maandag, februari 27, 2006
fases (2)
Toen vertelde ik over de "verstop-de-spullen-van-de-hulp-fase"
Nu zitten we in de "de-kleinkinderen-kunnen-er-niet-bij-en-wij-doen-zulke-dingen-niet-,-dus-zal-de-hulp-het-wel-gedaan-hebben-fase"
De mevrouw heeft namelijk een soort van letterbak gevuld met allemaal kleine parfumflesjes en nadat ze me eerst vroeg of ik misschien vergeten was die af te stoffen de vorige keer (wat ik niet zeker wist dus antwoordde ik 'zou kunnen'), vervolgde ze met dat ik alle flesjes er door elkaar in had gezet en dat ze dat liever niet had.
Vervolgens vroeg ze of ik de bedden wel eens uit elkaar zette, waarop ik bevestigend antwoordde, om vervolgens de schuld te krijgen van een nacht slecht tot niet slapen omdat haar bed scheef had gestaan (let wel: haar matras lag recht, maar het onderstel stond scheef, wat ze pas de volgende ochtend opmerkte en wellicht ten overvloede; ik heb die keer NIET aan het bed zitten schuiven...).
En als sluitstuk vond ze damstenen terug in een glazen pot die stond te wachten op zijn tocht naar de glasbak. Gelukkig zag ze hier nog wel een daad van haar kleinkinderen in hoewel die al maanden niet met het damspel hadden gespeeld, maar het zou evengoed kunnen.
Wat betreft de parfumflesjes heb ik stellig ontkend er iets mee te maken te hebben. Meerdere malen heb ik me laten ontvallen dat ik zeker weet dat ik dat niet heb gedaan, want zo werk ik namelijk niet. Het bedverhaal dat volgde heb ik me maar aan laten leunen om vervolgens nog eens te stellen dat ik zeker wist de parfumflesjes niet door elkaar te hebben gezet. En wat de damstenen betreft heb ik slechts geglimlacht toen ze opperde dat het haar kleindochter wel eens geweest zou kunnen zijn.
Wel ben ik op weg naar huis langs mijn werkgever gefietst. Het gaat mij namelijk niet gebeuren dat ik dankzij een verwarde man mijn baan verlies.
Nu zitten we in de "de-kleinkinderen-kunnen-er-niet-bij-en-wij-doen-zulke-dingen-niet-,-dus-zal-de-hulp-het-wel-gedaan-hebben-fase"
De mevrouw heeft namelijk een soort van letterbak gevuld met allemaal kleine parfumflesjes en nadat ze me eerst vroeg of ik misschien vergeten was die af te stoffen de vorige keer (wat ik niet zeker wist dus antwoordde ik 'zou kunnen'), vervolgde ze met dat ik alle flesjes er door elkaar in had gezet en dat ze dat liever niet had.
Vervolgens vroeg ze of ik de bedden wel eens uit elkaar zette, waarop ik bevestigend antwoordde, om vervolgens de schuld te krijgen van een nacht slecht tot niet slapen omdat haar bed scheef had gestaan (let wel: haar matras lag recht, maar het onderstel stond scheef, wat ze pas de volgende ochtend opmerkte en wellicht ten overvloede; ik heb die keer NIET aan het bed zitten schuiven...).
En als sluitstuk vond ze damstenen terug in een glazen pot die stond te wachten op zijn tocht naar de glasbak. Gelukkig zag ze hier nog wel een daad van haar kleinkinderen in hoewel die al maanden niet met het damspel hadden gespeeld, maar het zou evengoed kunnen.
Wat betreft de parfumflesjes heb ik stellig ontkend er iets mee te maken te hebben. Meerdere malen heb ik me laten ontvallen dat ik zeker weet dat ik dat niet heb gedaan, want zo werk ik namelijk niet. Het bedverhaal dat volgde heb ik me maar aan laten leunen om vervolgens nog eens te stellen dat ik zeker wist de parfumflesjes niet door elkaar te hebben gezet. En wat de damstenen betreft heb ik slechts geglimlacht toen ze opperde dat het haar kleindochter wel eens geweest zou kunnen zijn.
Wel ben ik op weg naar huis langs mijn werkgever gefietst. Het gaat mij namelijk niet gebeuren dat ik dankzij een verwarde man mijn baan verlies.
# posted by Susan @ 1:59 p.m. 
Comments:
<< Home
Dat lijkt me verre van fijn. Schuld krijgen van iets waar je niets mee te maken hebt. Bah.
# posted by 
: 3:13 p.m., februari 27, 2006
: 3:13 p.m., februari 27, 2006
ik had je net bijna een kleine toevoeging voor de letterbak gestuurd. moesten we maar niet doen he...
Een reactie posten
# posted by : 3:15 p.m., maart 06, 2006
: 3:15 p.m., maart 06, 2006 << Home
