke vingers, vandaag, denk ik. Want ik vertik me suf!
Oeps.
Oeps.
# posted by : 8:30 p.m., november 10, 2005
: 8:30 p.m., november 10, 2005
@docflo: Ja, gisteren dacht ik nog dat ik hooguit wat spierpijn had, maar zo'n klap doet duidelijk meer met je lichaam. Schouder, knie en heup zijn pijnlijk terwijl ik niet eens gevallen ben...
het blijft leuk je avonturen van afstand te kunnen lezen, sterkte met je spierpijn.
Ik heb dit weekend een ouderwetse trapval gemaakt, was helemaal vergeten hoe dat ging. Zo in slomotion de vloer op je af zien komen.
Ik heb dit weekend een ouderwetse trapval gemaakt, was helemaal vergeten hoe dat ging. Zo in slomotion de vloer op je af zien komen.
# posted by : 4:35 p.m., november 11, 2005
: 4:35 p.m., november 11, 2005
Dat wiel is nu wel heel erg mooi rond, hoor. :)
Alleen wel twee kanten op, da's vast iets minder handig bij het fietsen...
Een reactie posten
Alleen wel twee kanten op, da's vast iets minder handig bij het fietsen...
# posted by : 4:12 p.m., november 22, 2005
: 4:12 p.m., november 22, 2005 << Home
